20/4/09

Αληθώς ανέστη ο Κύριος!

Οι ημέρες κατάνυξης έδωσαν την θέση τους σε μέρες γιορτής. Το Άγιο Πάσχα είναι άλλη μια ευκαιρία να αναζητήσει κανείς τις ρίζες της ιδέας του θεανθρώπου αλλά και τις μορφές που παίρνει αυτή η ιδέα στα μάτια των απλών ανθρώπων.

«Άκου, λέει, η « ψυχή» του ανθρώπου δεν πεθαίνει και ζει αιώνια! Τι ανοησίες είναι αυτές…» αυτή είναι η ειλικρινής και αυθόρμητη αντίδραση μιας ηλικιωμένης γυναίκας, στην προσπάθεια ενός δυστυχή να της εξηγήσει τα βασικά της χριστιανικής θρησκείας. Το εικονοστάσι της το έχει όμως, και όσο τα πονεμένα πόδια της το επιτρέπουν, πάει και εκκλησία. « Και οι φτωχοί και ταλαιπωρημένοι αυτού του κόσμου θα πάνε, λέει, στον παράδεισο γιατί ο Θεός τους αγαπάει. Αφού τους αγαπάει, λοιπόν, γιατί βοηθάει τους πλούσιους;» Καπιταλιστής και ονειροπαρμένος, λοιπόν, ο Θεός…. «Αυτά είναι καμώματα των Ιεχωβάδων…» καταλήγει, με έκφραση που υποδηλώνει πως το «Ιεχωβάς» είναι κάτι φοβερά μιαρό και βλάσφημο. Άραγε τι ποσοστό ανθρώπων μπορεί να αντιπροσωπεύει αυτή η ταλαίπωρη γιαγιούλα;

Θυμάμαι πριν λίγο καιρό το σάλο που δημιουργήθηκε από την ανακάλυψη του Ευαγγελίου του Ιούδα, όπου ο Ιησούς εμφανίζεται να ονομάζει το ίνδαλμα του κάθε προδότη, ως τον καλύτερο μαθητή του, γιατί ανέλαβε το χρέος να βοηθήσει τον θεάνθρωπο να απαλλαγεί από το ανθρώπινο σώμα του, απελευθερώνοντας έτσι το θεϊκό πνεύμα του. Αρκετά διαφορετική εκδοχή, δηλαδή, από την μέχρι τώρα γνωστή μας. Και εξοστρακισμένη για αιώνες στο σκοτάδι της λήθης, από τους επίσημους προπαγανδιστές της «ορθής» χριστιανικής θρησκείας.

Υπάρχει επίσης και εκείνο το ζιζάνιο της αμφιβολίας, που διατύπωσαν ορισμένοι μελετητές της Ιεράς Σινδόνης, του λινού υφάσματος, δηλαδή, που φαίνεται να φέρει την μορφή του θεανθρώπου, και είναι αυτό, λέει, πάνω στο οποίο ακούμπησαν τον Ιησού μετά την αποκαθήλωση. Το ζιζάνιο περιγράφεται από την ιδέα ότι μπορεί (ένα μεγάλο «μπορεί» ή ένα μικρό «ίσως», πάρτε ότι προτιμάτε) ο θεάνθρωπος να μην ήταν νεκρός, αλλά σε κώμα, και μεταφέρθηκε στον λαξευτό τάφο όχι για να ταφεί αλλά για να θεραπευτεί. Άλλωστε οι δύο ουσίες, που αναφέρεται ότι χρησιμοποιήθηκαν για να αλείψουν το σώμα του Ιησού, αλόη και μύρο, είναι γνωστές για τις επουλωτικές (αλόη) και τις αντισηπτικές (μύρο) τους ιδιότητες. (Οπότε και το λινό ύφασμα δεν είναι άλλο από το προστατευτικό κάλυμμα για να προφυλάξει τις πληγές από έντομα και μολύνσεις.) Και, βέβαια, αφού συνήλθε μετά από δύο μέρες, έφυγε σε μέρη μακρινά όπου έζησε αυτός καλά και εμείς καλύτερα.

Την ιστορική αλήθεια περί των παθών φαντάζομαι θα αργήσουμε πολύ να τη μάθουμε, ΑΝ ποτέ την μάθουμε. Ωστόσο η ιδέα του παντοδύναμου «κάποιου» που παίρνει την μορφή του άνθρωπου, αλλά δεν υποτάσσεται σ’ αυτόν, συνεχίζει να υπάρχει ως ένα αιώνιο φως στο τούνελ, για τους μικρούς και κατατρεγμένους. Υπήρχε πάντα, λένε οι ειδήμονες, και παντού ανά τον κόσμο. Τουλάχιστον όσο έχουμε γνώση της ανθρώπινης συνείδησης μας. Κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να οριοθετήσει την απαρχή του. Είναι σαν το πρόβλημα περί της απαρχής της κότας: το αυγό κάνει την κότα ή η κότα το αυγό;

Τελικά όμως, τι σημασία έχει αν υπήρχε ο Χριστός, και αν κυριολεκτικά αναστήθηκε από τους νεκρούς ή απλά δημιούργησε αυτήν την εντύπωση; Θα μπορούσε μάλιστα να λέγεται Βούδας ή Βράχμα ή Μωάμεθ. Η ουσία είναι ότι προσφέρει μια κατευθυντήρια γραμμή, γι’ αυτούς που αδυνατούν να την χαράξουν μόνοι τους. Είναι η ενσάρκωση της ελπίδας πως κάποτε θα βιώσουν όλα αυτά που ονειρευτήκαν, έστω και αν αυτό θα γίνει σε μια άλλη διάσταση. Και καθώς πλήρης περιγραφή του παράδεισου δεν υπάρχει, ο καθένας τον οραματίζεται κατά πώς των βολεύει… Ίσως γι’ αυτό το «πίστευε και μη ερεύνα» είχε τόση μεγάλη πέραση πριν μερικούς αιώνες. Τι νόημα έχει κανείς να ψάξει, αν αυτό που πρόκειται να βρει είναι το γκρέμισμα της τελευταίας του ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο;

Προσωπικά, αυτό που πραγματικά με συγκινεί στη γιορτή του Πάσχα είναι η ομαδικότητα των εκδηλώσεων εορτασμού του. Εκτός από το γλέντι γύρω από τον οβελία με όλους τους ξεχασμένους συν-σοϊότες επιτέλους μαζεμένους, είναι και το γλέντι των απανταχού ζουζουνιών, αρωμάτων και άνθεων. Αυτό και αν είναι Ανάσταση! Η ανάσταση της φύσης μετά τον φαινομενικό θάνατο του χειμώνα. Πιο κατάλληλη εποχή του χρόνου για να αναστηθεί, δεν θα μπορούσε να βρει ο θεάνθρωπος! Να ‘ναι καλά τα κοκαλάκια του, αν υπάρχουν….

Και έτσι, στην μουντάδα του σήμερα, με το αύριο να διαγράφεται ακόμα πιο γκρίζο, αναφωνούμε, καθώς το «μήλο» της ανάστασης πέφτει στο κεφάλι μας, και μας κάνει να τιναχτούμε αλαφιασμένοι: «Και όμως ο τροχός γυρίζει...» Και η γή ανθίζει, ζουζουνίζει και μοσχοβολάει, αδιαφορώντας για τις κακοτράχαλες λακκούβες, που συναντάει το κάρο της ανθρώπινης ιστορίας στο διάβα του.

Χριστός Ανέστη, βρε παιδιά! Να ‘μαστε καλά εμείς και η μαμά γη, για να τον δούμε να αλαφροπατεί και του χρόνου στα καταπράσινα σπαρτά των χωραφιών, μοσχοβολώντας άνθη νεραντζιάς και πασχαλιά, και συνοδευόμενος από το αεικίνητο και πολύβουο πλήθος μελισσών και πεταλούδων…