Σκαλίζοντας τον λαβύρινθο των ανθρωπίνων σχέσεων.

Ένας DVD-μαραθώνιος πάντα σε αφήνει με ένα κάρο εντυπώσεις και συναισθήματα που συνωστίζονται άτακτα αναζητώντας μονοπάτι διαφυγής. Όπως σε όλα τα πράγματα που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, μέσα στα δρώμενα και τους διαλόγους που εκτυλίσσονται στην οθόνη, αναζητούμε κάτι δικό μας, κάτι που να μας αγγίζει, προσθέτοντας ένα ψίχουλο αυτογνωσίας.

Ομολογώ ότι σε γενικές γραμμές είμαι λάτρης των ταινιών που σου κρατάνε την αδρεναλίνη σε κάπως ανεβασμένα επίπεδα. Όμως ένα λάθος μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με γνωστή διεύθυνση αποστολέα, επανέφερε στην επιφάνεια το θέμα των ανθρωπίνων σχέσεων.

Το μήνυμα σε έβαζε στο τρυπάκι να ανοίξεις λογαριασμό σε κάτι που αποδείχτηκε κοινωνικό δίκτυο γνωριμιών. Η φυσική περιέργεια, ως συνήθως, υπερίσχυσε της κοινής λογικής και μπήκα στον πειρασμό να δώ πως λειτουργεί.

Όντας γυναίκα, στο πρώτο 24ωρο δέχτηκα καταιγισμό μηνυμάτων από άρρενα μέλη, κάθε ηλικίας, σε βαθμό να αναρωτηθώ μήπως είμαι η τελευταία εκπρόσωπος του γυναικείου φύλου σ’ αυτόν τον πλανήτη. Το δεύτερο που σόκαρε ήταν η ωμή αμεσότητα με την οποία τα μέλη προσέγγιζαν το βασικό ένστικτο της αναπαραγωγικής διαδικασίας. Απέχω πολύ από το να είμαι πουριτανή, όμως και το «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε» έρχεται κάπως βαρύ για το πεπτικό μου σύστημα.

Αναζήτησα «χωνευτικό» στην ταινιοθήκη του υπολογιστή μου.

Στο «Before sunset» άκουσα την ηρωίδα να επαναλαμβάνει τις σκέψεις μου:

”… νιώθω σαν φρικιό, που δεν μπορώ να ξεπεράσω

εύκολα μια σχέση.

Πολλοί έχουν κανονική σχέση χωρίζουν και απλά, την ξεχνούν. Συνεχίζουν τη ζωή τους λες και δεν έγινε τίποτε.

Ξέρω ότι δε θα ξεχάσω κανέναν από τους εραστές μου. Ο καθένας τους είχε τη δική του ξεχωριστή ύπαρξη. Δεν αντικαθίσταται κανείς. Ότι χάνεται, χάνεται.

Η κάθε σχέση όταν τελειώνει με σακατεύει. Ποτέ δε γιατρεύομαι.

Γι’ αυτό φοβάμαι τις σχέσεις, γιατί πονάνε πολύ. Και δε μ’ αρέσει ούτε το πήδημα της μιας βραδιάς γιατί χάνω τα πιο μικρά και πολύτιμα πράγματα απ' αυτόν τον άνθρωπο…”

Πήρα βαθειά ανάσα: Όχι, δεν έχω γονιδιακό προφίλ που να με κατατάσσει στα πράσινα ανθρωπάκια τα οποία επισκέπτονται τον πλανήτη μας καβάλα σε ιπτάμενους δίσκους. Ή τουλάχιστον δεν είμαι η μόνη…

Στην καταληκτική σκηνή του Breakfast at Tiffany’s ο πρωταγωνιστής δηλώνει αποφασιστικά:

«Ξέρεις τι συμβαίνει με σένα, δις Όποια-Κι-Αν-Είσαι;

Είσαι κότα. Δεν έχεις κότσια.

Φοβάσαι να πεις: Εντάξει, η ζωή είναι ένα δεδομένο.

Οι άνθρωποι ερωτεύονται. Οι άνθρωποι ανήκουν σε άλλους γιατί είναι η μόνη τους ευκαιρία να γίνουν ευτυχισμένοι.

Αποκαλείς τον εαυτό σου wild thing. Φοβάσαι πως κάποιος θα σε κλείσει σ’ ένα κλουβί. Λοιπόν, μωρό μου, είσαι ήδη μέσα στο κλουβί.

Το έχτισες μόνη σου. Και δεν έχει όρια στο Τούλιπ, το Τέξας ή το Σομάλιλαντ. Βρίσκεται όπου κι αν πας.

Γιατί όπου κι αν τρέξεις καταλήγεις να τρέχεις πίσω στον εαυτό σου.»

Αυτό και αν είναι γεγονός! Αναρωτιέμαι πόσοι ακόμα Όποιοι –Και-Αν –Είναι, άνδρες και γυναίκες, προσπαθούν να αποφύγουν αυτήν την αλήθεια πίσω από το προπέτασμα του «χωρίς δεσμεύσεις σεξ».

Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω. Έχω υπάρξει κότα. Μπορεί να είμαι και ακόμα. Όμως μου είναι αδύνατο να αρνηθώ την προοπτική εκείνης της κατάστασης ευφορίας, όταν η σκέψη και μόνο ενός ανθρώπου σε κάνει να περπατάς στο δρόμο χαμογελώντας σαν χαζός, με τα χρώματα γύρω σου να φαίνονται πιο λαμπερά, και τον αέρα που εισπνέεις- ευχάριστα δροσερό στα πνευμόνια σου, και ας έχεις μόλις φάει στα μούτρα το φτύσιμο από εξάτμιση λεωφορείου.

Και είναι και εκείνοι οι στοίχοι του Pablo Neruda, που συμπληρώνουν:

«Ήμουνα μόνος κι έρημος, σαν το τούνελ καληώρα.

Με βλέπαν τα πουλιά και φεύγανε,

Και μέσα μου όρμαγε η νύχτα πανίσχυρη και καταλυτική,

Για να μείνω εγώ ζωντανός, έφτιαξα εσένανε όπλο,

Σ’ έβαλα βέλος στο τόξο μου, στη σφεντόνα μου πέτρα…»

Αχ, γιατί οι άνθρωποι να είναι τόσο κότες;