Επιτέλους κατάφερα και ξέκλεψα ένα τριήμερο από την στριμωγμένη μου καθημερινότητα!
Και είπα να το επενδύσω όσο πιο ...κουραστικά μπορούσα.
Οι προβλεπόμενες πέντε ώρες ταξιδιού έγιναν οκτώ, (όταν οι Αθηναίοι αποφασίζουν να βγουν από τα σπίτια τους, το κάνουν με απόλυτο συγχρονισμό-μάλλον για να μην αισθάνονται μοναξιά στο δρόμο, ή τους λείψει το καθημερινό μποτιλιάρισμα) αλλά χαλάλι!
Σαββατομεσίμερο στην «Παλιά Σαλαμίνα» (μη σας ξεγελά το όνομα, μερικά τετράγωνα από τον Λευκό Πύργο ήτανε...), με το ουζάκι του και τα θαλασσινά του, Κυριακή πρωί με τον Πικασσό (απολαυστικός ακόμα και 35 χρόνια μετά τον θάνατό του, αλλά θα επανέλθω αργότερα σε αυτόν) και Δευτέρα το κλου του τριημέρου: εκδρομούλα στα Λουτρά της Αριδαίας!
110 χιλιόμετρα από την Θεσσαλονίκη, και όμως υπάρχουν μόνιμοι κάτοικοί της συμπρωτεύουσας που δεν ξέρουν καν την ύπαρξη της περιοχής! Θα μου πεις, εδώ υπάρχουν κάτοικοι της Αθήνας που δεν έχουν επισκεφτεί την Ακρόπολη...
Ισχυριζόμαστε όμως ότι ακόμα και το όνομα της Μακεδονίας είναι Ελληνικό, κάνουμε συλλαλητήρια, με φασαρία και τυμπνανοκρουσίες...Τι σημαίνει Μακεδονία όμως, πέρα από το μικρό κομματάκι, που μπορεί να αποτελεί τον τόπο της μόνιμης κατοικίας, ούτε που σκεφτήκαμε να ανακαλύψουμε.
Και είναι όμορφη η Μακεδονία. ...Η Αριδαία δεν είναι παρά ένα μικρό κομματάκι από το πάζλ που την συνθέτει.
Α, να μην ξεχάσω τον ουρανό. Γαλάζιος, με φόντο τους επιβλητικούς βράχους και τα παιχνιδιάρικα κλαδιά των δένδρων, που με θράσος ξεπροβάλλουν από τις σχισμάδες.
Αλλά οι λεπτομέρειες είναι αυτές που γοητεύουν: μερικά βρύα, που προσθέτουν ζωντάνια στον κορμό που από καιρό έχει χάσει την συμπαγής μορφή του.
...Το νερό που στην βιασύνη του, σκοντάφτει πάνω στις πέτρες που συναντάει στο διάβα του, μόνο και μόνο για να συνεχίσει
Δεν λείπουν και οι επιβλητικές ρευστές φιγούρες. Ο Θερμοπόταμος ξετυλίγει τον απρόβλεπτο χαρακτήρα του με όλη τη γκάμα των εκφραστικών μορφών του υγρού στοιχείου.
Εξαιρετικό το ταλέντο του και στην γλυπτική. Ένα σπήλαιο, όχι ευκαταφρόνητο, με δύο-τρείς εντυπωσιακές γωνίες και έναν ευρύχωρο θόλο με φυσικό φεγγίτη, που απ’ ότι φαίνεται φιλοξένησε πολλές γενιές Μακεδόνων, και των κατοικίδιων τους τα τελευταία 10-12.000 χρόνια.
Όμως το πιο απολαυστικό κομμάτι της επίσκεψης είναι
Δεν ξέρω αν φταίει η ενέργεια του τοπίου, τα ευεργετικά άλατα του νερού (που με βάση το έντυπο της Δημοτικής Επιχείρησης των λουτρών, ούτε λίγο ούτε πολύ είναι σχεδόν σαν το φίλτρο του Πανοραμίξ!) ή απλά ο ανοιξιάτικος ήλιος (κάτι που έχει σχέση με τη φωτοσύνθεση ίσως ; ), όμως οι άδειες από καιρό μπαταρίες έγραψαν μία γραμμή στη στάθμη τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου