Είναι αυτό το αίσθημα, σαν να σου ξύνουν πέντε γάτες ταυτόχρονα την ψυχή σου με τα νύχια τους, που από τη μία ποθείς όσο τίποτα άλλο να το διώξεις και από την άλλη δεν σε εγκαταλείπει που να χτυπιέσαι κάτω… Εκείνες τις στιγμές νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε μια γυάλα, απ’ όπου μπορείς να δεις τον κόσμο απ’ έξω να διασκεδάζει, να ακούσεις τους ήχους του να φτάνουν υπόκωφοι στ’ αυτιά σου, όμως εσύ είσαι πολύ μακριά για να μπορούν να σε αγγίξουν.
Όσο περνάει ο καιρός βυθίζεσαι λίγο περισσότερο στη γυάλα σου, οι ήχοι σχεδόν δεν ακούγονται και οι εικόνες του κόσμου που διασκεδάζει γίνονται θαμπές μουντζούρες σε γκρίζο φόντο. Οι δημόσιες εμφανίσεις παύουν να είναι πηγή ευχαρίστησης, αλλά γίνονται μάλλον αγγαρείες τις οποίες θα πρέπει να τις υποστείς για να γλυτώσεις μεγαλύτερες ενοχλήσεις…
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που ξεκινάει αυτόν το φαύλο κύκλο της αποκοινωνικοποίησης. Ούτε ξέρω που μπορεί να καταλήξει, αν κάποιος ή κάτι δεν σε ταρακουνήσει δυνατά ώστε να λυθούν τα μάγια και η γυάλα να γίνει χίλια θρύψαλα, αφήνοντας σε έκθαμβο να παρατηρείς τον πολύχρωμο κόσμο γύρω σου.
«Φαντάσου την αιώνια κλεψύδρα της ύπαρξης να γυρνάει ξανά και ξανά και να ζεις την ζωή σου από την αρχή αμέτρητες φορές» είχε πει ο Νίτσε στο βιβλίο του Γιάλομ. «Αν η σκέψη αυτή σε τρομάζει, τότε ζήσε τη ζωή σου με τέτοιον τρόπο ώστε να φτάσεις να την αγαπήσεις.[…] Η κάθε στιγμή υπάρχει για πάντα, γι’ αυτό και η τούτη ζωή είναι αθάνατη εξίσου με τις στιγμές που την αποτελούν. »
Amore fati-αγάπησε τη μοίρα σου, ή άλλαξε την…
Δεν ωφελεί να είσαι απλά παρατηρητής, γιατί τότε θα έχεις φτάσει στο νεκροκρέβατο με την πικρή γεύση του ανεκπλήρωτου στα χείλη, που είναι χειρότερο και από την νεκρική ακαμψία. Πιστεύω ότι η αγγλική λέξη struggle περιγράφει αυτό που οφείλει κανείς να κάνει: να μπει στο χωράφι με τα αγκάθια και να το διασχίσει για να φτάσει απέναντι, ακόμα και αν αυτό του κοστίζει κάποια κομμάτια σάρκας. Η σάρκα αναπλάθεται, η σαπίλα όμως είναι ύπουλο πράγμα. Στην αρχή δεν την προσέχεις, όταν όμως την ανακαλύψεις το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσφέρεις ένα ανώδυνο τέλος.
Τίποτα δεν είναι απόλυτα αληθινό ή απόλυτα σωστό. Το να αποδεχτείς όμως το αληθινό και το σωστό του άλλου ως μοναδικό και απόλυτο, είναι χειρότερο από το να μην έχεις κανένα. Το άσπρο είναι άσπρο, μόνο αν δεν έχεις ένα πρίσμα για να δεις τα χρώματα που το συνθέτουν.
Όχι, το βλέμμα μέσα από τον καθρέπτη δεν μπορεί να είναι διαφορετικό από το πρόσωπο που βρίσκεται μπροστά του, γιατί τότε η πραγματικότητα γίνεται αυλή των θαυμάτων και το ψυχιατρικό ίδρυμα, ο μόνιμος τόπος κατοικίας σου…
