17/2/09

Love is...

enduring centuries together. 
 
Διανύουμε μήνα ερωτικό. Τι και αν η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου πέρασε αθόρυβα… «Love is in the air» , όπως λέει και το τραγούδι. Είναι αυτή η γλυκιά προσμονή πως κάτι νέο, ελπιδοφόρο θα συμβεί και ας είναι μόνο τα μπουμπούκια που θα κάνουν την πανηγυρική τους εμφάνιση. Φημολογείται μάλιστα πως αυτή η ίδια η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι εκφυλιστικό κατάλοιπο αρχαίας Ρωμαϊκής γιορτής, που ήθελε τους άνδρες ντυμένους σε προβιές να κυνηγάνε παρθένες για να τις… «τις βρέξουν», ώστε να αυξηθεί η γονιμότητά τους. Έρωτας, γονιμότητα, αγάπη, συντροφικότητα… Εκ πρώτης όψεως τόσο διαφορετικές μεταξύ τους έννοιες γίνονται ένα κουβάρι για να καταλήξουν σ’ αυτό που αποκαλούμε «σχέσεις ζωής». Μέσα στο γενικότερο κλίμα της απομυθοποίησης που με διακατέχει αυτήν την περίοδο της ζωής μου, δεν ήθελα να αφήσω τίποτα όρθιο. Ούτε καν τα ροζ συννεφάκια με τις καρδούλες που έχουν ιδιαίτερη πέραση στο γυναικείο φύλλο.
Μεταξύ άλλων, λοιπόν, ανακάλυψα , πως στους ερωτικούς παραλληλισμούς με δρώμενα του ζωικού βασιλείου, τα…κουνέλια ξεπεράστηκαν πια και το καινούριο πιασάρικο σλόγκαν είναι «κάντε το σαν τα ινδικά χοιρίδια». Σε όσους είναι άγνωστο το είδος, αναφέρω πως πρόκειται για τρωκτικά, λίγο μεγαλύτερα από χαμστεράκια, και ιδιαίτερα αγαπητά στους ανά τον κόσμο ερευνητές των βιολογικών επιστημών. Το μεγάλο πλεονέκτημα του είδους είναι ότι αναπαράγεται κατά δεκάδες (τη φορά), και γι’ αυτό είναι βολικό εξιλαστήριο θύμα στο βωμό της επιστήμης.
Όμως δεν είναι η υπογεννητικότητα, που μαστίζει της ανεπτυγμένες χώρες τα τελευταία χρόνια, που έφερε στο προσκήνιο τα συμπαθέστατα τρωκτικά, αλλά μάλλον ο αυξημένος αριθμός των διαζυγίων. Εκτός λοιπόν από εξαιρετικά καρποφόρα, τα ζωάκια αυτά είναι και υποδειγματικοί εραστές, καθώς διαλέγουν το ταίρι τους μια φορά στη ζωή τους και για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.
Άραγε, εκτός από πειραματόζωα για την ανακάλυψη της λειτουργίας των γονιδίων θα γίνουν και πειραματόζωα για την ανακάλυψη της λειτουργίας του έρωτα; Το σίγουρο πάντως είναι ότι η καρδιά είναι μάλλον το λάθος όργανο για να συμβολίζει τα τρυφερά αισθήματα των εραστών. Ο εγκέφαλος θα ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα, για να μην μιλήσουμε για τους ενδοκρινείς αδένες που στερούνται παντελώς καλαισθητικής καταλληλότητας ως ρομαντικά σύμβολα. Επομένως λοιπόν, γιατί να μην ξεπερνάμε την ερωτική απογοήτευση με…ερωτικά χαπάκια, κατά τρόπο αντίστοιχο που χειριζόμαστε τον υποθυρεοειδισμό; Ή, όπως προτείνει στο παρακάτω βίντεο ο John Hodgman, κατά τρόπο πιο σύγχρονο, με …εισπνεόμενα σπρέι για πριν το κρεβάτι. 
 

Το διεστραμμένο μου μυαλό ήδη φαντάζεται την σουρεαλιστική απεικόνιση του «Love is in the air» , μετά από ρήψη βόμβας …ερωτικού αερίου. 
 
Επομένως, ο έρωτας ή και η αγάπη δεν είναι τίποτα άλλο από παιχνίδια του μυαλού, πολύ παρόμοια με αυτά που γεννούν οι παραισθησιογόνες ουσίες. Άλλο ένα τέχνασμα της φύσης, ώστε να διασφαλίσει τον επαρκή ρυθμό διασταυρώσεων που θα διαιωνίσει το είδος. Όπως λέει και ο Erich Fromm: «Η αγάπη είναι η μόνη λογική και ικανοποιητική απάντηση στο άλυτο πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης.». Ακούγεται σκληρό και πικρόχολο, όμως καλύτερα να δεις την πραγματικότητα κατάματα παρά να βιώνεις διαρκώς μια φαντασίωση.
Βέβαια, το γιατί διαλέγουμε το άτομο που τελικά αποδιοργανώνει τον εγκέφαλό μας, συνεχίζει να είναι πρόβλημα της ψυχολογίας. Απ’ ότι φαίνεται, το «Μου θυμίζεις τη μάνα μου» του λαϊκού άσματος ίσως να είναι μια μεγάλη επιστημονική αλήθεια για τον τρόπο που διαλέγουμε τον σημαντικό «κάποιον». Λυπηρό, κατά την γνώμη μου, γιατί καταλήγουμε συχνά να ανακυκλώνουμε πρότυπα σχέσεων και συμπεριφορών, που απέχουν πολύ από αυτό που πραγματικά ποθεί η ψυχή μας… Μετά απ’ όλη αυτή τη φιλολογία, μπορώ με σιγουριά να ισχυριστώ πως προτιμώ να είμαι ερωτευμένη παρά ναρκομανής, ακόμα και αν οι τελικές συνέπειες των δύο καταστάσεων μπορεί να καταλήξουν πολύ παρόμοιες. Ίσως τελικά είναι αυτό που λέει και ο Mark Twain: «Είναι εντελώς ακαταμάχητη η επιθυμία του να είσαι ακαταμάχητα επιθυμητός», κατάσταση την οποία ορίζει ως αγάπη.
 
Φωτογραφία της ανάρτησης είναι τα απομεινάρια ενός Ρωμαίου και μιας Ιουλιέτας 5000 ετών που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα στη Βερόνα της Ιταλίας. Μπορεί βέβαια να ήταν απλά αδέρφια, όμως η ρομαντική εκδοχή φαντάζει πολύ πιο ελκυστική και φυσικά ταιριάζει περισσότερο στο μεσογειακό μας ταμπεραμέντο.

6/2/09

The answer, my friend, is blowing in the wind…

Το 1961, σε μια ομιλία του στη συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, ο John F. Kennedy δήλωνε: «Η ανθρωπότητα θα πρέπει να βάλει ένα τέλος στον πόλεμο, πριν ο πόλεμος βάλει τέλος στην ανθρωπότητα». Αυτό βέβαια δεν τον εμπόδισε να επιχειρήσει απόβαση στην Κούβα και να εγκρίνει την αποστολή στρατευμάτων στο Βιετνάμ…

Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να καταλάβω την αναγκαιότητα ενός πολέμου. Το φτωχό μου μυαλό απλά αδυνατεί να συλλάβει τη φιλοσοφία της επιβολής με κάθε μέσο. «Ο πόλεμος έρχεται μες στη νύχτα σαν τον κλέφτη.» γράφει ο Ambrose Bierce στο «Αλφαβητάρι του Διαβόλου» «Οι προπαγανδιστές της αιώνιας συναδέλφωσης, τρέφουν τη νύχτα…». Και σε ένα άλλο σημείο του βιβλίου ορίζει την μάχη ως « μέθοδος να λύνεις με τα δόντια ένα πολιτικό κόμπο που δεν λύνεται με τη γλώσσα.» Έχοντας υπάρξει ο ίδιος βετεράνος ενός εμφυλίου (αυτού της Αμερικής) βίωσε στο πετσί του αυτό, που στη συνέχεια καυτηρίασε με την πένα του.

Υπάρχει άραγε ένας αντικειμενικά σωστός λόγος που να μπορεί να δικαιολογήσει έναν πόλεμο και όλες τις «παράπλευρες απώλειές» του; Προφανώς όχι, γιατί τότε δεν θα υπήρχε κανένας λόγος οι υποκινητές του να προσπαθούν να περιορίσουν τις… ορατές συνέπειες στο επίπεδο του «πολιτικά ορθού» (άραγε τι είναι politically correct ενός πολέμου;), πιθανών σκεφτόμενοι πως οποιαδήποτε καταδίκη είναι δυνατή μόνο όταν υπάρχει «χειροπιαστή απόδειξη»…

Όταν λοιπόν οι «χειροπιαστές αποδείξεις» παρ’ όλα αυτά σκάνε μύτη, κάνουν κάτι πολύ απλό: τις απαγορεύουν. Έτσι, για παράδειγμα ο πολεμικός φωτορεπόρτερ Zoriah Miller απομακρύνθηκε από την θέση του ως επίσημου φωτογράφου του αμερικάνικου πεζικού, όταν φωτογράφισε και δημοσίευσε νεκρούς αμερικανούς στρατιώτες από μια βόμβα αυτοκτονίας στο Ιρακ. Το παράπτωμά του: επέτρεψε να φανεί ότι σε έναν πόλεμο οι απώλειες είναι αμφίπλευρες, και ότι οι μόνοι νικητές είναι οι μικροοργανισμοί αποσύνθεσης.

Το blog-οπαίγνιδο που πρότεινε πριν μερικές μέρες το Giusurum ήταν για μια φωτογραφία και ένα τραγούδι εμπνευσμένο από τις εχθροπραξίες στην λωρίδα της Γάζας. Όμως τι διαφορετικό έχει ο πόλεμος στο Ισραήλ από τον πόλεμο στο Βιετνάμ, ή τον πόλεμο στο Ιράκ, ή τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, ή τους εμφυλίους πολέμους σε εκείνα τα ξεχασμένα, από Θεό και ανθρώπους, κράτη της Αφρικανικής ηπείρου;

Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες του Zoriah Miller δυσκολεύτηκα να αποφασίσω ποια ήταν η πιο εκφραστική, και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να ενσωματώσω μερικές στην εικονογράφηση του τραγουδιού του Bob Dylan, που αν και πρωτοακούστηκε πριν από 45 χρόνια, κατά ένα περίεργο τρόπο, φαίνεται να ταιριάζει γάντι στις εικόνες του σήμερα.

How many roads must a man walk down, before you call him a man?

How many seas must a white dove fly,before she sleeps in the sand? And how many times must a cannon ball fly, before they're forever banned?

The answer my friend is blowing in the wind, the answer is blowing in the wind... How many years can a mountain exist, before it is washed to the sea?

How many years can some people exist, before they're allowed to be free?

And how many times can a man turn his head, and pretend that he just doesn't see? The answer my friend is blowing in the wind, the answer is blowing in the wind... How many times must a man look up,before he sees the sky? And how many ears must one man have,before he can hear people cry ?

And how many deaths will it take till we know,that too many people have died?

The answer my friend is blowing in the wind,the answer is blowing in the wind...

Χμ, τώρα μένει να δώσω σε κάποιον την σκυτάλη....

Κατ΄αρχήν θα ήθελα να δώσω το λόγο στους λίγους ανθρώπους που πρόλαβα να γνωρίσω διαδυκτιακά ως ερασιτέχνης μπλόγκερ τον σχεδόν έναν χρόνο που έχει περάσει από την πρώτη μου ανάρτηση. Είμαι σίγουρη ότι κάτι καλό θα έχουν να πούν:

Το πατσιούρι, ο Τζονάκος, η Λιακάδα, ο Παράφωνος , η Γλαύκη και βέβαια τα Αντικείμενα, που υπήρξε και εμπνευστής μου στο να ξεκινήσω το blogging.

Και κατά δεύτερο, θα ήθελα να προσκαλέσω εσένα, τον τυχαίο αναγνώστη της ανάρτησης να ζωγραφίσεις με εικόνα και ήχους αυτό που η λέξη "πόλεμος" σου φέρνει στο νού...