Οι λεπτομέρειες που γοητεύουν...

Η παραμονή στα Κύθηρα επιφυλάσσει καθημερινές μικρές γαργαλιστικές εκπλήξεις...

Και επειδή μια καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται ( και όταν λέμε πρωί εννοούμε πολύ πρωί) ξεκινώντας με μια ανατολή σαν αυτήν δεν μπορεί παρά να είναι...καυτή!
Ιδανική απόδραση το νερό, αλλά όχι της θάλασσας αυτήν την φορά. Τρεχούμενο νεράκι, λιγοστό είν’ η αλήθεια αυτήν την εποχή, αρκετό όμως για να θρέψει παχιά σκιά και ζουμερό πράσινο:

Σε μερικές γωνιές οι φτέρες θυμίζουν τροπικό δάσος:

Αυτό το μονοπάτι στις πηγές του Αμηρ Αλή μου έφερε στο νου σκηνικό από τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών, με τον τρόπο που το φως εναλλάσσεται με τις σκιές και το ζωντανό πράσινο με το εύθραστο ξερό των κλαδιών. Πλατάνια, νερό και βραχάκια, που σχηματίζουν φυσικό μονοπάτι στου νερού το πέρασμα. Θα μπορούσε να είναι γωνιά του Πηλίου ή της Σαμοθράκης. Περίεργο το πώς μοιάζουν κάποιοι τόποι μεταξύ τους. Ή μήπως είναι απλά η ιδέα μου;

Οι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής δείχνουν ενοχλημένοι από τους υπερβολικά πολλούς για τα λημέρια τους επισκέπτες και φτερουγίζουν ανήσυχα. Ακόμα και τις ελάχιστες στιγμές που ακινητοποιούνται είναι έτοιμα με το παραμικρό θρόισμα να απογειωθούν. Ένας κάβουρας, προς μεγάλη μου έκπληξη (αλήθεια, υπάρχουν κάβουρες του γλυκού νερού;! ) έσκασε μύτη για να λιαστεί σε ένα ξέφωτο. Μόλις όμως αντιλήφθηκε ότι δεν ήταν μόνος, έγινε μπουχός, αρνούμενος επιδεικτικά να ποζάρει στο φακό.

Το μάτι σταματάει σε κάτι ασυνήθιστο: η μοναδική πινελιά κόκκινου μέσα σ’αυτό το βασίλειο του πράσινου δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη:

Ο ήλιος έχει ξεκινήσει την καθοδική του πορεία. Οι σκιές αυξήθηκαν, και συννεφάκια έκαναν την εμφάνιση τους στον, μέχρι εκείνη την ώρα, καταγάλανο ουρανό. Το ηλιοβασίλεμα από την μονή της Αγίας Ελέσσας είναι από τα καλύτερα του νησιού, λένε. Ως φανατική οπαδός των ηλιοβασιλεμάτων δεν θα μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό! Μου τη χάλασαν τα συννεφάκια, αλλά .... τελικά και αυτά έχουν την γοητεία τους, δεν συμφωνείτε;