30/3/09

Βαθύ γαλάζιο...


Μ΄ αρέσει να ονειρεύομαι στον ξύπνιο μου. Ένα από τα αγαπημένα μου όνειρα είναι ένα παράθυρο με θέα την θάλασσα. Κατά προτίμηση κάπου ψηλά, έτσι που να μπορεί το μάτι να αράξει και να πλανηθεί χωρίς το άγχος μην τυχών και χάσει κάποια σημαντική λεπτομέρεια. Λίγο πρίν το σούρουπο, μάλιστα, με καθάριο το στερέωμα , η γραμμή του ορίζονται εξαφανίζεται και η θάλασσα με τον ουρανό μετατρέπονται σε ένα απέραντο βαθύ γαλάζιο.

Για πολλούς το γαλάζιο σημαίνει γαλήνη και ηρεμία, για μένα σημαίνει ελευθερία. Σημαίνει να δραπετεύεις από την μουντή πραγματικότητα και να αφήνεσαι να ταξιδέψεις στο χείμαρρο των σκέψεων, όπως ταξιδεύει ένα κοπάδι δελφινιών στην θάλασσα.

Μυστήριο πράγμα η ελευθερία. Πολλοί την πόθησαν και λίγοι την απέκτησαν. Και αυτοί που νομίζουν ότι την απέκτησαν, βολεύτηκαν απλά στην εικονική τους πραγματικότητα, ως τρόφιμοι της κυψέλης του Matrix.

Ίσως το μόνο που μπορεί πραγματικά να είναι ελεύθερο, είναι η θέληση.
Μπορούμε να θέλουμε τα πάντα. Όταν όμως έρχεται η στιγμή να αντικρίσουμε το σχέδιο υλοποίησης των "θέλω" μας, βρισκόμαστε, ως παγιδευμένοι γλάροι Ιωνάθαν, σε ένα κλουβί τόσο στενό, που σε κάθε προσπάθεια για ξεμούδιασμα των φτερών μας μαδάμε και λίγο από το πούπουλο. Μετά από κάποια χρόνια, τα φτερά μας είναι τόσο μαδημένα που δεν κάνουμε καν τον κόπο να τα ξεμουδιάσουμε...Από γλάροι έχουμε μετατραπεί σε ξεπουπουλιασμένα κοτόπουλα, που περιμένουν αποχαυνωμένα το τελικό ζεμάτισμα στην κατσαρόλα.

Να φταίει άραγε η κακή μας η τύχη, οι κακοί μας πολιτικοί, η το στραβό μας το κεφάλι που επιμένει , σε πείσμα των καιρών και των ανθρώπων , να δουλεύει με δικές του στροφές, και να δημιουργεί έννοιες άπιαστες;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει ελευθερία για το είδος homo sapiens. Έχουμε χτίσει τόσο καλά το τσόφλι γύρω μας, που κάθε προσπάθεια ενός Νίο να ανακαλύψει τα πραγματικά όρια του εαυτού του, καταλήγει σε μια κραυγή αγωνίας στην απόλυτη σιωπή του μαύρου κενού. Τι τραγική ειρωνεία ο πλανήτης μας να λέγεται "γαλάζιος"!


Ακολουθώ αχόρταγα εκείνο το σμήνος των δελφινιών που με ξεκολλάει από την καρέκλα μου και με ταξιδεύει. "Καβάλα στο δελφίνι τον κόσμο γύρισα" που λέει και το τραγούδι...


"Τι είναι το πιο γρήγορο πράγμα στον κόσμο;" ήταν ένας γρίφος από παιδικό παραμύθι. Γρήγορο μπορεί, ελεύθερο όμως είναι; Πόσο ελεύθερη μπορεί να είναι η σκέψη; Μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε, με όλους τους περιορισμούς που μπορεί να σημαίνει η έννοια "μαθαίνω". Θέτουμε το πρώτο καλούπι όταν ξεστομίζουμε τη λέξη "μαμά". Και μετά ανακαλύπτουμε τον κόσμο, σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Είναι φορές που ζηλεύω τους τρελούς. Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να είμαι και εγώ μία. Αν δεχτούμε ότι "από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια" από το να είμαι ξεμωραμένη προτιμώ να είμαι τρελή!

Η γαλάζια μου διάθεση παίρνει μια χροιά από το μελαγχολικό ταξιδιάρικο ύφος των blues... Δεν μπορώ να δω την γραμμή του ορίζοντα: μου την κρύβουν κάτι τόνοι από τσιμέντο. Θα πρέπει να αρκεστώ στο πάνω μέρος της, που ακόμα διαφαίνεται ανάμεσα από τις κεραίες. Κατά διαολεμένη σύμπτωση και αυτό έχει γκριζάρει και ετοιμάζεται να κλαψουρίσει. Μένει ένα μικρό παραθυράκι στο πίσω μέρος του μυαλού μου, όπου μπορώ να δω μια ιδέα από λαμπερό γαλάζιο. Κάτι από τις φωτεινές μέρες που πέρασαν, κάτι για να μου θυμίζει τη θαυματουργή ιδιότητα του απέραντου γαλάζιου...