12/6/09

Η επόμενη μέρα...


Και υπό το φώς του Αγίου Πνεύματος ξημέρωσε η επομένη των Ευρωεκλογών. Και τι επομένη! Για το κυβερνόν κόμμα μας, η επομένη ενός τυφώνα θα δημιουργούσε μικρότερη αίσθηση απώλειας, η αξιωματική αντιπολίτευση πανηγυρίζει την νίκη, που όμως καμιά μεταβολή στην κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση τους δεν έχει, και οι παραδοσιακή αριστερά αναζητάει στα συντρίμμια του τυφώνα που λέγαμε, το χαμένο κλειδί της επιτυχίας.

Και ενώ στα παράθυρα των τηλεοπτικών εκπομπών το εκλογικό αποτέλεσμα ερμηνεύεται ως άλλη μια δημοσκόπηση, εν' όψη πιθανών εθνικών εκλογών, το δικό μου ανίδεο από πολιτική μάτι κόλλησε σε μερικές γαργαλιστικές λεπτομέρειες.

Η αυξημένη αποχή από τις κάλπες συζητήθηκε απ' όλους, καθώς το ποσοστό συμμετοχής μόλις που ξεπέρασε το μισό των ψηφοφόρων. Ένταξη, βοήθησε και η ξαφνική επιδρομή του καύσωνα, σε έναν θανατηφόρο συνδυασμό με προκλητικό τριήμερο για τους δημοσίους υπαλλήλους, όμως αν απομακρύνουμε το βλέμμα από τον στενό εθνικό μας "πορτραίτο" και δούμε το ευρύτερο πλαίσιο, ο μεσογειακός μας ήλιος μπαίνει σε έκλειψη. Έχουμε και λέμε: ο μέσος όρος συμμετοχής για το σύνολο των σχεδόν 400 εκατομμυρίων ψηφοφόρων, μετά βίας έφτασε το 42.94%, ενώ το χαμηλότερο ποσοστό παρατηρήθηκε στη Σλοβακία όπου έμεινε κάτω από 20% (19.64% για την ακρίβεια) !!! Αν μάλιστα λάβουμε υπ' όψη μας πως στη Μ. Βρετανία, μία από τις 9 ιδρυτικές χώρες της ΕE, το ποσοστό σ' όλη την ιστορία των Ευρωεκλογών δεν ξεπέρασε το 38%, θα πρέπει να αποφανθούμε πως είμαστε από τους πιο συνειδητούς Ευρωπαίους!

Το ακόμα πιο γαργαλιστικό όμως, είναι η σταθερή καθοδική
τάση που ακολουθεί το εν λόγο ποσοστό, και η οποία από στατιστικής απόψεως είναι προκλητικά γραμμική. Τόσο γραμμική, που με μια αφελής πρόβλεψη μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως αν ο ρυθμός καθόδου δεν μεταβληθεί, στον εορτασμό των 100 χρόνων από το πρώτο αιρετό Κοινοβούλιο δεν θα υπάρξει κανένας που να θέλει να εκλέξει το νέο! (βλέπε το παρακάτω σχήμα)


Με άλλα λόγια παραιτούμαστε οι ίδιοι από το δημοκρατικό μας δικαίωμα του να εκλέγουμε. Να είναι άραγε λόγο αδιαφορίας, έλλειψη εμπιστοσύνης ή μήπως απογοήτευση για την αδυναμία των αιρετών να χειριστούν τα φλέγοντα προβλήματα που ταλαιπωρούν τον κόσμο; Το παράδοξο είναι ότι ο ρυθμός ένταξης των κρατών στην Ευρωπαϊκή ένωση δεν φαίνεται να έχει αντίστοιχες τάσεις, καθώς από το 2004 έχουν προστεθεί 17 νέα κράτη-μέλη, αριθμός ρεκόρ, μιας και από την ίδρυση της ΕΕ το 1952 μέχρι το 2004 τα μέλη δεν είχαν ξεπεράσει τα 10!!

Μια άλλη ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, που προκύπτει από το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής, είναι η σημαντική αύξηση του ποσοστού των οικολόγων που πλέον παίρνουν 52 από τις 736 έδρες, έναντι των 42 από τις 785 που είχαν στην προηγούμενη πενταετία. Όμως αυτό που πραγματικά χτυπάει στο μάτι είναι το 12.6% των "λοιπών", που πλέον αντιστοιχεί σε 93 έδρες έναντι 30 στο προηγούμενο κοινοβούλιο. Παρά του ότι αρκετοί από τους 93, μετά την ταξινόμηση θα βρεθούν ενδεχομένως σε κάποιες από τις υπάρχουσες πολιτικές ομάδες, το γεγονός ότι είναι αταξινόμητοι, άρα και φρέσκοι στο κουρμπέτι, δηλώνει την διάθεση του κόσμου να στραφεί σε κάτι νέο, όχι απαραίτητα καλύτερο αλλά σίγουρα διαφορετικό.Δεν είμαι ειδική στις πολιτικές αναλύσεις και φαντάζομαι η προσωπική μου άποψη λίγο μετράει, όμως νομίζω ότι πλησιάζουμε σε καιρούς έντονων πολιτικών αλλαγών. Το όλο κλίμα μοιάζει με προζύμη που το έχουν βάλει να φουσκώσει, και με τη χαλαρότητα του " άστο λίγο ακόμα" αυτό παραφούσκωσε και απειλεί να ξεχειλίσει από τη λεκάνη του. Και αν το προζύμη που θα ξεχειλίσει θα δώσει καλύτερο ψωμί, το εν λόγο πολιτικό κλίμα κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσει σε ραγδαίες αλλαγές, που όμως δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι πόσο καλές για το πετσί μας θα είναι. Επειδή όμως το καλό ή το κακό δεν είναι ποτέ απόλυτο, και κάθε αλλαγή είναι καλύτερη από τη στασιμότητα, ας βάλουμε ο καθένας τα δυνατά μας να σπρώξουμε την μυλόπετρα, μπας και φτιάξουμε ένα καλό αλεύρι για το αχνιστό ζυμωτό ψωμάκι, που θα θέλαμε να μας περιμένει στο τραπέζι μας...


Σημείωση
: Τα στατιστικά δεδομένα είναι απο την επίσημη ιστοσελίδα των Ευροεκλογών 2009 (http://www.elections2009-results.eu/)


6/6/09

Η φυσικομαθηματική πλευρά της ανθρώπινης βούλησης



Μυστήριο ον ο άνθρωπος. Παρά την πεπερασμένη φύση του, ως άλλο ένα υλικό κατασκεύασμα , ενέχει τη ρευστότητα που θα τη ζήλευαν και τα πιο «άτακτα» αέρια.

Μέσα σ’ αυτή τη ρευστότητα, τα «όρια» φαντάζουν ως ένα κολάρο που φοριέται για να προστατέψει, δήθεν, αυτό το πεπερασμένο όν από την υπερβολική αύξηση της εντροπίας, που πιθανών να είχε καταστρεπτικές συνέπειες γι’ αυτόν και (κυρίως) για τους υπόλοιπους ομοίους του.

Και εδώ έρχεται η «βούληση». Θυμάμαι μια χαρακτηριστική ταινία που βασίζεται σ’ αυτήν ακριβώς την ανθρώπινη ιδιότητα, το Gattaca (1997). Ένας γενετικά μη προικισμένος άνθρωπος καταφέρνει να υποσκελίσει αυτούς που είχαν τις τέλειες γενετικές προδιαγραφές. Το μυστικό της επιτυχίας του; Η τόλμη, κατ’ άλλους θράσος, να μην δεσμεύεται στο κολάρο του, και αντί να «τον πηγαίνουν βόλτα», να πηγαίνει αυτός βόλτα τους άλλους. Ή με άλλα λόγια να βλέπεις πως η διαφορά του προσδοκώμενου από το πραγματικό αποτέλεσμα να είναι αρνητική και παρ’ όλα αυτά να ποντάρεις στο προσδοκώμενο. Φαντάζομαι αυτό είναι το είδος τον ανθρώπων που γράφουν τελικά την ανθρώπινη ιστορία…

Προσωπικά δεν ξέρω αν διαθέτω αυτήν την ψυχική δύναμη. Πολύ θα ήθελα να το πιστέψω πως ναι… Όμως, ο χρόνος είναι ο καλύτερος κριτής και η ιστορία δεν έχει γραφτεί ακόμα!