Η μοναξιά δεν είναι από χώμα...

Είναι από γρανίτη σμιλεμένη,

Άλλες φορές πάλι, παίρνει διάφορα σχήματα, που μοιάζουν πολύ με αυτά που έχουν τα σύννεφα, όταν τα κυνηγάει ο άνεμος.

Καμιά φορά γίνεται φάντασμα, που πετάγεται ξαφνικά μπροστά σου και σου κόβονται τα γόνατα από την τρομάρα..

Τις περισσότερες φορές όμως είναι μια μολυβένια μπάλα, σαν αυτές που είχαν οι φυλακισμένοι, που σε κρατάει γερά στο έδαφος ενώ εσύ θες να πετάξεις.

Αν ήταν μουσική θα ήταν ένα requiem για τα χαμένα όνειρα., αν ήταν σταθμός, θα ήταν ένας εγκαταλειμμένος σταθμός τραίνου, που οι ράγες του έχουν από καιρό κοπεί.

Οι αποχρώσεις της πολλές. Όλες όμως στους τόνους του γκρίζου. Στην καλύτερη περίπτωση είναι λευκό, οπότε είσαι ευτυχισμένος που μπορείς να συνυπάρχεις μαζί της χωρίς να σε στραγγίζει από την ζωτική σου ενέργεια. Όταν φτάσεις στο μαύρο, έχεις πιάσει πάτο που δεν έχει πιο κάτω.

Μαθαίνεις να ζεις μαζί της αλλά ποτέ δεν γίνεται φίλη σου. Μάλλον για καρικατούρα μου κάνει που σε χλευάζει μέσα από τον καθρέπτη.

Είναι τόσο ζωντανή όσο και η κινούμενη άμμος: όσο περισσότερο προσπαθείς να ξεφύγεις , τόσο περισσότερο σε ρουφάει μέσα. Εσύ μπορεί να χαθείς μέσα της, αυτή μέσα σου ποτέ...