28/3/11

«I’ve got a dream…»



Αχ αυτά τα παραμύθια! Πρέπει κάποια στιγμή να πείσω τον εαυτό μου ότι είναι ανούσια δημιουργήματα της φαντασίας μας… Όμως αν το κάνω αυτό τι θα μου μείνει; Ένας κόσμος που είναι πιο παράλογος από το παρανοϊκότερο παραμύθι;
Έχω πάψει εδώ και καιρό να παρακολουθώ ειδήσεις γιατί μου δημιουργούν κατάθλιψη. Πράξη δειλίας θα μου πεις; Άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας; Μπορεί... Όμως ποιας πραγματικότητας; Της δικής τους η της δικής μου;

Γιατί προς μεγάλη μου απογοήτευση διαπιστώνω πως αυτά τα δύο είναι εντελώς ασύμβατα μεταξύ τους. Στη δική μου πραγματικότητα υπάρχει ακόμα χρώμα και φως, ταξιδιάρικα πουλιά και ουράνια τόξα. Υπάρχει και ένας Ντάνκο  που σηκώνει την φλογερή καρδιά του ψηλά , για να διαλύει τα σκοτάδια του Μαύρου Δάσους.  Στη δική τους, το Μαύρο Δάσος έχει καταπιεί όποιον τόλμησε να αψηφήσει τη φοβέρα του αδιαπέραστου βάθους του, και το γκρίζο του ουρανού έχει θαμπώσει και το πιο φωτεινό ουράνιο τόξο. Όσο για την καρδιά του Ντάνκο, ποδοπατιέται κάθε μέρα, μην τυχών και αναζωπυρώσει την σπίθα της αισιοδοξίας στα γεμάτα απόγνωση μάτια του κόσμου…

«Στη ζωή, μη ζητάς να βρείς ποιος είναι ο δικαστής,
Να περπατάς και πάντα να κοιτάς που θα πάς να κρυφτείς…»,
μας λέει ο Γκάτσος στο «Χορό των Σκύλων» . Αυτό που δεν καταλαβαίνω βέβαια, είναι το γιατί θα πρέπει να περιμένουμε να δικαστούμε από κάποιον άλλον για να βρούμε το δίκιο της ύπαρξής μας; Ποιος είναι αυτός, τέλος πάντων, που βάζει κανόνες στη ζωή μας αν όχι εμείς οι ίδιοι;
Και μη μου πείτε ο Θεός! Θεωρώ πως η έννοια της υπέρτατης δύναμης είναι η απλοϊκή εξήγηση των τυχαίων γεγονότων, που εναλλακτικά θα μπορούσαν να εξηγηθούν από τους νόμους των πιθανοτήτων, αν κάποιος έμπαινε στον κόπο να τους εφαρμόσει στα αποτελέσματα των καθημερινών μας αποφάσεων. Οπότε αμέσως-αμέσως αναιρούνται και τα βασικά αξιώματα των δύο πολυπληθέστερων θρησκειών, που μας λένε πως είμαστε εδώ είτε για να λατρεύουμε το Θεό (Ισλαμ), είτε για να τον προσομοιάσουμε (Χριστιανισμός).

«Καληνύχτα, Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ…». Άλλη μια μοιρολατρική τοποθέτηση του Γκάτσου (και όχι μόνο, φυσικά…). Και αναρωτιέμαι: μα ο κόσμος δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι; Εσύ και εγώ, ο κολλητός μου και ο γείτονάς μου; Αν δεν κάνουμε κάτι εμείς, ο καθένας μας στην εμβέλεια της δικής του ζωής,  πως περιμένουμε κάτι να αλλάξει;  Ίσως τελικά το  μεγαλύτερο πρόβλημα του σημερινού μας κόσμου είναι ακριβώς το γεγονός, πως δεν συνειδητοποιούμε τη συμβολή που έχει ο καθένας μας στη διαμόρφωσή του.
Να κάτι που μπορούμε να διδαχτούμε από την ιστορία….Αν γυρίσουμε πίσω στο χρόνο, και σκαλίσουμε μερικά από τα τρανταχτά ιστορικά γεγονότα που κυριολεκτικά άλλαξαν τον κόσμο, όπως οι κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου,  η ανακάλυψη της Αμερικής, η εξερεύνηση του διαστήματος, θα διαπιστώσουμε με έκπληξη ότι ξεκινάνε από όνειρα μερικών ανθρώπων, που αρνήθηκαν να δεχτούν την μοιρολατρική αντίληψη «έτσι είναι ο κόσμος και δεν αλλάζει».
Η κοινότυπη έκφραση «για μια ιδέα ζούμε» ίσως είναι πιο αληθινή απ’ ότι αρχικά φαίνεται. Μικρά καθημερινά όνειρα, φέρνουν την αιώνια αναζήτηση του σκοπού της ανθρώπινης ύπαρξης, πιο κοντά στα μέτρα μας. Σαν μικρά φαναράκια φωτίζουν το μονοπάτι της ζωής μας, και έχουν την δύναμη να μας ζεσταίνουν, προστατεύοντας το πολυτιμότερο κομμάτι του εαυτού μας από την διαβρωτική επίδραση της πραγματικότητας των άλλων. Και είναι μια ιδιότητα πέρα για πέρα ανθρώπινη, που έχοντας βαθιές ρίζες στην έμφυτη παιδικότητά μας, μας φέρνει πιο κοντά στους ομοίους μας.


"She’s got a dream
He’s got a dream
They’ve got a dream
We’ve got a dream
So our differences ain’t really that extreme
Were one big team..!"

 Η πιο κερδοφόρα επιχείρηση θα ήταν αυτή που πουλάει όνειρα. Και η πιο ανήθικη ταυτόχρονα… Γιατί τα όνειρα είναι από εκείνα τα λίγα πράγματα που δεν πουλιούνται και δεν αγοράζονται, και είναι πιο ιερά και από την ανθρώπινη ζωή. Οι άνθρωποι πεθαίνουν, τα όνειρά τους, όμως, μπορούν και αποκτούν δική τους βούληση και συνεχίζουν να ζουν σ’ αυτούς που μένουν πίσω. Οι μεγαλύτεροι ηγέτες είναι αυτοί που έχουν την ικανότητα να ξυπνάνε τα καλά κρυμμένα όνειρα στις ψυχές των ανθρώπων, και να τα αναζωπυρώνουν μέχρι που να γίνουν φλόγα, ικανή να τσουλήσει την ατμομηχανή της ιστορίας.

Προσωπικά πιστεύω πως οι δυνατότητες του ανθρώπινου είδους είναι απεριόριστες, σε βαθμό που και το πιο τρελό όνειρο μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Απλά έχουμε την τάση, σαν άλλοι Βουκεφάλες, να εστιάζουμε το βλέμμα μας στις σκιές, και χλιμιντρίζουμε πεισματικά, μη τολμώντας να ξεκολλήσουμε από όλα αυτά που μας φοβίζουν. Το όνειρο έρχεται σαν το χέρι του Αλέξανδρου, να μας δείξει προς τα πού πρέπει να κοιτάξουμε, για να γίνουμε αυτό που κατά βάθος θέλουμε να είμαστε...
Αλήθεια, ποιο είναι το δικό σας όνειρο;

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Χα χα ναι, λοιπόν, ίσως. Από την άλλη...

Από την άλλη υπάρχουν πολλών ειδών όνειρα, κάποια "οικολογικά" κάποια όχι τόσο.

Ο 40-άρης, πατέρας τεσσάρων ανήλικων, που αφήνει την οικογένεια του και πάει να ζήσει στη Βραζιλία με τη νέα 25χρονη αυτόχθονα κατάκτησή του, είμαι σίγουρη ότι ζει το όνειρο του.
Η οικογένεια του δεν είμαι σίγουρη τι κάνει.

Οι συνδικαλιστές & οι εργαζόμενοι κάποιας συντεχνίας που αγωνίστηκαν και πέτυχαν την αύξηση των μισθών τους, την αύξηση των συντάξεων τους, τις συντάξεις στα 45 κ.ο.κ., και όλα αυτά με την ελάσσονα προσπάθεια, είμαι σίγουρος ότι ζουν το δικό τους όνειρο.
Τι κι αν χρειάζονται δανεικά για να γίνουν όλα αυτά ??
Είναι φαντάζομαι αναπόσπαστο κομμάτι του ονείρου ότι θα τα πληρώσει άλλος από αυτόν που τα χάρηκε...

Give me back my broken night
my mirrored room, my secret life
it's lonely here,
there's no one left to torture
Give me absolute control
over every living soul
And lie beside me, baby,
that's an order!
Give me crack and anal sex
Take the only tree that's left
and stuff it up the hole
in your culture
Give me back the Berlin wall
give me Stalin and St Paul
I've seen the future, brother:
it is murder...
(Από όνειρο του Leonard Coen)

Η πιο επιτυχημένη επιχείρηση ΕΙΝΑΙ αυτή που πουλάει όνειρα - στην πλειοψηφία τους δολοφονικά - όνειρα κατανάλωσης, όνειρα εξουσίας, όνειρα επιτυχίας, όνειρα υγείας & μακροζωίας, όνειρα ομορφιάς, όνειρα κοινωνικής αποδοχής, όνειρα ευτυχίας...

Το δικό μου το όνειρο είναι ότι κάποια στιγμή, έστω κι αν είναι η τελευταία, θα υπάρξει λίγη λογική - όχι πολύ, ίσα-ίσα για να μας προφυλάξει από τα όνειρα, τα δικά μας και των συνανθρώπων μας.

Γιατί πράγματι είναι πολύ πιθανό οι δυνατότητες του ανθρώπινου είδους να είναι απεριόριστες - αλλά όχι όλες. Η ευφυία έχει όρια...

ampelofilosofos είπε...

Αγαπητέ Ανώνυμε, με βάζεις σε πειρασμό να σε ρωτήσω πως ορίζεις εσύ τη λογική. Γιατί στο δικό μου φτωχό μυαλό, είναι εξίσου υποκειμενική με τα όνειρα κι υπόκειται στους ίδιους περιορισμούς «οικολογικής συμβατότητας» (με τα λοιπά μέλη του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου). Για να μην αναφέρω πως η λογική του ηλιθίου είναι σαφώς διαφορετική από την λογική του μέλους της Μένσα.
Το ήξερες ότι ο Φρόιντ θεωρεί πως η λογική υπηρετεί τις επιθυμίες μας ως μέσο, για να μπορούμε να τις πραγματοποιήσουμε; Επομένως, το να τη χρησιμοποιήσεις για να «σε προστατέψει» από τα όνειρά σου είναι σαν να παίρνεις ένα τρένο, αρνούμενος να δεις τον προορισμό του. Δεν θα διαφωνήσω ότι η πορεία μπορεί να είναι αυτοσκοπός, όμως, τουλάχιστον προσωπικά εγώ, όταν μπαίνω σ’ ένα τούνελ ψάχνω να βρω το φώς στο βάθος του. Αλλά θα μου πεις, αυτή είναι η δική μου φιλοσοφία. Η δική σου μπορεί να προστάζει το απόλυτο σκοτάδι, γιατί το φώς σε τυφλώνει… ΟΚ. Κανένα πρόβλημα! Αρκεί να κρατήσουμε απόσταση ασφαλείας… :)

Giousurum είπε...

χμμμμμμμ...
λογική...
όνειρα....
άνθρωποι....

Δύσκολα πράγματα!!!

ΤΟ μόνο που μας σώζει είναι ο προσωπικός μας Dango!!!!

καλό απόγευμα