26/6/08

The circles of our mind

…Round, like a circle in a spiral
Like a wheel within a wheel.
Never ending or beginning,

On an ever spinning wheel

Like a snowball down a mountain

Or a carnival balloon

Like a carousell that's turning

Running rings around the moon

Like a clock whose hands are sweeping
Past the minutes on its face
And the world is like an apple
Whirling silently in space
Like the circles that you find
In the windmills of your mind…

Windmills of your mind

M.LeGrand/M.Bergman/A.Bergman

ΕΔΩ από την Alison Moyet

Σας έχει τύχει ποτέ να νιώσετε ότι η ζωή σας ακολουθεί μια περίεργη συγκλίνουσα πορεία; Τυχαία γεγονότα να μπαίνουν σε μια σειρά και να αποκαλύπτουν ένα μυστήριο νόημα, που μέχρι εκείνη τη στιγμή, παρ’ ότι μπροστά στα μάτια σας, παρέμεινε ασύλληπτο;

O Daneel Olivaw ήταν ένα ρομπότ 20.000 ετών που, κατά τον Ισαάκ Ασιμοφ, στo βιβλίο του Foundation and Earth, επηρέαζε το μυαλό των κατοίκων ολόκληρου του σύμπαντος, με σκοπό την ίδρυση ενός ισχυρού ενιαίου «σούπερ-οργανισμού.»

Ο Carl Gustav Jung αντί για ρομπότ οραματίστηκε το συλλογικό ασυνείδητο, μια διαπροσωπική αλήθεια που επηρεάζει τις ψυχικές λειτουργίες του ατόμου.

«Ο μικρότερος σούπερ-οργανισμός που θα ήταν πραγματικά σταθερός είναι ένας ολόκληρος κόσμος, και μάλιστα αρκετά μεγάλος και σύνθετος ώστε να έχει μια σταθερή οικολογία.» λέει με το στόμα του Daneel ο Ασίμοφ.

Αντίστοιχα ο Jung φαντάζεται την ψυχή του ανθρώπου ως έναν αντικατοπτρισμό σε μικρογραφία, του ευρύτερου σύμπαντος.

Τα αρχέτυπα του Jung ή τα αρχαϊκά υπολείμματα του Freud, είναι εικόνες ή σκέψεις που η παρουσία τους δεν είναι δυνατόν να εξηγηθεί με οτιδήποτε στη ζωή του ατόμου, αλλά εμφανίζονται ως αρχέγονα, έμφυτα και κληρονομημένα πρότυπα του ανθρώπινου νου. Το δε βίωμα ενός αρχετυπικού συμβόλου καταλήγει να είναι μια αίσθηση συμμετοχής στις κινήσεις του κόσμου, και ένας άρρηκτος δεσμός με τις εσωτερικές διεργασίες της ζωής.

Όποιος ισχυριστεί ότι δεν έχει κάνει ποτέ κάτι νιώθοντας «σαν κάτι να τον σπρώχνει», θα πει ψέματα. Όπως επίσης μη μου πείτε ότι δεν έτυχε ποτέ να σκεφτείτε έναν φίλο σας και την ίδια στιγμή να χτυπάει το τηλέφωνο και να ακούτε τη φωνή του. Συμπτώσεις, που μερικές φορές φαίνονται ανατριχιαστικά περίεργες. Ή απλά νοήμονες.

Ο Jung τους έδωσε όνομα. Τις ονόμασε «συχρονιστικά γεγονότα». Ο γενικός ορισμός λέει πως πρόκειται για γεγονότα όπου η υποκειμενική ψυχική κατάσταση συμβαίνει ταυτόχρονα με ένα αντικειμενικό συμβάν, χωρίς όμως να υπάρχει κάποια ανιχνεύσιμη αιτιακή σχέση μεταξύ τους.

Κατά τη γνώμη μου η σύλληψη αυτή είναι ιδιαίτερα ευφυής, γιατί καταφέρνει και συνδέει την εξωαισθητηριακή αντίληψη, και φαινόμενα, όπως προαίσθημα ή διαίσθηση, με τον φυσικό κόσμο. Είναι, όπως λέει και ο ίδιος ο Jung, σαν να παρατηρούμε την μετακίνηση ενός σώματος στο χωροχρόνο, όχι όμως σαν εξωτερικοί παρατηρητές αλλά σαν ψυχικές οντότητες.

Όταν η μητέρα μου βλέπει «άσχημο όνειρο» παίρνει τηλέφωνο για να μάθει αν είμαι καλά. Κατά περίεργο τρόπο, αρκετές φορές έχει δίκιο, και κάτι ιδιαίτερα δυσάρεστο μου έχει συμβεί. Απ’ ότι φαίνεται η σχέση αυτή είναι αμφίδρομη, γιατί σχεδόν πάντα ξέρω πως κάτι «περίεργο» της συμβαίνει, και μάλιστα την στιγμή που συμβαίνει, και ας βρίσκεται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Αυτού του είδους η «σύνδεση» μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι σπάνιο φαινόμενο. Μπορεί να είναι μεταξύ ατόμων με φυσική συγγένεια, αλλά και ατόμων που αντάμωσαν τυχαία, η "θέση" τους όμως στο "χωροχρονικο συνεχές" του συλλογικού ασυνείδητου να είναι σχετικά κοντά, οπότε μιλάμε για «αδερφές ψυχές».

Όσο λιγότερο ασκούμε λογικό έλεγχο στις εκδηλώσεις των ψυχικών φαινομένων, τόσο πιο «αντικειμενικά» γίνονται. Για να καταλάβουμε πόσο σημαντικό ρόλο έχουν παίξει τα εν λόγο φαινόμενα στη πορεία της ιστορίας της ανθρωπότητας, αρκεί να αναλογιστούμε ότι δεν υπήρξε πολιτισμός στον οποίο να μην υπάρχει αναφορά σε πρόσωπα με «μεταφυσικές» ικανότητες. Το μόνο που αλλάζει είναι το ουσιαστικό που τους αντιστοιχεί: μπορούσε να λέγεται ιέρεια, μάντης, μάγος, ή ακόμα και άγιος. Σε λιγότερο εξελιγμένες κοινωνίες, η εξουσία των προσώπων αυτών, έφτανε αρκετές φορές να ξεπερνάει ακόμα και την εξουσία του κοινωνικού ηγέτη.

Κανένας δεν μπορεί να δώσει έναν ακριβή ορισμό για την ανθρώπινη ψυχή. Ούτε μπορεί να αποδείξει ότι υπάρχει κάποιο πεπρωμένο, και αν υπάρχει, τη σχέση που μπορεί να έχει η δικιά μας βούληση στην διαμόρφωσή του. Προσωπικά, πάντος, πιστεύω στην απεριόριστη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής. Όχι όμως της ψυχής, έτσι όπως την ορίζει η οποιαδήποτε θρησκεία, αλλά της ψυχής που μετέχει στη ροή των πραγμάτων. Της ψυχής που αισθάνεται, «βλέπει» και προβλέπει.

Αντιλαμβάνομαι πως κινδυνεύω να χαρακτηριστώ προληπτική, αιθεροβάμων έως και λιγάκι τρελή. 'Ομως αυτό το αόρατο «σπρώξιμο» έχει αποδειχτεί πολύτιμος σύμβουλος σε σημαντικές στιγμές της ζωής μου, για να μπορώ να το αγνοώ. 'Αλλωστε, η τετράγωνη λογική είναι για τους μαθηματικούς, όχι για αμπελοφιλοσόφους!

19/6/08

Sex story

Δεν ξέρω αν φταίει το βιαστικό καλοκαιράκι, με την έξαρση του «τα πετάω όλα έξω» που το συνοδεύει, ή αν απλά είναι τυχαία σειρά συμπτώσεων. Όπως και αν έχει, συνέβη τις τελευταίες μέρες να επανέλθει στο προσκήνιο ένα παλιό (εώς αρχαίο) θέμα της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Το σεξ!

Είχα καιρό να διαβάσω κάποιο βιβλίο και η απραξία του προηγούμενου τριημέρου με ενέπνευσε στο να σκαλίσω τα ράφια της βιβλιοθήκης μου. Το μάτι έπεσε σε ένα βολικά λεπτό βιβλιαράκι με τον τίτλο «Ο κόσμος του σεξ» του Χενρι Μιλερ. Για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι πραγματιστική αυτοβιογραφική αφήγηση δοκιμιακού χαρακτήρα, όπου ο συγγραφέας δικαιολογεί την τάση που έχει στα (πρώτα, τουλάχιστον, γνωστά) βιβλία του, να περιγράφει τις ερωτικές του φαντασιώσεις και περιπέτειες, με την γλώσσα που τους αρμόζει.

Βλέπετε, τον καιρό που γράφτηκαν, τα βιβλία του χαρακτηρίστηκαν ως πορνογραφικά. Υποπτεύομαι πως κάποιοι πιστοί στο ρητό «τα εν οίκω ουκ εν δήμο» το έκαναν, φοβούμενοι μην τυχών και χαλάσει η ερεθιστική επίδραση του απαγορευμένου, στις οικόσιτες φαντασιώσεις τους.

Εκεί, λοιπόν, που είχα απορροφηθεί από το διάβασμα σκάει το τηλεφώνημα από εργένη φίλο μου, ο οποίος δήλωνε απόλυτα εξοργισμένος με το γεγονός οτι οι γυναίκες που γνωρίζει (και είναι πολλές οφείλω να ομολογήσω) ...δεν τον θέλουν για το κορμί του! Το τηλεφώνημα πήρε τη μορφή ολονυκτίας, όπου προσπαθούσα να τον αποτρέψω από το να βγάλει σε δημοψήφισμα αποκαλυπτικές φωτογραφίες του εαυτού του, για να επιβεβαιώσει τον ισχυρισμό. (Πήγα πάσο μόνο όταν διαπίστωσα ότι εναλλακτικά θα έπρεπε να δολοφονήσει έναν ενοχλητικό αντίζηλο, με τον οποίον συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: τον θέλουν όλες για το κορμί του...)

Η έλλειψη ύπνου, την επόμενη μέρα λειτούργησε ως αφροδισιακό για να κάνω... σεξ καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας , προσπαθώντας να σταθώ στο ύψος των καθημερινών μου υποχρεώσεων, ζώντας σε μια πόλη μπορδέλο. Μπαίνοντας στο σπίτι αργά το βράδυ, βρήκα τον γάτο μου να περιφέρεται από δωμάτιο σε δωμάτιο, βγάζοντας όσο αρρενωπή φωνή μπορεί να βγάλει ένας teenager γάτος, σε μια προσπάθεια να εκτονώσει τις ορμές που του γέννησε η γειτόνισσα της διπλανής πόρτας. Ως εδώ και μη παρέκει!

Άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως έχω κάποιο είδος διαστροφής που δεν εκδηλώνω σύνδρομο στέρησης, σε καταστάσεις που επιβάλλουν αποχή από την αναπαραγωγική δραστηριότητα. Να είναι θέμα φύλου ή σεξουαλικότητας; Και σαν να μην έφτανε αυτό, βρέθηκε και άνθρωπος να με ρωτήσει γιατί δεν χρησιμοποιώ θηλυκό ψευδώνυμο στο blog. Λες να...; Με όλη αυτήν την φιλολογία περί αμφισεξουαλικών προτιμήσεων και ομοφυλοφιλικών σχέσεων που γίνονται τον τελευταίο καιρό αγχώθηκα!

Μπήκα λοιπόν στο διαδίκτυο να μορφωθώ, και πέφτω πάνω σε τεστ που εξετάζει το φύλο του μυαλού σου. (Αν θέλετε να δοκιμάσετε την τύχη σας, ΕΔΩ) Εκεί ήταν το κερασάκι στην τούρτα! Σε σκόρ από 0-100 προς θηλυκό ή αρσενικό, παίρνω το απόλυτο 0. Έχω ερμαφρόδιτο μυαλό! Να χαρώ άραγε ή να κλάψω;

Πριν αποφασίσω τι θα έπρεπε να κάνω είπα να το φιλοσοφήσω το θέμα, (τι διάολο αμπελοφιλόσοφος είμαι, έστω και με η ως άρθρο!). Ξανάνοιξα τον Μίλερ: «Όταν σκέφτομαι το σεξ, το φαντάζομαι σαν μια επικράτεια που έχει εξερευνηθεί μονάχα τμηματικά, το μεγαλύτερο μέρος, για μένα τουλάχιστον, παραμένει μυστηριώδες και άγνωστο, και πιθανόν προορισμένο να μείνει ανεξιχνίαστο για πάντα. Μας περιβάλλει ένα πέλαγος δυνάμεων που μοιάζουν να αψηφούν την αδύναμη και ισχνή νοημοσύνη μας. Έως ότου αποδεχθούμε το γεγονός ότι η ίδια η ζωή θεμελιώνεται στο μυστήριο, δεν θα έχουμε μάθει τίποτα.».

Εξίσου ενδιαφέρουσα βρήκα και την άποψή του περί της διαφοράς, με την οποία αντιμετωπίζουν το θέμα τα δύο φύλα . « Μισή ευκαιρία να της δώσεις, και μια γυναίκα σου προσφέρει όλο της το είναι. Το έχει μέσα της από ένστικτο. Ο άντρας όχι! [...] Για τους άντρες το αληθινό δράμα πάντα παίζεται στο παγκόσμιο προσκήνιο. Το δράμα της συνύπαρξης, που είναι το δράμα κάθε ανθρώπου και μάλιστα είναι εξόχως ζωτικό, διεισδύει στη συνείδηση του αρσενικού μονάχα όταν είναι αντιμέτωπος με το διαζύγιο. [...] Ελάχιστοι άνδρες μοιάζουν ικανοί να αντιληφθούν τη σχέση με το άλλο φύλο σαν ένα δημιουργικό αγώνα.»

Κατά έναν περίεργο τρόπο, αυτή του η άποψη μοιάζει να συμφωνεί με τις τελευταίες έρευνες σχετικά με την σεξουαλικότητα των δύο φύλων. Ο μύθος της ανοργασμικής γυναίκας διαλύεται, αφήνοντας να φανεί απλά η συνθετότητα των ερεθισμάτων που οδηγούν τον άνθρωπο γένους θηλυκού στον δικό του οργασμό (Scientific American, 5/2008). Η έκπληξη των ερευνητών ήταν να ανακαλύψουν πως η σεξουαλική διέγερση του γυναικείου εγκέφαλου επιτυγχάνεται με ευρύτερη γκάμα ερεθισμάτων απ’ ότι αυτού, του άνδρα. Από την άλλη, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την ανακάλυψη ότι, κατά την στιγμή του γυναικείου οργασμού, υπάρχει «κατέβασμα του διακόπτη» σε περιοχές του εγκεφάλου που ευθύνονται για την ένταση και τις αναστολές, καθώς επίσης και μειωμένη ενεργοποίηση των κέντρων που ευθύνονται για την κρίση και αντανακλαστική αντίδραση.

«Ο φόβος και το άγχος, οποιουδήποτε είδους, θα πρέπει να αποφεύγονται με κάθε κόστος», τονίζουν οι ερευνητές, «για να φτάσει η γυναίκα στο σημείο του οργασμού». Και σαν να μην φτάνει αυτό, η αυξημένη, αυτήν τη φορά, ενεργοποίηση κέντρων που συσχετίζονται με την έκφραση εκδηλώσεων αγάπης, συνηγορούν στην υπόθεση ότι ο συναισθηματικός δεσμός του θηλυκού με τον παρτενέρ της είναι επίσης ζωτικής σημασίας για την σεξουαλική ευχαρίστηση.

Μετά απ' όλη αυτή τη φιλοσοφία, νομίζω ότι δεν είναι τόσο κακό να έχεις ερμαφρόδιτο μυαλό. Σε τελική ανάλυση το χρησιμοποιείς κατά περίσταση, και κατά πως σε βολεύει. Άλλωστε, «το παν στη ζωή είναι η αυτοέκφραση. Όχι το τι εκφράζεις ή το πώς, αλλά απλώς το να εκφράζεις τον εαυτό σου», όπως λέει και ο Μίλερ.


14/6/08

Μικρή περιπλάνηση στα σοκάκια του νου...


Συχνά χάνομαι μέσα στις ονειρικές σκιές των «γιατί; ». Εκεί που το φώς αντανακλάται σε αόρατους καθρέφτες φωτίζοντας τα είδωλα με τρόπο εξωπραγματικό.

Κάθε «γιατί» έχει το δικό του είδωλο, ανάλογο με τον καθρέφτη, την πηγή του φωτός, και τον καιρό έξω από το παράθυρο του σήμερα.

Ακολουθώ το κουβάρι που ξετυλίγεται, μόνο και μόνο για να το αφήσω να ξανατυλιχτεί. Δεν υπάρχουν απαντήσεις. Μοναχά αιωρούμενα ερωτηματικά και ένα σμήνος από πιθανά υποκατάστατα των απαντήσεων.

Δεν θέλω να δημιουργώ ψευδαισθήσεις, ούτε να ζω σ’ αυτές. Ο κόσμος είναι ήδη αρκετά ψεύτικος για να προσθέσω και άλλο παραισθησιογόνο στο ποτήρι του.

Δεν θέλω να εμφανίσω τον εαυτό μου ως τέλειο, στα μάτια κανενός. Άλλωστε στην ομορφιά και την μοναδικότητα της ατέλειας βρίσκεται η ουσία του να είσαι άνθρωπος.

Αυτό που θέλω είναι να ζήσω την ζωή που μου αναλογεί, μέχρι την τελευταία στάλα της, αφήνοντας, αν γίνεται, το κομματάκι μου στο ψηφιδωτό του κόσμου.

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω τελικά. Όμως νιώθω ότι οφείλω τουλάχιστον να κάνω την προσπάθεια...

12/6/08

Πέντε και άλλα πέντε...


Είχα την ευτυχή συγκυρία να λάβω μια πρόσκληση από τον αγαπητό Παράφωνο, να αποκαλύψω πέντε «μου αρέσουν» και άλλα τόσα «δεν μου αρέσουν» . Φύσηξα ξεφύσηξα , αλλά , είπαμε, είναι αγένεια να απορρίψεις μια πρόσκληση...

Οπότε έχουμε και λέμε:

1) Μου αρέσει το γωνιακό κομμάτι της πίτας , συμπεριλαμβανομένου και του μπακλαβά. Ειδικά αν είναι ξεροψημένο!

Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που θέλουν όλη την πίτα , συμπεριλαμβανομένου και της γωνίας, και αφήνουν τον σκύλο τους να τον ταΐσει ο γείτονας.

2) Μου αρέσει το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά, με το αεράκι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

Δεν μου αρέσει όταν το αεράκι κουβαλάει μαζί του τη δυσωδία των σαπισμένων σκουπιδιών και την ηχορύπανση από το παραλιακό σκυλάδικο.

3) Μου αρέσουν τα παιχνίδια του μυαλού και των αισθήσεων, που απευθύνονται σε νοήμονες ανθρώπους.

Δεν μου αρέσει να με θεωρούν ιδιόκτητο υποζύγιο και μάλιστα σε στάβλο δεμένο.

4) Μου αρέσουν τα χρώματα , ιδιαίτερα αυτά που τα συναντάμε στη φύση.

Δεν μου αρέσει να βλέπω ότι ο αέρας που εισπνέω έχει χρώμα, και μάλιστα στις μουντές αποχρώσεις του γκρίζου.

5 ) Μου αρέσει να ονειρεύομαι στον ξύπνιο μου, και να βλέπω τα όνειρά μου να αποκτούνε χωρο-χρονική υπόσταση.

Δεν μου αρέσει που διαπιστώνω ότι πλέον οι μόνοι που ονειρεύονται είναι τα παιδιά προσχολικής ηλικίας και οι πρεζάκηδες.

Σας αρέσουν, δεν σας αρέσουν αυτά είναι! Όχι ότι δεν υπάρχουν και άλλα, βέβαια. Αυτά όμως είναι της στιγμής. Τα άλλα θα ‘ρθούν στην πορεία .

11/6/08

Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε...

...μας «τέλειωσε» το καράβι της γραμμής.





Το ομολογώ. Ο διακαής μου πόθος είναι να κάνω ένα ταξίδι στα Κύθηρα! Το έχω σχεδιάσει τουλάχιστον δύο φορές στο παρελθόν και καμία δεν ευόδωσε... Είπα λοιπόν και εγώ, τριήμερο έρχεται, έχω και την κολλητή μου να μου ροκανίζει τα αυτιά «άντε πότε θα έρθεις» , να κάνω και εγώ το πολυπόθητο ταξίδι.
Οι πρώτοι ψύλλοι μου μπήκαν όταν μπαίνοντας στην ιστοσελίδα της ΑΝΕΝ line, που έχει το μοναδικό καράβι που πάει Κύθηρα , βρήκα το μήνυμα «δεν υπάρχουν προγραμματισμένα δρομολόγια για τον προορισμό που ζητάτε». Δεν μπορεί, λέω, θα αλλάζουν απλά τα δρομολόγια λόγο καλοκαιρινής σεζόν. Μπήκα στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας , τζίφος.
Αποφάσισα να το μάθω από πρώτο χέρι, παίρνοντας το Λιμεναρχείο Κυθήρων.
Η στιχομυθία παίχτηκε κάπως έτσι:
«Καλημέρα σας. Θα μπορούσατε να μου πείτε τα δρομολόγια των πλοίων που φτάνουν στο νησί σας;»
«Δυστυχώς το πλοίο μας βρίσκεται για επισκευή και δεν υπάρχουν δρομολόγια.»
«Τι εννοείται; Και πως φτάνει κανείς στα Κύθηρα;»
«Με αεροπλάνο ή... με λάντζα...»

Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να κάνω μια λάντζα στο σπίτι μου, αλλά μου ήταν αδύνατο να φανταστώ τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με το ταξίδι μου στα Κύθηρα!

«Πως το ‘πατε αυτό το τελευταίο;»
«Λάντζα...Λάντζα που φεύγει από την Νεάπολη»

Το μυστήριο διαλευκάνθηκε όταν ο ευγενικός κύριος, από την άλλη άκρη της γραμμής, μου εξήγησε ότι πρόκειται για πλωτές «παντόφλες» που κάνουν τον ανεφοδιασμό του νησιού.

«Και καλά, μπορεί να πάρει ο οποιοσδήποτε μια λάντζα και να περάσει απέναντι ; Παίρνει και αυτοκίνητα;»
«Ε, όχι...Εσείς πότε θέλετε να ταξιδέψετε;»
«Παρασκευή»
«Ε, καλαααά! Μέχρι την Παρασκευή κάτι θα βάλουν!»...

Θυμίζω ότι είναι Τρίτη...Περιττό να σας πώ ότι για αεροπορικά εισιτήρια, ούτε λόγος! Δεν υπάρχουν θέσεις ακόμα και αν ήθελα να ταξιδέψω ως... χειραποσκευή, σε περίοδο πλην και συν 3 μέρες από το τριήμερο! Ζήλεψα εκείνη την βάρκα, από την ταινία του Αγγελόπουλου...

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σας πώ πως στο λιμάνι του νησιού, όπως πληροφορήθηκα, γίνονται διαδηλώσει από τους κατοίκους που περιμένουν πως και πως το τριήμερο για να τσιμπήσουν κανένα ευρουλάκι.

Το Ταξίδι στα Κύθηρα μου φαίνεται ότι έχει στοιχειώσει ... Τώρα καταλαβαίνω την σημασία των στοίχων στο ομώνυμο τραγούδι:
Και όλο περιμένει πάλι τη στιγμή,
να ξαναρθεί
το καράβι στο λιμάνι να φανεί
θαλασσινό πουλί στα όνειρά μας!

10/6/08

Τα τρία πρόσωπα μιας γυναίκας, ο Άγιος Αλβέρτος και το ταξίδι στο χρόνο.


Είχε γίνει πρωτοσέλιδο στο National Geographic το 1985. Η μικρή Αφγανή με το κόκκινο ρούχο και τα διαπεραστικά πράσινα μάτια. Σχεδόν μια εικοσαετία αργότερα ξαναέγινε πρωτοσέλιδο στο ίδιο περιοδικό... Τα σημάδια του χρόνου αποτυπωμένα ολοκάθαρα στο φιλμ του φωτογράφου. Τα μάτια έχουν θαμπώσει, το δέρμα έχει χάσει την διάφανη όψη του. Ο κακός μάγος χρόνος σε όλο το μεγαλείο του.
Περίεργο που ένας ιδιόμορφος αγιογράφος ο φραγκισκανός μοναχός Robert Lentz, φαντάστηκε στο πρόσωπο της μικρής Αφγανής την προσωπικότητα μιας άλλης γυναίκας που έζησε πριν 2000 χρόνια, της Μαρίας Μαγδαληνής.
Η μικρή Αφγανή ούτε που είχε φανταστεί πόση επίδραση είχε η εικόνα των ματιών της στους ανθρώπους που την αντίκρισαν. Όπως ακριβώς και η Μαρία Μαγδαληνή δεν θα μπορούσε να φανταστεί την επίδραση της δικιάς της εικόνας στις θρησκευτικές αντιλήψεις εκατομμυρίων ανθρώπων στο πέρασμα του χρόνου.
Θα μπορούσαν άραγε αυτές οι γυναίκες να είναι όντως το ίδιο πρόσωπο; Προφανώς όχι, και είναι το μάτι του καλλιτέχνη που φαντάζεται κάτι που δεν ξέρουμε αν υπήρχε, με τα χρώματα μιας πραγματικής ύπαρξης. Από την άλλη όμως ... τι ξέρουμε για την δομή και την φύση του χρόνου;
Ο Αριστοτέλης διατύπωσε την άποψη ότι ο χρόνος μπορεί να παρασταθεί με μια ευθεία γραμμή που δεν έχει αρχή και τέλος. Η ύπαρξή μας πάνω σ’ αυτήν την γραμμή, κατά μία μεταγενέστερη άποψη, δεν μπορεί να οριστεί παρά μόνο σε σχέση με κάτι άλλο. Ένα πλαίσιο αναφοράς, όπως για παράδειγμα το ΤΩΡΑ. Ή το ΤΩΡΑ σε σχέση με ένα άλλο ΤΩΡΑ.
Και μετά μας ήρθε ο Άγιος Αλβέρτος για να διατυπώσει ότι το ΤΩΡΑ δεν είναι άσχετο από το ΧΘΕΣ και το ΑΥΡΙΟ. Και ότι το πόσο γρήγορα φτάνουμε από το ΧΘΕΣ στο ΑΥΡΙΟ εξαρτάται από το πόσο γρήγορα κινούμαστε εμείς στο χώρο, με απόλυτη σταθερά σύγκρισης την ταχύτητα κίνησης του φωτός. Αν καταφέρουμε να κινηθούμε με την ταχύτητα του φωτός, ο χρόνος μας θα είναι πολύ διαφορετικός από τον χρόνο που θα ισχύει για τον κακομοίρη που έμεινε να κινείται με την συνηθισμένη τσαφα-τσούφα. Επομένως, ο χρόνος δεν μπορεί να είναι άσχετος από τον χώρο. Άρα, αφού μπορούμε να ταξιδεύουμε στο χώρο γιατί να μην μπορούμε να το κάνουμε στο χρόνο;
Η ιδέα φαίνεται τόσο ελκυστική που ήδη έχει αποκτήσει φανατικούς οπαδούς, οι οποίοι σας παροτρύνουν να κάνετε κράτηση για ένα ταξίδι στο χρόνο, που θα σας δώσει την δυνατότητα να συνεχίσετε την ζωή σας με τα ....εκατομμυριοσ-έγγονά σας , επενδύοντας μόλις 10 δολάρια ! Ισχυρίζονται μάλιστα, ότι το να σας «επαναφέρουν» οι μακρινοί σας συγγενείς μετά τον θάνατο σας, ακριβώς την στιγμή του θανάτου σας, είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να αποφύγετε το παράδοξο του να κάνετε κάτι που θα σας στερούσε το μέλλον σας. Η επένδυση των 10 δολαρίων , λένε, είναι αρκετή για να σας «αναγεννήσουν» και να σας «ξανανιώσουν»... (για όσους ενδιαφέρονται απευθυνθείτε εδώ! )Τρέλα ή διορατικότητα; Υποθέτω μόνο αν όντως καταφέρουμε να ταξιδέψουμε στο χρόνο θα καταφέρουμε να το μάθουμε.
Όμως, ας γυρίσουμε στην Μαρία Μαγδαληνή και την μικρή Αφγανή, και την πιθανότητα να είναι το ίδιο πρόσωπο. Κατά τον Αϊνσταίν δεν υπάρχει μόνο ένα σύμπαν, αλλά πολλά που συνυπάρχουν παράλληλα. Δηλαδή, εγώ και εσείς υπάρχουμε σε πολλαπλές κόπιες που ζούνε σε διαφορετικές εκδοχές του ΤΩΡΑ. Και είμαστε απολύτως ίδιοι ως ηλικία και εμφάνιση. Εκείνο που κανένας δεν είναι σε θέση να απαντήσει είναι αν όλες οι κόπιες συγκεντρώνουν το σύνολο των χαρακτηριστικών μιας προσωπικότητας ή αποτελούν ξεχωριστές προσωπικότητες.
Μήπως τελικά η ιδέα της μετενσάρκωσης δεν είναι τίποτα άλλο από μια άλλη διατύπωση της θεωρίας των πολλαπλών συμπάντων;

Ενδιαφέρουσες συνδέσεις για το ταξίδι στο χρόνο:
Time Travel
Time travel in Modern Physics

Time travel for beginners

6/6/08

Παράδοξα και αληθινά ψέματα υπό το φώς του φαναριού...(UPDATED 2)


Η Λιακάδα με προσκάλεσε πριν μερικές μέρες να αποκαλύψω πέντε παράδοξα του χαρακτήρα μου. Η Γιολάντα από την άλλη περιμένει να πω τρία ψέματα και μία αλήθεια.

Βρέθηκα σε δύσκολη θέση γιατί το να μιλάω για τον εαυτό μου με κάνει να αισθάνομαι άβολα. Θεωρώ αγένεια όμως να αγνοήσω μια πρόσκληση, χωρίς τουλάχιστον έναν καλό λόγο. Επιπλέον, το παιχνίδι είναι πάντα ...ένα παιχνίδι!

Και έτσι αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια...

Έχουμε και λέμε... Πέντε παράδοξα του χαρακτήρα μου:

1) 'Ανθρωποι που με γνωρίζουν με θεωρούν ιδιαίτερα κοινωνική και πράγματι, μου είναι αρκετά εύκολο να δημιουργήσω κλίμα οικειότητας με ανθρώπους που συναντάω για πρώτη φορά. Σε προσωπικό επίπεδο όμως, το βρίσκω δύσκολο να νιώσω οικειότητα με τον οποιονδήποτε, και είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού μου, οι άνθρωποι που εμπιστεύομαι και αποκαλώ φίλους μου.

2) Νιώθω ικανοποίηση όταν μπορώ να φανώ χρήσιμη και να προσφέρω βοήθεια. Ελάχιστες φορές όμως δέχτηκα την βοήθεια άλλων, και ακόμα λιγότερες ζήτησα βοήθεια από αυτούς.

3) Λατρεύω τις αποδράσεις και πετάω την σκούφια μου για ταξίδια σε εξωτικά μέρη. Εντούτοις, δεν έχω ταξιδέψει ποτέ σε εξωτικότερο μέρος από την Σαμοθράκη, και έχω τρία χρόνια (τουλάχιστον) να κάνω καθώς πρέπει διακοπές.

4) Αισθάνομαι πολύ συχνά την ανάγκη ύπαρξης ανθρώπων δίπλα μου, με τους οποίους να μπορώ να μοιράζομαι σκέψεις και εμπειρίες. Και όμως, ο προσωπικός μου χώρος και χρόνος, μου είναι τόσο αναγκαίος που όταν δεν τον έχω, νιώθω να ασφυκτιώ.

5) Λατρεύω, (σε σημείο εξάρτησης) να ψωνίζω ρούχα, αρώματα, καλλυντικά και αξεσουάρ... Ωστόσο η καθημερινή μου γκαρνταρόμπα αποτελείται από μερικά τζην , φόρμες και μακό μπλουζάκια.


Και τώρα άρχισαν τα δύσκολα....Βλέπετε δεν τα πάω καλά με τα ψέματα, οπότε φοβάμαι ότι θα αποδειχτεί πολύ εύκολο να μαντέψετε την αλήθεια. Για να δούμε...

1) (updated 2) Λατρεύω τα ταχύπλοα σκάφη και έχω γενικά τρέλα με την ταχύτητα.

Ψέμα: Τρέφω ιδιαίτερη αντιπάθεια για τα ταχύπλοα σκάφη.
Εχετε βρεθεί ποτέ σε άπνοια, μέσα σε ένα
dingy (μικρό ιστιοπλοϊκό σκάφος), όπου σταματάς ακόμα και να αναπνέεις για να μην κοπεί η φόρα από άγαρμπο κούνημά του σκάφους; Και εκεί που νιώθεις ευτυχής που επιτέλους "τσουλάει", να σκάει δίπλα σου προκλητικά ένα μεγαθήριο με τους Χ ίππους του και να σε πνίγει στα απόνερα του; Αν δεν το έχετε βιώσει πολύ φοβάμαι ότι δεν θα με καταλάβετε!

Η ταχύτητα ως "ταχύτητα" μ' αφήνει παγερά αδιάφορη. Με συγκινεί μόνο ως δείκτης της ανθρώπινης προσπάθειας για κάτι καλύτερο: ένα ωραίο πλανάρισμα, (που δεν καταλήγει σε αναποδογύρισμα του σκάφους), μια γρήγορη κούρσα των 200m ελεύθερο, (που καταλήγει σε χρόνο σαφώς καλύτερο από αυτόν που έκανε ο αθλητής πριν ένα μήνα, και ο οποίος έχει φτύσει αίμα για να το καταφέρει) κλπ.

2) (updated) Είχα συνήθως τους καλύτερούς μου βαθμούς στα φιλολογικά μαθήματα και μου άρεσε ιδιαίτερα το μάθημα της έκθεσης.

Ψέμα: Η κακή μου σχέση με τα φιλολογικά μαθήματα ξεκινάει από την πρώτη δημοτικού, όπου είχα πάρει τον χειρότερο βαθμό στη γλώσσα, και φτάνει ως την αποτυχία μου στην σχολή της πρώτης προτίμησης, λόγω χαμηλού βαθμού στην έκθεση. Η δε ανορθογραφία μου είναι παροιμιώδης. (Ο διορθωτής κειμένου είναι από τα πρώτα προγράμματα που εγκαθιστώ ..)

3) ( updated 2 ) Είμαι fan των εξωτικών πολεμικών τεχνών και έχω παρακολουθήσει και μαθήματα καράτε.

Αλήθεια: Πάντα με έλκυαν οι εξωτικές πολεμικές τέχνες, όχι τόσο για την αποτελεσματικότητά τους (που, όπως εύστοχα παρατήρησε ο ΕgoIpse, σκοτώνει αλλά δεν ματώνει) αλλά για τη φιλοσοφία που θέλει αυτόν που τις ασκεί, να έρθει πρώτα σε ισορροπία με τον εαυτό του και τα στοιχεία του περιβάλλοντος. Παρακινούμενη από αυτόν τον θαυμασμό θέλησα κάποια στιγμή να δοκιμάσω στην πράξη την εφαρμογή. Δυστυχώς το μόνο που μπορούσα να βρω στην πόλη που μεγάλωσα, να πλησιάζει αυτό που είχα στο νου, ήταν μια σχολή καράτε. Μετά τα πρώτα 10 μαθήματα όμως διαπίστωσα ότι η φιλοσοφία που επικρατούσε στα μαθήματα, καμία σχέση με τη φιλοσοφία που είχα υπ' όψη μου εγώ είχε, και απογοητευμένη εγκατέλειψα το άθλημα.

4) (updated 2 ) Δεν χορεύω ποτέ. Με κάνει να αισθάνομαι σαν αρκούδα που την έβαλαν πάνω στον πάγο να κάνει καλλιτεχνικό πατινάζ.

Ψέματα: Μ' αρέσει να χορεύω. Και το κάνω αρκετά συχνά ακόμα και σπίτι μου, όταν είμαι χαρούμενη και μου αρέσει ο ρυθμός που ακούω. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν φαίνομαι σαν αρκούδα με παγοπέδιλα. Αλλά, αυτό δεν είναι δικό μου πρόβλημα... Όποιον ενοχλεί, ας αλλάξει οπτικό πεδίο!

Θυμίζω ότι η αληθινή πρόταση είναι μία...Παρακαλώ τους στενούς και κοντινούς φίλους να κρατήσουν την απαιτούμενη εχεμύθεια!


Τώρα το παιχνίδι λέει ότι θα πρέπει να καλέσω δύο άτομα που δεν έχουν παίξει για να το παίξουν... Χμ, για να δούμε... Ας πούμε τον Σκιώδη (μήπως και τον καταφέρουμε να βγει από την σκιά στο φώς) και topatsiouri (α, όλα και όλα! νομίζω ότι ήρθε η ώρα να δείξτε ...λίγο χαρακτήρα κυρία μου! )

1/6/08

Προσπάθησε, μικρέ! Μπορείς!


Δηλώνω φανατική οπαδός του παιδικού πρωταθλητισμού! Ξέρω όλη τη φιλολογία περί «των κακών επιδράσεων του πρωταθλητισμού στην παιδική ηλικία» και είμαι απόλυτα πεπεισμένη ότι είναι πέρα για πέρα άδικη και αβάσιμη.Ίσως όμως θα έπρεπε να αρχίσω ορίζοντας τον πρωταθλητισμό.
Πρωταθλητισμός θεωρώ πως είναι η εστιασμένη προσπάθεια για διάκριση σε ένα συγκεκριμένο άθλημα. Τι περιλαμβάνει; Περιλαμβάνει κόπο, πειθαρχία, στερήσεις αλλά και απολαβές. Να σταθώ όμως στο τελευταίο. Τις απολαβές.
Ο καλύτερος τρόπος για να αντιληφθεί κάποιος τις απολαβές είναι να νιώσει το συναίσθημα της νίκης. Είναι αυτό το απόλυτο αίσθημα αγαλλίασης που νιώθει ο αθλητής όταν τερματίζει μια κούρσα έχοντας κάνει τον καλύτερό του χρόνο. Ή όταν καταφέρει με την απόδοσή του να συνεισφέρει στη νίκη της ομάδας του. Στα παιδιά , που ο αυθορμητισμός δεν έχει ακόμα καμουφλαριστεί από την σοβαροφάνεια, το αίσθημα αυτό είναι τόσο διάχυτο, που γίνεται αντιληπτό και από τον πιο άσχετο θεατή.
Η νίκη δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με μια θέση στο βάθρο, αν και είναι πάντα ένας κρυφός πόθος. Είναι εξίσου σημαντική όταν το παιδί απλά καταφέρνει να νικήσει τα όρια του εαυτού του, γιατί αυτό του δίνει φτερά για να στοχεύσει ψηλότερα. Όχι, δεν αρκεί η χωρίς αξιώσεις συμμετοχή σε αθλητικές δραστηριότητες. Η άνευ στόχων συμμετοχή βοηθάει στην διατήρηση της καλής υγείας των φυσιολογικών συστημάτων, όμως στερείται κινήτρων και δεν φτιάχνει την προσωπικότητα του παιδιού.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκινητικό από την δύναμη ψυχής που μπορεί να επιδείξει ένα παιδί, όταν πιστεύει στον εαυτό του και θέλει να κερδίσει. Είναι τόσο ανόθευτη και τόσο υπερβολικά μεγάλη, που τελικά οδηγεί το παιδί στο να κάνει πραγματικούς άθλους. Και αυτό είναι κάτι που το ανεβάζει ένα σκαλοπάτι ψηλότερα, τόσο στα μάτια τα δικά του, όσο και στα μάτια των γύρω του. Αυτές οι μικρές στιγμές επιτυχίας αποκτούνε τεράστιες διαστάσεις στο μέλλον, όταν αντιμετωπίζοντας τον άγριο κόσμο των ενηλίκων, αναζητήσει πατήματα για να σταθεί στα πόδια του, τις φορές που τα πράγματα γίνονται δύσκολα .
Εδώ όμως μπαίνει μια άνω τελεία. Ο πρωταθλητισμός μπορεί να γίνει καταχρηστικός. Όταν τα κίνητρα παύουν να είναι η βελτιστοποίηση της απόδοσης και η διάκριση per se, και η νίκη χρησιμοποιείται ως μέσω ή και τρόπος επαγγελματικής αποκατάστασης. Τότε δεν μιλάμε για αθλητικό πνεύμα ή ιδεώδες, αλλά για επάγγελμα. Η ηλικία, όμως, καθιστά το παιδί ανίκανο να σκεφτεί την επαγγελματική αποκατάσταση. Και είναι ακριβώς αυτό το λεπτό σημείο, που κάνει τον παιδικό πρωταθλητισμό ως την πιο αγνή μορφή επίδειξης αθλητικού πνεύματος.
Οι σωματικές και οι ψυχολογικές επιβαρύνσεις είναι μεγάλες, πράγματι. Όμως εδώ μπαίνει ο ρόλος του ειδικού. Ο σχεδιασμός και η αποτίμηση της προπονητικής διαδικασίας είναι εξίσου (αν όχι περισσότερο) σημαντικά στον παιδικό πρωταθλητισμό, όσο και στον πρωταθλητισμό ενηλίκων. Η δε γονική στήριξη, ο ακρογωνιαίος λίθος.
Οι φυσιολογικές επιβαρύνσεις, αν είναι σωστά προσαρμοσμένες στις ικανότητες και την προπονητική και βιολογική ηλικία του παιδιού, όχι απλά δεν είναι αρνητικές ως προς την ανάπτυξή του, αλλά οδηγούνε στην αξιοποίηση του πλήρους εύρους των γενετικά καθορισμένων ορίων ανάπτυξης. Οι ψυχολογικές επιβαρύνσεις , όταν περιορίζονται σε αυτές που προέρχονται από το ίδιο το παιδί, είναι στο βαθμό που τις ελέγχει. Μπορούν να φτάσουν να είναι δυσβάσταχτες μόνο όταν η επίδραση του γονιού αρχίζει και δρα προσθετικά.
Η σταθερή μου τοποθέτηση είναι ότι, ως ενήλικες, έχουμε να διδαχθούμε πολλά πράγματα από τα παιδιά. Από τα μικρά και καθημερινά, όπως η ευθύτητα και η ικανότητα να αντλούν ευχαρίστηση από απλά πράγματα, μέχρι την ιδέα που μπορεί να έχουν για τον ιδανικό κόσμο. Η έννοια του πρωταθλητισμού εμπίπτει στον γενικό κανόνα, ότι οι αξίες των ενηλίκων συναντούνται στον κόσμο των παιδιών σε πιο αυθεντική και ευκρινής μορφή. Και είναι πραγματικά συναρπαστικό να το βιώνεις!.