Η μοναξιά δεν είναι από χώμα...

Είναι από γρανίτη σμιλεμένη,

Άλλες φορές πάλι, παίρνει διάφορα σχήματα, που μοιάζουν πολύ με αυτά που έχουν τα σύννεφα, όταν τα κυνηγάει ο άνεμος.

Καμιά φορά γίνεται φάντασμα, που πετάγεται ξαφνικά μπροστά σου και σου κόβονται τα γόνατα από την τρομάρα..

Τις περισσότερες φορές όμως είναι μια μολυβένια μπάλα, σαν αυτές που είχαν οι φυλακισμένοι, που σε κρατάει γερά στο έδαφος ενώ εσύ θες να πετάξεις.

Αν ήταν μουσική θα ήταν ένα requiem για τα χαμένα όνειρα., αν ήταν σταθμός, θα ήταν ένας εγκαταλειμμένος σταθμός τραίνου, που οι ράγες του έχουν από καιρό κοπεί.

Οι αποχρώσεις της πολλές. Όλες όμως στους τόνους του γκρίζου. Στην καλύτερη περίπτωση είναι λευκό, οπότε είσαι ευτυχισμένος που μπορείς να συνυπάρχεις μαζί της χωρίς να σε στραγγίζει από την ζωτική σου ενέργεια. Όταν φτάσεις στο μαύρο, έχεις πιάσει πάτο που δεν έχει πιο κάτω.

Μαθαίνεις να ζεις μαζί της αλλά ποτέ δεν γίνεται φίλη σου. Μάλλον για καρικατούρα μου κάνει που σε χλευάζει μέσα από τον καθρέπτη.

Είναι τόσο ζωντανή όσο και η κινούμενη άμμος: όσο περισσότερο προσπαθείς να ξεφύγεις , τόσο περισσότερο σε ρουφάει μέσα. Εσύ μπορεί να χαθείς μέσα της, αυτή μέσα σου ποτέ...

Ανακαλύπτοντας τον blogοκοσμο

Όταν αποφάσισα να ξεκινήσω να γράφω σε blog είχα μια πολύ συγκεχυμένη ιδέα για το τι πρόκειται. Μου άρεσε όμως η ιδέα να έχω δικιά μου ιστοσελίδα (όπως λέμε δικιά μου κούκλα ή αυτοκινητάκι) και έτσι είπα να κάνω ένα test drive (κάτι σαν demo-blogging δηλαδή!). Προς μεγάλη μου έκπληξη ανακάλυψα ότι το blog είναι κάτι παραπάνω από μια απλή προσωπική ιστοσελίδα. Είναι μια ολόκληρη κοινωνία με δικούς της κανόνες και μέλη, κάποια από τα οποία έχουν το blogging ως τρόπο ζωής. Μέχρι και bloggers’ πάρτι έχουν γίνει !! (το φαντάζομαι λιγάκι σαν πάρτι-μασκέ όπου αντί να ρωτάς «τι ντύθηκες;» ρωτάς «πιο blog έχεις;»)

Και επειδή η λεξο-πλαστική είναι η μόδα της εποχής, blog = web log (όπως το okay γίνεται ΟΚ και το electronic mail γίνεται e-mail), δηλαδή «ιστο-καταγραφή» ή «ιστο-λόγιο» (βέβαια, μια άλλη πιθανή μετάφραση θα μπορούσε να είναι «ιστο-κούτσουρο» αλλά μάλλον δεν ταιριάζει με τα... συμφραζόμενα!). Με λίγα λόγια το παλιό μας παιδικό ημερολόγιο, που το κρατάγαμε φυλαγμένο και διπλοκλειδωμένο, το βγάζουμε σε πλειστηριασμό, για να δούμε τι τιμή (ή αν θέλετε αναγνωστικό κοινό) θα πιάσει. Και επειδή όπως εκφράστηκε ο Cling Eastwood «η γνώμη είναι ...(θα εκφραστώ κόσμια) σαν το σφικτήρα του πρωκτού, όλοι έχουμε από έναν» στον κόσμο του blog βρίσκεις ότι τραβάει η ψυχή σου: από προσωπικές αγγελίες μέχρι δοκίμια σημαντικής λογοτεχνικής αξίας.

Να ξεφύγουμε όμως λιγάκι από το φαιδρό του θέματος. ...Όχι, δεν είναι εύκολο να κάνεις blogging (τελικά), όπως ανέφερε σε κάποιο σχόλιο ένας blogger. Όταν έγραφες στο παιδικό σου ημερολόγιο, το κλείδωνες με λουκετάκι έκρυβες το κλειδί, και συνέχιζες ξαλαφρωμένος την μέρα σου, με τη γαλήνια πεποίθηση ότι δεν πρόκειται κανένας να σε κρίνει για το σωστό ή λάθος της γνώμης σου.("Ημερολογιο: Καθημερινή καταγραφή του μέρους της ζωής μας, το οποίο μπορούμε να αποδίδουμε στον εαυτό μας χωρίς να κοκκινίζουμε" Ambrose Bierce, Το αλφαβητάρι του Διαβόλου) Όταν όμως βγάζεις τα μέσα σου προς τα έξω θα πρέπει να έχεις το σθένος και την αυτοπεποίθηση να τα υποστηρίξεις. Μήπως όμως αυτό είναι τελικά που δημιούργησε την κοινωνία του blog; Η πρόκληση του να παραθέσεις την γνώμη σου (ή τέλος πάντων ότι έχεις να παραθέσεις), και να ακούσεις τον αντίλογο;

Σκαλίζοντας λίγο παραπάνω, ανακάλυψα μια πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά του Umberto Eco στη λειτουργία της επικοινωνίας. Εχουμε, λέει, μία Πηγή (Πομπό) που εκπέμπει μια Πληροφορία, η οποία αφού διασχίσει έναν δρόμο (ή Κανάλι επικοινωνίας) φτάνει στο Δέκτη. Το Μήνυμα όμως που θα πάρει ο Δέκτης εξαρτάται από τον Κώδικα ερμηνείας που θα χρησιμοποιήσει. Η λειτουργία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με την πολιτική του «βομβαρδισμού πληροφοριών», στοχεύει στην δημιουργία μιας παθητικής στάσης απέναντι στην ερμηνεία της πληροφορίας, που θα έχει ως επακόλουθο την λήψη ένος μόνο Μηνύματος από τον δέκτη, αυτού που υπαγορεύει ο Κώδικας της Πηγής. Η άρση αυτού του είδους της χειραγώγισης και τελικά περιορισμός της εξουσίας που ασκούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπως προτείνει, θα μπορούσε να γίνει μέσω ενός επικοινωνιακού «ανταρτοπόλεμου», που θα εισάγει νέους Κώδικες ερμηνείας στην προσφερόμενη Πληροφορία. (Από το βιβλίο του «Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή», -Για έναν σημειολογικό ανταρτοπόλεμο)

Η αναφορά του αυτή έγινε το 1967, όταν ο υπολογιστής και το διαδίκτυο ήταν ακόμα στα σπάργανα, αν όχι στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Η ιστορία του blog ξεκινάει κάπου την δεκαετία του ’90, όμως συγκεντρώνει σε μεγάλο βαθμό τα χαρακτηριστικά του ανταρτοπόλεμου επικοινωνιών που οραματίστηκε ο Eco «Μια εκδήλωση παράλληλη με τις εκδηλώσεις της τεχνολογικής επικοινωνίας, η συνεχής διόρθωση των κατευθύνσεων, η εξακρίβωση των κωδίκων, η πάντα ανανεωμένη ερμηνεία των μαζικών μηνυμάτων.» . Και οι blogger κάλλιστα θα μπορούσαν να παραλληλιστούν με τους «αντάρτες επικοινωνίας που θα ξανακαθιέρωναν μια κριτική διάσταση στην παθητική αποδοχή».

Ξαφνικά η αρχική μου αυθόρμητη κίνηση, να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με όποιον είχε την διάθεση να τις μοιραστεί, απέκτησε το βάρος μιας Πηγής που εκπέμπει μια Πληροφορία στον προσωπικό μου Κώδικα, και που δημιουργεί μια ποικιλία Μηνυμάτων στον όποιο τυχαίο αναγνώστη που θα τις διαβάσει. Και αυτό είναι μια ευθύνη, ακόμα και αν το αναγνωστικό μου κοινό αποτελείται από μια χούφτα φίλους.

Όμως πέρα από Κώδικες και Μηνύματα υπάρχει και η απλή ανθρώπινη ανάγκη για ανταλλαγή ιδεών. Ο Ι.Μ Παναγιωτόπουλος αναφέρει ότι «αυτό που έχει σήμερα χαθεί είναι η χαρά της συνομιλίας» «Οι καιροί δεν αφήνουν την καρδιά να φτάσει στα χείλη, το αίσθημα, την ιδέα, να γίνουν άνθη του λόγου.» «Μια συνομιλία είναι μια πολύτιμη συγγυμνασία ψυχής και νου». Ο blogοκοσμος λοιπόν, έχει τη λειτουργία ενός μεγάλου «σαλονιού», από αυτά που τον προηγούμενο αιώνα μαζευόταν η «καλή κοινωνία» για να «συνομιλήσει».«Η συνομιλία είναι καρπός ειρήνης και αμεριμνησίας...».Είναι και ένας τρόπος να ζωγραφίσεις τις σκέψεις σου, για να δείς τι χρώμα έχουν...

Και εδώ βρίσκεται και το παράλογο: η ανθρώπινη κοινωνικότητα βρίσκει διέξοδο μέσα από το μέσο που έχει κατηγορηθεί επανειλημμένα ότι έχει απομονώσει τους ανθρώπους μεταξύ τους... Αυτό και αν είναι επικράτηση της φύσης στην τεχνολογική εξέλιξη!!!

The day after...

Ο αέρας κόπασε, τα σύννεφα διαλύθηκαν και η Αθήνα κάνει επανεκτίμηση της κατάστασης.

Τα κανάλια ακλουθώντας πιστά την πολιτική της καταστροφολογίας συστήνουν να μην ξεμυτίσουμε από τα σπίτια μας. Έκτακτα μέτρα για τις πληγείσες περιοχές, και εντολή να παραμείνει κλειστό ...ότι μπορούσε να κλείσει (εννοείται ότι τα καφενεία και οι καφετέριες είναι παντός καιρού και δεν εμπίπτουν στα έκτακτα μέτρα...)

Και οι Έλληνες , ως συνειδητοποιημένοι πολίτες ακολουθούν πιστά τις οδηγίες:

Το, κατά κανόνα, μουντό και μίζερο δευτεριάτικο πρωινό μετατράπηκε σε ηλιόλουστη βόλτα και τα.... «πεζό 2» αντικατέστησαν στους δρόμους τα Renault, Mercedes κλπ που παρέμειναν ακινητοποιημένα στο ..πεζοδρόμιο!!

Δεν έλειψαν βέβαια οι εξαιρέσεις, που λανσάροντας νέα design στον εξωτερικό σχεδιασμό και διακόσμηση του αυτοκινήτου, διέσχισαν με μεγαλοπρέπεια και φινέτσα τους δρόμους της πρωτεύουσας...

Η ευπρόσδεκτη λιακάδα δεν άφησε ασυγκίνητους και τους τετράποδους κατοίκους αυτής της πόλης.

«Τα σίδερα είναι για τους λεβέντες» και ο λεβέντης της φωτογραφίας νιώθοντας απόλυτα ασφαλής πίσω από τα σίδερα της μάντρας, συνέχισε ακάθεκτος την καθημερινή του προσωπική περιποίηση, παρά τα χαμογελαστά πειράγματα των περαστικών..

Συμπληρώνοντας την εικόνα της αεικίνητης Αθήνας, οι πιο ...συνεπείς της πολίτες επέστρεψαν κανονικά στις καθημερινές τους δραστηριότητες...

Και η ζωή συνεχίζεται!

Επιτέλους μια άσπρη μέρα!

Μπορεί τα καθημερινά άλυτα προβλήματα να μην έπαψαν να υπάρχουν, και οι γκρίζες σκέψεις να συνεχίζουν να στοιχειώνουν τις γωνίες του μυαλού μας, άσπρη μέρα όμως είδαμε!

Και τι άσπρη μέρα!!!

Η κακομοιριά των δρόμων έδωσε τη θέση της σε μια σχεδόν παραμυθένια εκδοχή, κάτι μεταξύ εικόνας από Χριστουγεννιάτικη ιστορία και σκηνικού από Χιτσοκικό θρίλερ!

Αυτή η στάση θα αργήσει μάλλον να δεί λεωφορείο!

Και ένα κουΐζ:
Διαβάστε τις παρακάτω πινακίδες. (είναι και καλός τρόπος να τεστάρετε και τις ...μαντικές σας ικανότητες!)

Η φύση εκδικείται, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι έχει πολύ περισσότερο γούστο από τον άνθρωπο:

Μην σας ξεγελάει η καθαρότητα του τοπίου. Κάτω από το ολόλευκο σεντόνι κρύβονται άδεια κουτάκια αναψυκτικών, πλαστικές σακούλες και ότι άλλο δεν βαρέθηκε το ανθρώπινο χέρι να ...μοιραστεί με τη φύση!

Οι λιγοστές χρωματιστές πινελιές τονίζουν απλά την καθαρότητα του άσπρου:

Βέβαια, υπάρχουν και οι ταλαίπωροι:


οι ακούσιοι, που ψάχνουν απεγνωσμένα μια γωνιά να κουρνιάσουν, μπα και καταφέρουν να ξεγελάσουν το τσουχτερό κρύο...

...και οι εκούσιοι, που αντί να κουρνιάσουν και να ζεσταθούν ξαμολήθηκαν στο τσουχτερό κρύο, μπα και καταφέρουν να κρατήσουν λίγο περισσότερο άσπρο για τις μουντές μέρες που θα ξανάρθουν.

Σε μια στροφή δύο τέτοιοι ταλαίπωροι διασταυρώνονται και ανταλλάζουν χαμόγελα: «... και εγώ που νόμιζα ότι είμαι η μόνη τρελή!» , «Μπα, ευτυχώς υπάρχουν και άλλοι!!!» έρχεται η απάντηση...
Ευτυχώς, πράγματι!

Τα λυπημένα ζευγάρια εναντίον του yin και yang

...ή μύθοι και πραγματικότητα της θεωρίας του έτερου ήμισυ...

«Τα λυπημένα ζευγάρια» της Μαρίας Χούκλη

Βράδυ Σαββάτου, τους συναντάω στο φανάρι όσο να ανάψει το κόκκινο.
Είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα, τη βροντώδη παρουσία της, το σκληρό περίγραμμα της, αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.
Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια που δε λένε τίποτα πια μεταξύ τους, σαν να τα έχουν πει όλα, που περιβάλλονται από μια τάφρο σιωπής, τα τοίχοι που τους προστάτευαν κατέρρευσαν χωρίς να το πάρουν είδηση.
Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι που το κονιορτοποίησαν; Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια τους άλλους ήσυχα, ξέπνοα, απόντες από το παρόν τους για λίγο, όσο να ανάψει το φανάρι.
Δεν μπορεί θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Εκείνος στο τιμόνι τραβηγμένος στην άκρη κοιτάζει έξω από το παράθυρο όχι το δρόμο αλλά τη ζωή του, κι εκείνη σφιγμένη στη άλλη άκρη γράφει και σβήνει τη δική της ζωή στο τζάμι που αντανακλά τη φρόνιμη φιγούρα της.
Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν. Κοιτάζουν ώρα τώρα η μήπως από χρόνια μέσα τους; Ούτε ένα βλέμμα δε χαρίζουν ο ένας στον άλλο σαν να μη τους περισσεύει, σαν να τα ξοδέψανε όλα, κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα, σα να βολεύονται με τη σιωπή. Μέσα υπάρχει το όχι έξω κοχλάζει το ναι. Μονομάχοι της συμβίωσης.
Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του. Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες, κάτι ρετάλια όνειρα, ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες, ανεμικές υποσχέσεις πως όλα αύριο θα' ναι αλλιώς, δείχνουν τόσο λυπημένοι και θυμωμένοι αλλά δεν ξέρω γιατί.
Άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία, μεγάλωσαν οι αποστάσεις και η σχέση τους μοιάζει με ήπειρο που κουραστήκαν η βαριούνται πια να εξερευνήσουν. Δε μπορεί θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι παίζει τα δικά του αλλά εκείνοι ακούνε το κονσέρτο για έναν άνθρωπο, μια λύπη, ένα παράπονο, σιγοψιθυρίζουν την ωδή που έχει γραφτεί για τη πλήξη και τη μοναξιά. Πόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το φανάρι και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους.
Περιμένουν πως και πώς να δραπετεύσουν από τη μέσα τους ξενιτιά.
Τους βλέπω να ξεκινούν αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια...
 

Μια από τις λίγες φορές που αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τετράτροχο χωρίς να το μετανιώσω... Σε ένα από τα κόκκινα φανάρια άκουσα στο ραδιόφωνο την φωνή της Τάνιας Τσανακλίδου να απαγγέλλει το παραπάνω κείμενο. Ασυναίσθητα κοίταξα γύρω μου...Ο δρόμος ήταν άδειος (ποιος τρελός θα κυκλοφορήσει 7:30 πμ Σαββατιάτικα!) όμως με τα μάτια του μυαλού μου μπορούσα εύκολα να φανταστώ την σκηνή. Αλίμονο! Τόσες φορές έχω πρωταγωνιστήσει σε real time αναπαράσταση... Και είμαι πανευτυχής που δεν ανήκω πια στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Αναζήτησα το κείμενο στο διαδίκτυο και προς μεγάλη μου έκπληξη το βρήκα σε ένα άλλο blog, να παραλληλίζεται με τις προσωπικές εμπειρίες του συντάκτη.
Κοινό μυστικό, λοιπόν...
Από τα γεννοφάσκια μας τρεφόμαστε με την ιδέα ότι «θα μεγαλώσουμε, θα βρούμε την πριγκίπισσα ή τον πρίγκιπα μας»…(«Kαι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα») Έχουμε αναπτύξει και θεωρίες σχετικά....

Ήταν, λέει, κάποτε οι άνθρωποι με τέσσερα πόδια και τέσσερα χέρια και πρόσωπο στις δύο πλευρές του κεφαλιού και ήταν τόσο δυνατοί που θέλησαν να φτάσουν στον Όλυμπο και να πάρουν την οικία των θεών. Τσατίστηκε, λοιπόν, ο Δίας και τους έκοψε στη μέση. (Σοφή κίνηση: και παραπάνω προσφορές θα έπαιρνε γιατί θα είχε διπλάσιους ανθρώπους και θα δεν θα κινδύνευε να χάσει το σπίτι του!!) Επειδή όμως δημιουργήθηκε πανικός, τους λυπήθηκε και έκανε το ένα μισό θηλυκό και το άλλο μισό αρσενικό, έτσι ώστε μέσα από την ένωσή τους να αναβιώνουν το αίσθημα της πληρότητας. Kαι από τότε... ψάχνονται!!

Τώρα τι πήγε στραβά και αντί για πληρότητα νιώθουν μεγαλύτερο κενό, είναι άλλο καπέλο...

 
 Στην Κινέζικη φιλοσοφία έχουμε μια πιο εξωτική εκδοχή του θέματος. Έχουμε την θεωρία του yin και yang, δύο αλληλοσυμπληρούμενων αντιθέτων, που δεν μπορούν να υπάρξουν ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Μάλιστα το ένα έχει και ένα μικρό κομματάκι από το άλλο ενσωματωμένο, για να τονιστεί η άρρηκτη σχέση των δύο. Βέβαια ούτε και οι Κινέζοι τα πάνε καλύτερα στην συνύπαρξη του yin και yang. Σε πρόσφατο άρθρο στο Βήμα διάβαζα ότι έχει ιδρυθεί μια ειδική υπηρεσία με ντεντέκτιβ που ανακαλύπτουν τις παρασπονδίες των yin ή yang και μετά τους πιάνουν από το αφτί και τους πάνε στο δάσκαλο (ήτοι σύμβουλος ζευγαριών), μπας και γλιτώσουν κανένα διαζύγιο!!!

Τελικά, ο γιαλός είναι στραβός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε?

Ο Βολταίρος, παρ’ ότι προηγούμενης γενιάς είχε μια πολύ ρεαλιστική θέση απέναντι στο φαινόμενο: «Ο Έρωτας είναι καμβάς που μας χαρίζεται από τη φύση, και διανθίζεται από την φαντασία.». Η δε ακραία εκδοχή του φαινομένου είναι η λεγόμενη «ερωτομανία» όπου κάποιος έχει τόση ανάγκη να ερωτευθεί και να νιώσει αυτό το αίσθημα της πληρότητας, που μεταφράζει οποιοδήποτε δείγμα προσοχής σε ερωτικό ενδιαφέρον, σε σημείο που να του γίνεται εμμονή.
Ίσως φταίει το ότι έχουμε μπερδέψει την συναισθηματική πληρότητα με την αλληλοσυμπλήρωση των βιολογικών μας αναγκών. («Οι άντρες ψάχνουν στο ταίρι τους την ομορφιά, ενώ οι γυναίκες τον πλούτο» Men’s health). Ίσως φταίει το ότι μαζί με την οικολογική ισορροπία έχουμε διαταράξει και την ισορροπία στην φυσική αναζήτηση του συμπληρωματικού μας «εγώ», αντικαθιστώντας την έννοια «συμπληρωματικό» με την έννοια «βολικό». Κάποτε μπορεί να ήταν αναγκαίο κακό, για την επιβίωση και την διαιώνιση του είδους. Σήμερα είναι απλά αποτέλεσμα ανασφάλειας, και υποταγής σε ένα (προς το παρόν) ισχυρό κοινωνικό «πρέπει», που καλούμαστε να εκπληρώσουμε, ως υποδειγματικά μέλη ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.

Το ενδιαφέρον σημείο στην όλη υπόθεση είναι 

ότι κανένας δεν είπε πως η συνύπαρξη με το έτερο ήμισυ είναι αναίμακτη. Μάλιστα, κατά μία άποψη (πιο επιστημονική!), τα δύο μισά παραλληλίζονται με την ύλη και την αντι-ύλη, φυσικές οντότητες, που όταν ενωθούν έχουν σαν αποτέλεσμα ισχυρή έκρηξη με ταυτόχρονη απελευθέρωση τεραστίων ποσοτήτων ενέργειας, ικανών να κινήσουν το σύμπαν. Κατά παρόμοιο τρόπο, η αρχική συνεύρεση ων δύο μισών μπορεί να είναι...εκρηκτική, που ως τόσο εξελίσσεται τελικά σε μια δημιουργική αρμονία. (Aυτή είναι και η αγαπημένη μου εκδοχή, καθ’ ότι από τη φύση μου είμαι άτομο εκρηκτικό...). Άλλωστε, η μη ταύτιση των απόψεων είναι η αρχή της συζήτησης , και η συζήτηση είναι η αρχή της αλληλοκατανόησης. Και όταν υπάρχει αλληλοκατανόηση, υπάρχει ενδιαφέρον, υπάρχει σπίθα, που κάθε στιγμή μπορεί να γίνει φωτιά και να μας ζεστάνει τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Εδώ να ξεκαθαρίσω κάτι: είμαι φανατική οπαδός της θεωρίας του έτερου ήμισυ. Είμαι απολύτως πεπεισμένη ότι

«Κάπου υπάρχει η αγάπη μου,
μα δεν ξέρω ποια 'ναι.
Κάπου υπάρχει η αγάπη μου
μα δεν ξέρω που...».

Μόνο που υπάρχει ένα λεπτό σημείο (τα εξής δύο...): Το «ποια είναι», που αντιστοιχεί σε μία πιθανότητα σε μερικά εκατομμύρια (που είναι τα υποψήφια θύματα), και το «που είναι», που σε μερικά χρόνια μπορεί να περιλαμβάνει και ...διαγαλαξιακές αποικίες. Βέβαια δεν χάνω τις ελπίδες μου, και καθ’ ότι σκοπεύω να αναβιώσω τον μύθο του Μαθουσάλα, έχω πολύ καιρό μπροστά μου για να την ανακαλύψω (άλλωστε πάντα ήθελα να ταξιδέψω στο διάστημα!)
Το ξέρετε ότι ο γηραιότερος γαμπρός που ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας ήταν 103 χρόνων ;! 

“Who doesn't long for someone to hold,
who knows how to love you without being told?...”

("Soulmate" της Natasa Bedingfield)

'Οπως λέμε "ευτυχία"...

Ποια είναι, αλήθεια, η ουσία της ευτυχίας? Νομίζω ότι οι άνθρωποι πολύ λαθεμένα την έχουν ταυτίσει με πολύ συγκεκριμένα πράγματα όπως οικογένεια, παιδιά, καλό κοινωνικό στάτους. Η ευτυχία κατά την γνώμη μου είναι κάτι πολύ πιο απλό από αυτό. Είναι μικρές στιγμές που ξεπετάγονται εδώ και εκεί δημιουργώντας ένα ευχάριστο αίσθημα αγαλλίασης και ζεστασιάς... το αγαπημένο σου ζωάκι που σου κάνει αστεία νάζια, το γέλιο των αγαπημένων σου ανθρώπων, η αυθόρμητη αγκαλιά ενός παιδιού που σου εμπιστεύεται τα αθώα μυστικά του, ο συγκρατημένος ενθουσιασμός στα μάτια του μικρού αθλητή σου, να μετατρέπεται σε πανηγυρισμό στο άκουσμα του πολυπόθητου : «μπράβο, πολύ ωραίος αγώνας!!». Μικρές καθημερινές οπτασίες...

Άρα λοιπόν για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει απλά να πάψεις να περιμένεις συγκεκριμένα πράγματα και να ζεις την κάθε μικρή στιγμή, με όλες σου τις αισθήσεις.

Κάτι σαν αυτό:

Η τέλεια αίσθηση ελευθερίας που αισθάνεσαι όταν «πιάσεις» ένα κύμα και ταξιδεύεις με αυτό, με όλο σου το είναι να είναι στην τσίτα. Ουααου!!! (Ποια Ferrari μου λέτε τώρα, και φόρμουλα 1...)

Ευτυχία όμως μπορεί να είναι και αυτό:

Να έχεις πάρει την εσωτερική, να έχεις κάνει το τέλειο καβατζάρισμα, αφήνοντας τον αντίπαλο να σε βλασφημεί για τα απόνερά σου...(Άσχετα αν μετά τον τερματισμό θα τα πίνετε παρέα, και θα γελάτε μαζί για την φάση!!! Άλλωστε ένας αγώνας δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παιχνίδι... )

Είμαστε εμείς οι ίδιοι: είναι οι αισθήσεις που δημιουργούνται στο σώμα μας, είναι οι συνειρμοί που γεννούνται στο μυαλό μας, υποκινούμενοι από τις αισθήσεις. Αν περιορίσεις τα ερεθίσματα που ενεργοποιούν τις αισθήσεις, έχεις μειώσει τις πιθανότητες του να νιώσεις ευτυχισμένος. Η αγάπη, ο πόθος, η γαλήνη, η χαρά, είναι απλές περιγραφές μιας πολύπλοκης βιοχημικής πορείας που διανύει ένα ερέθισμα από την στιγμή δημιουργίας του μέχρι την μετάφρασή του στο μυαλό μας....

Αν η υστεροφημία είναι ο τρόπος του να γίνεις αθάνατος, το να κάνεις τον εαυτό σου όσο γίνεται πιο λειτουργικό (για τον εαυτό σου και τους άλλους) είναι ο τρόπος του να είσαι ευτυχισμένος...