Το μυστικό δωμάτιο…

Είναι μικρό, σκοτεινό και εντελώς άδειο, με μοναδική πηγή φωτός ένα παράθυρο κάπου στο βάθος. Εκεί σε μια γωνιά, κάθεται κατάχαμα, αγκαλιάζοντας τα γόνατα της, ένα μικρό κορίτσι. Το φως από το παράθυρο, που φωτίζει το πρόσωπό της, της θυμίζει ότι υπάρχει και άλλος κόσμος εκεί έξω, όμως δεν αισθάνεται ότι ανήκει σ’ αυτόν. Έχει από καιρό γίνει παρατηρητής, καθισμένο στη γωνιά του, χωρίς να περιμένει τίποτα, και χωρίς να την ξαφνιάζει τίποτα. Νιώθει ήρεμη και γαλήνια θλίψη. Η μοναξιά της κρατάει χρόνια τώρα συντροφιά, την χτυπάει παρηγορητικά στην πλάτη, της χαμογελάει με κατανόηση.

Το πραγματικό της πρόσωπο έχει πάψει πια να είναι μικρού παιδιού. Μικρές ρυτιδούλες έχουν κάνει ήδη την εμφάνιση τους και γκρίζες τριχούλες ξεπρόβαλαν ύπουλα στα μαλλιά της. Όμως το δωμάτιο είναι το καταφύγιό της. Είναι ασφαλής εκεί, και απλησίαστη, απ’ όλους και απ’ όλα.

Ο κόσμος έξω από το παράθυρο την κάνει να νιώθει περίεργη και ξεπερασμένη. Μια ξεχασμένη βαλίτσα σε πλατφόρμα τραίνου, που βλέπει το βιαστικό πλήθος να παρελαύνει μπροστά της, και κάθε τόσο κάποιος να γυρνάει για να την κοιτάξει με απορία: «μα τι ζητάει αυτή εδώ;» . Και αυτό δεν το αντέχει.

Κάποτε κυνηγούσε με αγωνία αυτά τα βλέμματα με το δικό της, μήπως και διαβάσει το μεγάλο μυστικό που θα έδιωχνε τις σκιές από το δωμάτιο και θα το έκανε ηλιόλουστο, όμως το μόνο που κατάφερε να βρει ήταν μικρές αναλαμπές φωτός, που όταν έσβηναν έκαναν τις σκιές πιο έντονες. Έτσι τις συνήθισε τις σκιές....Αφήνει το βλέμμα να ξεκουράζεται στο μισοσκόταδο και το μυαλό της πλάθει εικόνες φωτεινές, σαν αυτές που συναντάει κανείς μόνο στο παραμύθια. Αυτό την κάνει να χαμογελάει με το πιο ξένοιαστο παιδικό χαμόγελο. Τι και αν ο κόσμος την κοιτάει με απορία; Στο δωμάτιό της νιώθει οικεία, και ας έχει παρέα μόνο τις φευγαλέες φιγούρες που παρεμβάλλονται κάθε τόσο στο φώς του παραθύρου.

Σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα πράγματα που μπορεί να έχει, το μυστικό της δωμάτιο είναι το μόνο που δεν μπορεί να της το πάρει κανείς. Και αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να ονομάσει κανείς ευτυχία….

Σκαλίζοντας τον λαβύρινθο των ανθρωπίνων σχέσεων.

Ένας DVD-μαραθώνιος πάντα σε αφήνει με ένα κάρο εντυπώσεις και συναισθήματα που συνωστίζονται άτακτα αναζητώντας μονοπάτι διαφυγής. Όπως σε όλα τα πράγματα που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, μέσα στα δρώμενα και τους διαλόγους που εκτυλίσσονται στην οθόνη, αναζητούμε κάτι δικό μας, κάτι που να μας αγγίζει, προσθέτοντας ένα ψίχουλο αυτογνωσίας.

Ομολογώ ότι σε γενικές γραμμές είμαι λάτρης των ταινιών που σου κρατάνε την αδρεναλίνη σε κάπως ανεβασμένα επίπεδα. Όμως ένα λάθος μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με γνωστή διεύθυνση αποστολέα, επανέφερε στην επιφάνεια το θέμα των ανθρωπίνων σχέσεων.

Το μήνυμα σε έβαζε στο τρυπάκι να ανοίξεις λογαριασμό σε κάτι που αποδείχτηκε κοινωνικό δίκτυο γνωριμιών. Η φυσική περιέργεια, ως συνήθως, υπερίσχυσε της κοινής λογικής και μπήκα στον πειρασμό να δώ πως λειτουργεί.

Όντας γυναίκα, στο πρώτο 24ωρο δέχτηκα καταιγισμό μηνυμάτων από άρρενα μέλη, κάθε ηλικίας, σε βαθμό να αναρωτηθώ μήπως είμαι η τελευταία εκπρόσωπος του γυναικείου φύλου σ’ αυτόν τον πλανήτη. Το δεύτερο που σόκαρε ήταν η ωμή αμεσότητα με την οποία τα μέλη προσέγγιζαν το βασικό ένστικτο της αναπαραγωγικής διαδικασίας. Απέχω πολύ από το να είμαι πουριτανή, όμως και το «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε» έρχεται κάπως βαρύ για το πεπτικό μου σύστημα.

Αναζήτησα «χωνευτικό» στην ταινιοθήκη του υπολογιστή μου.

Στο «Before sunset» άκουσα την ηρωίδα να επαναλαμβάνει τις σκέψεις μου:

”… νιώθω σαν φρικιό, που δεν μπορώ να ξεπεράσω

εύκολα μια σχέση.

Πολλοί έχουν κανονική σχέση χωρίζουν και απλά, την ξεχνούν. Συνεχίζουν τη ζωή τους λες και δεν έγινε τίποτε.

Ξέρω ότι δε θα ξεχάσω κανέναν από τους εραστές μου. Ο καθένας τους είχε τη δική του ξεχωριστή ύπαρξη. Δεν αντικαθίσταται κανείς. Ότι χάνεται, χάνεται.

Η κάθε σχέση όταν τελειώνει με σακατεύει. Ποτέ δε γιατρεύομαι.

Γι’ αυτό φοβάμαι τις σχέσεις, γιατί πονάνε πολύ. Και δε μ’ αρέσει ούτε το πήδημα της μιας βραδιάς γιατί χάνω τα πιο μικρά και πολύτιμα πράγματα απ' αυτόν τον άνθρωπο…”

Πήρα βαθειά ανάσα: Όχι, δεν έχω γονιδιακό προφίλ που να με κατατάσσει στα πράσινα ανθρωπάκια τα οποία επισκέπτονται τον πλανήτη μας καβάλα σε ιπτάμενους δίσκους. Ή τουλάχιστον δεν είμαι η μόνη…

Στην καταληκτική σκηνή του Breakfast at Tiffany’s ο πρωταγωνιστής δηλώνει αποφασιστικά:

«Ξέρεις τι συμβαίνει με σένα, δις Όποια-Κι-Αν-Είσαι;

Είσαι κότα. Δεν έχεις κότσια.

Φοβάσαι να πεις: Εντάξει, η ζωή είναι ένα δεδομένο.

Οι άνθρωποι ερωτεύονται. Οι άνθρωποι ανήκουν σε άλλους γιατί είναι η μόνη τους ευκαιρία να γίνουν ευτυχισμένοι.

Αποκαλείς τον εαυτό σου wild thing. Φοβάσαι πως κάποιος θα σε κλείσει σ’ ένα κλουβί. Λοιπόν, μωρό μου, είσαι ήδη μέσα στο κλουβί.

Το έχτισες μόνη σου. Και δεν έχει όρια στο Τούλιπ, το Τέξας ή το Σομάλιλαντ. Βρίσκεται όπου κι αν πας.

Γιατί όπου κι αν τρέξεις καταλήγεις να τρέχεις πίσω στον εαυτό σου.»

Αυτό και αν είναι γεγονός! Αναρωτιέμαι πόσοι ακόμα Όποιοι –Και-Αν –Είναι, άνδρες και γυναίκες, προσπαθούν να αποφύγουν αυτήν την αλήθεια πίσω από το προπέτασμα του «χωρίς δεσμεύσεις σεξ».

Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω. Έχω υπάρξει κότα. Μπορεί να είμαι και ακόμα. Όμως μου είναι αδύνατο να αρνηθώ την προοπτική εκείνης της κατάστασης ευφορίας, όταν η σκέψη και μόνο ενός ανθρώπου σε κάνει να περπατάς στο δρόμο χαμογελώντας σαν χαζός, με τα χρώματα γύρω σου να φαίνονται πιο λαμπερά, και τον αέρα που εισπνέεις- ευχάριστα δροσερό στα πνευμόνια σου, και ας έχεις μόλις φάει στα μούτρα το φτύσιμο από εξάτμιση λεωφορείου.

Και είναι και εκείνοι οι στοίχοι του Pablo Neruda, που συμπληρώνουν:

«Ήμουνα μόνος κι έρημος, σαν το τούνελ καληώρα.

Με βλέπαν τα πουλιά και φεύγανε,

Και μέσα μου όρμαγε η νύχτα πανίσχυρη και καταλυτική,

Για να μείνω εγώ ζωντανός, έφτιαξα εσένανε όπλο,

Σ’ έβαλα βέλος στο τόξο μου, στη σφεντόνα μου πέτρα…»

Αχ, γιατί οι άνθρωποι να είναι τόσο κότες;

Ανακαλύπτοντας για άλλη μια φορά το νησί της Αφροδίτης...

Άλλο ένα καλοκαίρι παρελαύνει αγέρωχο στην κυλιόμενη πλατφόρμα του χρόνου. Και να 'μια πάλι εδώ, στο νησί της Αφροδίτης, περιμένοντας για το θαύμα που αρνείται πεισματικά να συμβεί.
Όταν επιστρέφεις σε έναν τόπο δεύτερη φορά, το βλέπεις με άλλο μάτι. Η έξαψη του άγνωστου και καινούριου έχει αντικατασταθεί με την χαλαρότητα της οικειότητας, και με την άκρη του ματιού σου απλά ψαρεύεις για γραφικές λεπτομέρειες που είχαν περάσει απαρατήρητες, πίσω από την μεγάλη εικόνα...

Βέβαια, το Καλαδί δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως λεπτομέρεια. Μάλλον ως ξεχασμένη σκηνή μιας καλογυρισμένης ταινίας, όπου δεν ξέρεις που να πρωτοεστιάσεις.


Η γοητεία του δεν εξαντλείται μόνο στον εντυπωσιακό σχηματισμό των βράχων.
Είναι και το φωτεινό γαλάζιο των νερών που ακόμα και κάτω από την επιδρομή των μελτεμιών αρνείται πεισματικά να θολώσει, αλλά και οι παχιές σκιές από τους πέτρινους όγκους, που εξασφαλίζουν έναν δροσερό παραλιακό υπνάκο, σε πείσμα του πρόωρου καύσωνα που πασχίζει να σκάσει τα τζιτζίκια.








Στα βόρια του νησιού βρίσκει κανείς τους Φούρνους. Δεν ξέρω από πού προήλθε η ονομασία τους, όμως νομίζω ότι είναι οι πιο δροσεροί φούρνοι που έχω δει. Χαλάλι και ο καρόδρομος που πρέπει να διασχίσεις για να τους βρεις. Αν μάλιστα έρθεις αρκετά νωρίς για να πιάσεις τις γωνίες, την έχεις κάνει ζάχαρη!
Μέχρι να σε βρει βοριάς, βέβαια. Τότε απλά παίρνεις τα μπογαλάκια σου, πριν στα πάρει το κύμα, και πας σ' άλλη παραλία...






Εκείνο που δεν σε προϊδεάζει με τίποτα για το τι πρόκειται να δεις, είναι το Αυγό. Όχι αυτό της κότας, αλλά του Καψαλίου. Μια μεγαλούτσικη πετρούλα ριγμένη καταμεσής στο πέλαγος, με σχήμα που θυμίζει αυγό γιγάντιας χελώνας.

Θα μπορούσε μάλιστα να είναι απολιθωμένο απομεινάρι μακρινής προγόνου των συμπαθέστατων καβουκοφερόμενων πλασμάτων, που βολτάρουν νωχελικά το σούρουπο, στον κόλπο του Καψαλίου. Όμως αυτό μόνο από μακριά.

Αν το πλευρίσεις από δυτικά, θα διαπιστώσεις ότι είναι κούφιο, οπότε μάλλον για αναποδογυρισμένη Χύτρα σου κάνει (όχι ταχύτητος, αλλά από εκείνες που τις κρεμούσαν παλιά πάνω από το τζάκι), που στη δύση του ήλιου παγιδεύει τις τελευταίες ηλιαχτίδες σε μια πανδαισία αποχρώσεων από μωβ-γαλάζιο-πράσινο. Έτσι και βρεθείς βουτηγμένος στη θάλασσα του Αυγού-Χύτρας εκείνη την ώρα, μετατρέπεσαι και εσύ σε γαλάζιο στρουμφάκι που επιπλέει σε μια δροσερή σούπα από φώς. Αρκεί όμως ο πουνέντες να κουνήσει την γροθιά του, και η γαλήνια σιέλ σπηλιά μετατρέπεται σε επικίνδυνη παγίδα, που φημολογείται ότι αφαίρεσε στο παρελθόν, την ζωή σε έξι ανθρώπους που έψαξαν να βρουν καταφύγιο στα σπλάχνα της.








Καθώς πέφτει η νύχτα, την εκκωφαντική χορωδία των τζιτζικιών αντικαθιστά ο ρυθμικός ψίθυρος των τριζονιών, και το φλύαρο κουτσομπολιό των μπούφων και λοιπών νυκτόβιων φτερωτών πλασμάτων. Ο ουρανός ξάστερος, το αεράκι ευχάριστα δροσερό... Φέρνει μαζί του μυρωδιές του χωριού: καπνός από μισοσβησμένα κάρβουνα με μια ιδέα τσίκνας, κάτι λίγο από θυμάρι και φρεσκοποτισμένου χώματος, και μια διάχυτη χροιά από νοτισμένη θαλάσσια αύρα. Τα λιγοστά φώτα κάπου στο βάθος, συμπληρώνουν την εικόνα απολαυστικής , σχεδόν μεθυστικής, γαλήνης που σε ταξιδεύει, σαν φυσικό ναρκωτικό, μακριά από τις αγχωτικές σκέψεις της ρουτινιάρικης καθημερινότητας.
Σχεδόν μπορώ να νιώσω ένα χέρι να απλώνεται για να μ' αγκαλιάσει απαλά από τους ώμους . Το αόρατο χάδι παίρνει μαζί του την ένταση της ημέρας, και οι θλιμμένες σκέψεις ανακατεύονται με το θρόισμα των φύλλων μέχρι που να ξεθωριάσουν, αφήνοντας πίσω τους ένα αδιάφορο κενό...

Η επόμενη μέρα...

Και υπό το φώς του Αγίου Πνεύματος ξημέρωσε η επομένη των Ευρωεκλογών. Και τι επομένη! Για το κυβερνόν κόμμα μας, η επομένη ενός τυφώνα θα δημιουργούσε μικρότερη αίσθηση απώλειας, η αξιωματική αντιπολίτευση πανηγυρίζει την νίκη, που όμως καμιά μεταβολή στην κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση τους δεν έχει, και οι παραδοσιακή αριστερά αναζητάει στα συντρίμμια του τυφώνα που λέγαμε, το χαμένο κλειδί της επιτυχίας.

Και ενώ στα παράθυρα των τηλεοπτικών εκπομπών το εκλογικό αποτέλεσμα ερμηνεύεται ως άλλη μια δημοσκόπηση, εν' όψη πιθανών εθνικών εκλογών, το δικό μου ανίδεο από πολιτική μάτι κόλλησε σε μερικές γαργαλιστικές λεπτομέρειες.

Η αυξημένη αποχή από τις κάλπες συζητήθηκε απ' όλους, καθώς το ποσοστό συμμετοχής μόλις που ξεπέρασε το μισό των ψηφοφόρων. Ένταξη, βοήθησε και η ξαφνική επιδρομή του καύσωνα, σε έναν θανατηφόρο συνδυασμό με προκλητικό τριήμερο για τους δημοσίους υπαλλήλους, όμως αν απομακρύνουμε το βλέμμα από τον στενό εθνικό μας "πορτραίτο" και δούμε το ευρύτερο πλαίσιο, ο μεσογειακός μας ήλιος μπαίνει σε έκλειψη. Έχουμε και λέμε: ο μέσος όρος συμμετοχής για το σύνολο των σχεδόν 400 εκατομμυρίων ψηφοφόρων, μετά βίας έφτασε το 42.94%, ενώ το χαμηλότερο ποσοστό παρατηρήθηκε στη Σλοβακία όπου έμεινε κάτω από 20% (19.64% για την ακρίβεια) !!! Αν μάλιστα λάβουμε υπ' όψη μας πως στη Μ. Βρετανία, μία από τις 9 ιδρυτικές χώρες της ΕE, το ποσοστό σ' όλη την ιστορία των Ευρωεκλογών δεν ξεπέρασε το 38%, θα πρέπει να αποφανθούμε πως είμαστε από τους πιο συνειδητούς Ευρωπαίους!

Το ακόμα πιο γαργαλιστικό όμως, είναι η σταθερή καθοδική τάση που ακολουθεί το εν λόγο ποσοστό, και η οποία από στατιστικής απόψεως είναι προκλητικά γραμμική. Τόσο γραμμική, που με μια αφελής πρόβλεψη μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως αν ο ρυθμός καθόδου δεν μεταβληθεί, στον εορτασμό των 100 χρόνων από το πρώτο αιρετό Κοινοβούλιο δεν θα υπάρξει κανένας που να θέλει να εκλέξει το νέο! (βλέπε το παρακάτω σχήμα)


Με άλλα λόγια παραιτούμαστε οι ίδιοι από το δημοκρατικό μας δικαίωμα του να εκλέγουμε. Να είναι άραγε λόγο αδιαφορίας, έλλειψη εμπιστοσύνης ή μήπως απογοήτευση για την αδυναμία των αιρετών να χειριστούν τα φλέγοντα προβλήματα που ταλαιπωρούν τον κόσμο; Το παράδοξο είναι ότι ο ρυθμός ένταξης των κρατών στην Ευρωπαϊκή ένωση δεν φαίνεται να έχει αντίστοιχες τάσεις, καθώς από το 2004 έχουν προστεθεί 17 νέα κράτη-μέλη, αριθμός ρεκόρ, μιας και από την ίδρυση της ΕΕ το 1952 μέχρι το 2004 τα μέλη δεν είχαν ξεπεράσει τα 10!!

Μια άλλη ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, που προκύπτει από το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής, είναι η σημαντική αύξηση του ποσοστού των οικολόγων που πλέον παίρνουν 52 από τις 736 έδρες, έναντι των 42 από τις 785 που είχαν στην προηγούμενη πενταετία. Όμως αυτό που πραγματικά χτυπάει στο μάτι είναι το 12.6% των "λοιπών", που πλέον αντιστοιχεί σε 93 έδρες έναντι 30 στο προηγούμενο κοινοβούλιο. Παρά του ότι αρκετοί από τους 93, μετά την ταξινόμηση θα βρεθούν ενδεχομένως σε κάποιες από τις υπάρχουσες πολιτικές ομάδες, το γεγονός ότι είναι αταξινόμητοι, άρα και φρέσκοι στο κουρμπέτι, δηλώνει την διάθεση του κόσμου να στραφεί σε κάτι νέο, όχι απαραίτητα καλύτερο αλλά σίγουρα διαφορετικό.Δεν είμαι ειδική στις πολιτικές αναλύσεις και φαντάζομαι η προσωπική μου άποψη λίγο μετράει, όμως νομίζω ότι πλησιάζουμε σε καιρούς έντονων πολιτικών αλλαγών. Το όλο κλίμα μοιάζει με προζύμη που το έχουν βάλει να φουσκώσει, και με τη χαλαρότητα του " άστο λίγο ακόμα" αυτό παραφούσκωσε και απειλεί να ξεχειλίσει από τη λεκάνη του. Και αν το προζύμη που θα ξεχειλίσει θα δώσει καλύτερο ψωμί, το εν λόγο πολιτικό κλίμα κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσει σε ραγδαίες αλλαγές, που όμως δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι πόσο καλές για το πετσί μας θα είναι. Επειδή όμως το καλό ή το κακό δεν είναι ποτέ απόλυτο, και κάθε αλλαγή είναι καλύτερη από τη στασιμότητα, ας βάλουμε ο καθένας τα δυνατά μας να σπρώξουμε την μυλόπετρα, μπας και φτιάξουμε ένα καλό αλεύρι για το αχνιστό ζυμωτό ψωμάκι, που θα θέλαμε να μας περιμένει στο τραπέζι μας...


Σημείωση: Τα στατιστικά δεδομένα είναι απο την επίσημη ιστοσελίδα των Ευροεκλογών 2009 (http://www.elections2009-results.eu/)

Η φυσικομαθηματική πλευρά της ανθρώπινης βούλησης

Μυστήριο ον ο άνθρωπος. Παρά την πεπερασμένη φύση του, ως άλλο ένα υλικό κατασκεύασμα , ενέχει τη ρευστότητα που θα τη ζήλευαν και τα πιο «άτακτα» αέρια.

Μέσα σ’ αυτή τη ρευστότητα, τα «όρια» φαντάζουν ως ένα κολάρο που φοριέται για να προστατέψει, δήθεν, αυτό το πεπερασμένο όν από την υπερβολική αύξηση της εντροπίας, που πιθανών να είχε καταστρεπτικές συνέπειες γι’ αυτόν και (κυρίως) για τους υπόλοιπους ομοίους του.

Και εδώ έρχεται η «βούληση». Θυμάμαι μια χαρακτηριστική ταινία που βασίζεται σ’ αυτήν ακριβώς την ανθρώπινη ιδιότητα, το Gattaca (1997). Ένας γενετικά μη προικισμένος άνθρωπος καταφέρνει να υποσκελίσει αυτούς που είχαν τις τέλειες γενετικές προδιαγραφές. Το μυστικό της επιτυχίας του; Η τόλμη, κατ’ άλλους θράσος, να μην δεσμεύεται στο κολάρο του, και αντί να «τον πηγαίνουν βόλτα», να πηγαίνει αυτός βόλτα τους άλλους. Ή με άλλα λόγια να βλέπεις πως η διαφορά του προσδοκώμενου από το πραγματικό αποτέλεσμα να είναι αρνητική και παρ’ όλα αυτά να ποντάρεις στο προσδοκώμενο. Φαντάζομαι αυτό είναι το είδος τον ανθρώπων που γράφουν τελικά την ανθρώπινη ιστορία…

Προσωπικά δεν ξέρω αν διαθέτω αυτήν την ψυχική δύναμη. Πολύ θα ήθελα να το πιστέψω πως ναι… Όμως, ο χρόνος είναι ο καλύτερος κριτής και η ιστορία δεν έχει γραφτεί ακόμα!

Αληθώς ανέστη ο Κύριος!

Οι ημέρες κατάνυξης έδωσαν την θέση τους σε μέρες γιορτής. Το Άγιο Πάσχα είναι άλλη μια ευκαιρία να αναζητήσει κανείς τις ρίζες της ιδέας του θεανθρώπου αλλά και τις μορφές που παίρνει αυτή η ιδέα στα μάτια των απλών ανθρώπων.

«Άκου, λέει, η « ψυχή» του ανθρώπου δεν πεθαίνει και ζει αιώνια! Τι ανοησίες είναι αυτές…» αυτή είναι η ειλικρινής και αυθόρμητη αντίδραση μιας ηλικιωμένης γυναίκας, στην προσπάθεια ενός δυστυχή να της εξηγήσει τα βασικά της χριστιανικής θρησκείας. Το εικονοστάσι της το έχει όμως, και όσο τα πονεμένα πόδια της το επιτρέπουν, πάει και εκκλησία. « Και οι φτωχοί και ταλαιπωρημένοι αυτού του κόσμου θα πάνε, λέει, στον παράδεισο γιατί ο Θεός τους αγαπάει. Αφού τους αγαπάει, λοιπόν, γιατί βοηθάει τους πλούσιους;» Καπιταλιστής και ονειροπαρμένος, λοιπόν, ο Θεός…. «Αυτά είναι καμώματα των Ιεχωβάδων…» καταλήγει, με έκφραση που υποδηλώνει πως το «Ιεχωβάς» είναι κάτι φοβερά μιαρό και βλάσφημο. Άραγε τι ποσοστό ανθρώπων μπορεί να αντιπροσωπεύει αυτή η ταλαίπωρη γιαγιούλα;

Θυμάμαι πριν λίγο καιρό το σάλο που δημιουργήθηκε από την ανακάλυψη του Ευαγγελίου του Ιούδα, όπου ο Ιησούς εμφανίζεται να ονομάζει το ίνδαλμα του κάθε προδότη, ως τον καλύτερο μαθητή του, γιατί ανέλαβε το χρέος να βοηθήσει τον θεάνθρωπο να απαλλαγεί από το ανθρώπινο σώμα του, απελευθερώνοντας έτσι το θεϊκό πνεύμα του. Αρκετά διαφορετική εκδοχή, δηλαδή, από την μέχρι τώρα γνωστή μας. Και εξοστρακισμένη για αιώνες στο σκοτάδι της λήθης, από τους επίσημους προπαγανδιστές της «ορθής» χριστιανικής θρησκείας.

Υπάρχει επίσης και εκείνο το ζιζάνιο της αμφιβολίας, που διατύπωσαν ορισμένοι μελετητές της Ιεράς Σινδόνης, του λινού υφάσματος, δηλαδή, που φαίνεται να φέρει την μορφή του θεανθρώπου, και είναι αυτό, λέει, πάνω στο οποίο ακούμπησαν τον Ιησού μετά την αποκαθήλωση. Το ζιζάνιο περιγράφεται από την ιδέα ότι μπορεί (ένα μεγάλο «μπορεί» ή ένα μικρό «ίσως», πάρτε ότι προτιμάτε) ο θεάνθρωπος να μην ήταν νεκρός, αλλά σε κώμα, και μεταφέρθηκε στον λαξευτό τάφο όχι για να ταφεί αλλά για να θεραπευτεί. Άλλωστε οι δύο ουσίες, που αναφέρεται ότι χρησιμοποιήθηκαν για να αλείψουν το σώμα του Ιησού, αλόη και μύρο, είναι γνωστές για τις επουλωτικές (αλόη) και τις αντισηπτικές (μύρο) τους ιδιότητες. (Οπότε και το λινό ύφασμα δεν είναι άλλο από το προστατευτικό κάλυμμα για να προφυλάξει τις πληγές από έντομα και μολύνσεις.) Και, βέβαια, αφού συνήλθε μετά από δύο μέρες, έφυγε σε μέρη μακρινά όπου έζησε αυτός καλά και εμείς καλύτερα.

Την ιστορική αλήθεια περί των παθών φαντάζομαι θα αργήσουμε πολύ να τη μάθουμε, ΑΝ ποτέ την μάθουμε. Ωστόσο η ιδέα του παντοδύναμου «κάποιου» που παίρνει την μορφή του άνθρωπου, αλλά δεν υποτάσσεται σ’ αυτόν, συνεχίζει να υπάρχει ως ένα αιώνιο φως στο τούνελ, για τους μικρούς και κατατρεγμένους. Υπήρχε πάντα, λένε οι ειδήμονες, και παντού ανά τον κόσμο. Τουλάχιστον όσο έχουμε γνώση της ανθρώπινης συνείδησης μας. Κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να οριοθετήσει την απαρχή του. Είναι σαν το πρόβλημα περί της απαρχής της κότας: το αυγό κάνει την κότα ή η κότα το αυγό;

Τελικά όμως, τι σημασία έχει αν υπήρχε ο Χριστός, και αν κυριολεκτικά αναστήθηκε από τους νεκρούς ή απλά δημιούργησε αυτήν την εντύπωση; Θα μπορούσε μάλιστα να λέγεται Βούδας ή Βράχμα ή Μωάμεθ. Η ουσία είναι ότι προσφέρει μια κατευθυντήρια γραμμή, γι’ αυτούς που αδυνατούν να την χαράξουν μόνοι τους. Είναι η ενσάρκωση της ελπίδας πως κάποτε θα βιώσουν όλα αυτά που ονειρευτήκαν, έστω και αν αυτό θα γίνει σε μια άλλη διάσταση. Και καθώς πλήρης περιγραφή του παράδεισου δεν υπάρχει, ο καθένας τον οραματίζεται κατά πώς των βολεύει… Ίσως γι’ αυτό το «πίστευε και μη ερεύνα» είχε τόση μεγάλη πέραση πριν μερικούς αιώνες. Τι νόημα έχει κανείς να ψάξει, αν αυτό που πρόκειται να βρει είναι το γκρέμισμα της τελευταίας του ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο;

Προσωπικά, αυτό που πραγματικά με συγκινεί στη γιορτή του Πάσχα είναι η ομαδικότητα των εκδηλώσεων εορτασμού του. Εκτός από το γλέντι γύρω από τον οβελία με όλους τους ξεχασμένους συν-σοϊότες επιτέλους μαζεμένους, είναι και το γλέντι των απανταχού ζουζουνιών, αρωμάτων και άνθεων. Αυτό και αν είναι Ανάσταση! Η ανάσταση της φύσης μετά τον φαινομενικό θάνατο του χειμώνα. Πιο κατάλληλη εποχή του χρόνου για να αναστηθεί, δεν θα μπορούσε να βρει ο θεάνθρωπος! Να ‘ναι καλά τα κοκαλάκια του, αν υπάρχουν….

Και έτσι, στην μουντάδα του σήμερα, με το αύριο να διαγράφεται ακόμα πιο γκρίζο, αναφωνούμε, καθώς το «μήλο» της ανάστασης πέφτει στο κεφάλι μας, και μας κάνει να τιναχτούμε αλαφιασμένοι: «Και όμως ο τροχός γυρίζει...» Και η γή ανθίζει, ζουζουνίζει και μοσχοβολάει, αδιαφορώντας για τις κακοτράχαλες λακκούβες, που συναντάει το κάρο της ανθρώπινης ιστορίας στο διάβα του.

Χριστός Ανέστη, βρε παιδιά! Να ‘μαστε καλά εμείς και η μαμά γη, για να τον δούμε να αλαφροπατεί και του χρόνου στα καταπράσινα σπαρτά των χωραφιών, μοσχοβολώντας άνθη νεραντζιάς και πασχαλιά, και συνοδευόμενος από το αεικίνητο και πολύβουο πλήθος μελισσών και πεταλούδων…

Βαθύ γαλάζιο...

Μ΄ αρέσει να ονειρεύομαι στον ξύπνιο μου. Ένα από τα αγαπημένα μου όνειρα είναι ένα παράθυρο με θέα την θάλασσα. Κατά προτίμηση κάπου ψηλά, έτσι που να μπορεί το μάτι να αράξει και να πλανηθεί χωρίς το άγχος μην τυχών και χάσει κάποια σημαντική λεπτομέρεια. Λίγο πρίν το σούρουπο, μάλιστα, με καθάριο το στερέωμα , η γραμμή του ορίζονται εξαφανίζεται και η θάλασσα με τον ουρανό μετατρέπονται σε ένα απέραντο βαθύ γαλάζιο.

Για πολλούς το γαλάζιο σημαίνει γαλήνη και ηρεμία, για μένα σημαίνει ελευθερία. Σημαίνει να δραπετεύεις από την μουντή πραγματικότητα και να αφήνεσαι να ταξιδέψεις στο χείμαρρο των σκέψεων, όπως ταξιδεύει ένα κοπάδι δελφινιών στην θάλασσα.

Μυστήριο πράγμα η ελευθερία. Πολλοί την πόθησαν και λίγοι την απέκτησαν. Και αυτοί που νομίζουν ότι την απέκτησαν, βολεύτηκαν απλά στην εικονική τους πραγματικότητα, ως τρόφιμοι της κυψέλης του Matrix.

Ίσως το μόνο που μπορεί πραγματικά να είναι ελεύθερο, είναι η θέληση. Μπορούμε να θέλουμε τα πάντα. Όταν όμως έρχεται η στιγμή να αντικρίσουμε το σχέδιο υλοποίησης των "θέλω" μας, βρισκόμαστε, ως παγιδευμένοι γλάροι Ιωνάθαν, σε ένα κλουβί τόσο στενό, που σε κάθε προσπάθεια για ξεμούδιασμα των φτερών μας μαδάμε και λίγο από το πούπουλο. Μετά από κάποια χρόνια, τα φτερά μας είναι τόσο μαδημένα που δεν κάνουμε καν τον κόπο να τα ξεμουδιάσουμε...Από γλάροι έχουμε μετατραπεί σε ξεπουπουλιασμένα κοτόπουλα, που περιμένουν αποχαυνωμένα το τελικό ζεμάτισμα στην κατσαρόλα.

Να φταίει άραγε η κακή μας η τύχη, οι κακοί μας πολιτικοί, η το στραβό μας το κεφάλι που επιμένει , σε πείσμα των καιρών και των ανθρώπων , να δουλεύει με δικές του στροφές, και να δημιουργεί έννοιες άπιαστες;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει ελευθερία για το είδος homo sapiens. Έχουμε χτίσει τόσο καλά το τσόφλι γύρω μας, που κάθε προσπάθεια ενός Νίο να ανακαλύψει τα πραγματικά όρια του εαυτού του, καταλήγει σε μια κραυγή αγωνίας στην απόλυτη σιωπή του μαύρου κενού. Τι τραγική ειρωνεία ο πλανήτης μας να λέγεται "γαλάζιος"!

Ακολουθώ αχόρταγα εκείνο το σμήνος των δελφινιών που με ξεκολλάει από την καρέκλα μου και με ταξιδεύει. "Καβάλα στο δελφίνι τον κόσμο γύρισα" που λέει και το τραγούδι...

"Τι είναι το πιο γρήγορο πράγμα στον κόσμο;" ήταν ένας γρίφος από παιδικό παραμύθι. Γρήγορο μπορεί, ελεύθερο όμως είναι; Πόσο ελεύθερη μπορεί να είναι η σκέψη; Μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε, με όλους τους περιορισμούς που μπορεί να σημαίνει η έννοια "μαθαίνω". Θέτουμε το πρώτο καλούπι όταν ξεστομίζουμε τη λέξη "μαμά". Και μετά ανακαλύπτουμε τον κόσμο, σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Είναι φορές που ζηλεύω τους τρελούς. Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να είμαι και εγώ μία. Αν δεχτούμε ότι "από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια" από το να είμαι ξεμωραμένη προτιμώ να είμαι τρελή!

Η γαλάζια μου διάθεση παίρνει μια χροιά από το μελαγχολικό ταξιδιάρικο ύφος των blues... Δεν μπορώ να δω την γραμμή του ορίζοντα: μου την κρύβουν κάτι τόνοι από τσιμέντο. Θα πρέπει να αρκεστώ στο πάνω μέρος της, που ακόμα διαφαίνεται ανάμεσα από τις κεραίες. Κατά διαολεμένη σύμπτωση και αυτό έχει γκριζάρει και ετοιμάζεται να κλαψουρίσει. Μένει ένα μικρό παραθυράκι στο πίσω μέρος του μυαλού μου, όπου μπορώ να δω μια ιδέα από λαμπερό γαλάζιο. Κάτι από τις φωτεινές μέρες που πέρασαν, κάτι για να μου θυμίζει τη θαυματουργή ιδιότητα του απέραντου γαλάζιου...

Love is...

enduring centuries together. 

 

Διανύουμε μήνα ερωτικό. Τι και αν η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου πέρασε αθόρυβα… «Love is in the air» , όπως λέει και το τραγούδι. Είναι αυτή η γλυκιά προσμονή πως κάτι νέο, ελπιδοφόρο θα συμβεί και ας είναι μόνο τα μπουμπούκια που θα κάνουν την πανηγυρική τους εμφάνιση. Φημολογείται μάλιστα πως αυτή η ίδια η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι εκφυλιστικό κατάλοιπο αρχαίας Ρωμαϊκής γιορτής, που ήθελε τους άνδρες ντυμένους σε προβιές να κυνηγάνε παρθένες για να τις… «τις βρέξουν», ώστε να αυξηθεί η γονιμότητά τους. Έρωτας, γονιμότητα, αγάπη, συντροφικότητα… Εκ πρώτης όψεως τόσο διαφορετικές μεταξύ τους έννοιες γίνονται ένα κουβάρι για να καταλήξουν σ’ αυτό που αποκαλούμε «σχέσεις ζωής». Μέσα στο γενικότερο κλίμα της απομυθοποίησης που με διακατέχει αυτήν την περίοδο της ζωής μου, δεν ήθελα να αφήσω τίποτα όρθιο. Ούτε καν τα ροζ συννεφάκια με τις καρδούλες που έχουν ιδιαίτερη πέραση στο γυναικείο φύλλο.

Μεταξύ άλλων, λοιπόν, ανακάλυψα , πως στους ερωτικούς παραλληλισμούς με δρώμενα του ζωικού βασιλείου, τα…κουνέλια ξεπεράστηκαν πια και το καινούριο πιασάρικο σλόγκαν είναι «κάντε το σαν τα ινδικά χοιρίδια». Σε όσους είναι άγνωστο το είδος, αναφέρω πως πρόκειται για τρωκτικά, λίγο μεγαλύτερα από χαμστεράκια, και ιδιαίτερα αγαπητά στους ανά τον κόσμο ερευνητές των βιολογικών επιστημών. Το μεγάλο πλεονέκτημα του είδους είναι ότι αναπαράγεται κατά δεκάδες (τη φορά), και γι’ αυτό είναι βολικό εξιλαστήριο θύμα στο βωμό της επιστήμης.

Όμως δεν είναι η υπογεννητικότητα, που μαστίζει της ανεπτυγμένες χώρες τα τελευταία χρόνια, που έφερε στο προσκήνιο τα συμπαθέστατα τρωκτικά, αλλά μάλλον ο αυξημένος αριθμός των διαζυγίων. Εκτός λοιπόν από εξαιρετικά καρποφόρα, τα ζωάκια αυτά είναι και υποδειγματικοί εραστές, καθώς διαλέγουν το ταίρι τους μια φορά στη ζωή τους και για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.

Άραγε, εκτός από πειραματόζωα για την ανακάλυψη της λειτουργίας των γονιδίων θα γίνουν και πειραματόζωα για την ανακάλυψη της λειτουργίας του έρωτα; Το σίγουρο πάντως είναι ότι η καρδιά είναι μάλλον το λάθος όργανο για να συμβολίζει τα τρυφερά αισθήματα των εραστών. Ο εγκέφαλος θα ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα, για να μην μιλήσουμε για τους ενδοκρινείς αδένες που στερούνται παντελώς καλαισθητικής καταλληλότητας ως ρομαντικά σύμβολα. Επομένως λοιπόν, γιατί να μην ξεπερνάμε την ερωτική απογοήτευση με…ερωτικά χαπάκια, κατά τρόπο αντίστοιχο που χειριζόμαστε τον υποθυρεοειδισμό; Ή, όπως προτείνει στο παρακάτω βίντεο ο John Hodgman, κατά τρόπο πιο σύγχρονο, με …εισπνεόμενα σπρέι για πριν το κρεβάτι. 

 

Το διεστραμμένο μου μυαλό ήδη φαντάζεται την σουρεαλιστική απεικόνιση του «Love is in the air» , μετά από ρήψη βόμβας …ερωτικού αερίου. 

 

Επομένως, ο έρωτας ή και η αγάπη δεν είναι τίποτα άλλο από παιχνίδια του μυαλού, πολύ παρόμοια με αυτά που γεννούν οι παραισθησιογόνες ουσίες. Άλλο ένα τέχνασμα της φύσης, ώστε να διασφαλίσει τον επαρκή ρυθμό διασταυρώσεων που θα διαιωνίσει το είδος. Όπως λέει και ο Erich Fromm: «Η αγάπη είναι η μόνη λογική και ικανοποιητική απάντηση στο άλυτο πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης.». Ακούγεται σκληρό και πικρόχολο, όμως καλύτερα να δεις την πραγματικότητα κατάματα παρά να βιώνεις διαρκώς μια φαντασίωση.

Βέβαια, το γιατί διαλέγουμε το άτομο που τελικά αποδιοργανώνει τον εγκέφαλό μας, συνεχίζει να είναι πρόβλημα της ψυχολογίας. Απ’ ότι φαίνεται, το «Μου θυμίζεις τη μάνα μου» του λαϊκού άσματος ίσως να είναι μια μεγάλη επιστημονική αλήθεια για τον τρόπο που διαλέγουμε τον σημαντικό «κάποιον». Λυπηρό, κατά την γνώμη μου, γιατί καταλήγουμε συχνά να ανακυκλώνουμε πρότυπα σχέσεων και συμπεριφορών, που απέχουν πολύ από αυτό που πραγματικά ποθεί η ψυχή μας… Μετά απ’ όλη αυτή τη φιλολογία, μπορώ με σιγουριά να ισχυριστώ πως προτιμώ να είμαι ερωτευμένη παρά ναρκομανής, ακόμα και αν οι τελικές συνέπειες των δύο καταστάσεων μπορεί να καταλήξουν πολύ παρόμοιες. Ίσως τελικά είναι αυτό που λέει και ο Mark Twain: «Είναι εντελώς ακαταμάχητη η επιθυμία του να είσαι ακαταμάχητα επιθυμητός», κατάσταση την οποία ορίζει ως αγάπη.

 

Φωτογραφία της ανάρτησης είναι τα απομεινάρια ενός Ρωμαίου και μιας Ιουλιέτας 5000 ετών που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα στη Βερόνα της Ιταλίας. Μπορεί βέβαια να ήταν απλά αδέρφια, όμως η ρομαντική εκδοχή φαντάζει πολύ πιο ελκυστική και φυσικά ταιριάζει περισσότερο στο μεσογειακό μας ταμπεραμέντο.

The answer, my friend, is blowing in the wind…

Το 1961, σε μια ομιλία του στη συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, ο John F. Kennedy δήλωνε: «Η ανθρωπότητα θα πρέπει να βάλει ένα τέλος στον πόλεμο, πριν ο πόλεμος βάλει τέλος στην ανθρωπότητα». Αυτό βέβαια δεν τον εμπόδισε να επιχειρήσει απόβαση στην Κούβα και να εγκρίνει την αποστολή στρατευμάτων στο Βιετνάμ…

Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να καταλάβω την αναγκαιότητα ενός πολέμου. Το φτωχό μου μυαλό απλά αδυνατεί να συλλάβει τη φιλοσοφία της επιβολής με κάθε μέσο. «Ο πόλεμος έρχεται μες στη νύχτα σαν τον κλέφτη.» γράφει ο Ambrose Bierce στο «Αλφαβητάρι του Διαβόλου» «Οι προπαγανδιστές της αιώνιας συναδέλφωσης, τρέφουν τη νύχτα…». Και σε ένα άλλο σημείο του βιβλίου ορίζει την μάχη ως « μέθοδος να λύνεις με τα δόντια ένα πολιτικό κόμπο που δεν λύνεται με τη γλώσσα.» Έχοντας υπάρξει ο ίδιος βετεράνος ενός εμφυλίου (αυτού της Αμερικής) βίωσε στο πετσί του αυτό, που στη συνέχεια καυτηρίασε με την πένα του.

Υπάρχει άραγε ένας αντικειμενικά σωστός λόγος που να μπορεί να δικαιολογήσει έναν πόλεμο και όλες τις «παράπλευρες απώλειές» του; Προφανώς όχι, γιατί τότε δεν θα υπήρχε κανένας λόγος οι υποκινητές του να προσπαθούν να περιορίσουν τις… ορατές συνέπειες στο επίπεδο του «πολιτικά ορθού» (άραγε τι είναι politically correct ενός πολέμου;), πιθανών σκεφτόμενοι πως οποιαδήποτε καταδίκη είναι δυνατή μόνο όταν υπάρχει «χειροπιαστή απόδειξη»…

Όταν λοιπόν οι «χειροπιαστές αποδείξεις» παρ’ όλα αυτά σκάνε μύτη, κάνουν κάτι πολύ απλό: τις απαγορεύουν. Έτσι, για παράδειγμα ο πολεμικός φωτορεπόρτερ Zoriah Miller απομακρύνθηκε από την θέση του ως επίσημου φωτογράφου του αμερικάνικου πεζικού, όταν φωτογράφισε και δημοσίευσε νεκρούς αμερικανούς στρατιώτες από μια βόμβα αυτοκτονίας στο Ιρακ. Το παράπτωμά του: επέτρεψε να φανεί ότι σε έναν πόλεμο οι απώλειες είναι αμφίπλευρες, και ότι οι μόνοι νικητές είναι οι μικροοργανισμοί αποσύνθεσης.

Το blog-οπαίγνιδο που πρότεινε πριν μερικές μέρες το Giusurum ήταν για μια φωτογραφία και ένα τραγούδι εμπνευσμένο από τις εχθροπραξίες στην λωρίδα της Γάζας. Όμως τι διαφορετικό έχει ο πόλεμος στο Ισραήλ από τον πόλεμο στο Βιετνάμ, ή τον πόλεμο στο Ιράκ, ή τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, ή τους εμφυλίους πολέμους σε εκείνα τα ξεχασμένα, από Θεό και ανθρώπους, κράτη της Αφρικανικής ηπείρου;

Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες του Zoriah Miller δυσκολεύτηκα να αποφασίσω ποια ήταν η πιο εκφραστική, και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να ενσωματώσω μερικές στην εικονογράφηση του τραγουδιού του Bob Dylan, που αν και πρωτοακούστηκε πριν από 45 χρόνια, κατά ένα περίεργο τρόπο, φαίνεται να ταιριάζει γάντι στις εικόνες του σήμερα.

How many roads must a man walk down, before you call him a man?

How many seas must a white dove fly,before she sleeps in the sand? And how many times must a cannon ball fly, before they're forever banned?

The answer my friend is blowing in the wind, the answer is blowing in the wind... How many years can a mountain exist, before it is washed to the sea?

How many years can some people exist, before they're allowed to be free?

And how many times can a man turn his head, and pretend that he just doesn't see? The answer my friend is blowing in the wind, the answer is blowing in the wind... How many times must a man look up,before he sees the sky? And how many ears must one man have,before he can hear people cry ?

And how many deaths will it take till we know,that too many people have died?

The answer my friend is blowing in the wind,the answer is blowing in the wind...

Μικρή νυχτερινή ποίηση…

Ένα από τα τελευταία μου αποκτήματα είναι τα “Eίκοσι ερωτικά ποιήματα” του Pablo Neruda …

Δεν είχα βρει χρόνο να τα ξεφυλλίσω… Σήμερα, μέσα στη σιωπή της νύχτας, το μάτι έπεσε στο βιβλιαράκι που είχε λουφάξει στο ράφι της βιβλιοθήκης.

Ανοίγω στην τύχη :

Μ’ αρέσει άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία

κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς

η φωνή μου εμένα δε σε φτάνει

Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται, στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.

Και όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,

έτσι αναδύεσαι κι εσύ μεσ’ απ’ τα πράγματα,

ποτισμένη απ’ τη δική μου ψυχή.

Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,

Σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία…

Ο ήχος του ρολογιού που μετράει τα δευτερόλεπτα, μπλέκεται με τους απόηχους της νωθρής νυχτερινής κίνησης. Μ’ αρέσει η νύχτα. Νιώθω ότι είναι η ώρα που η συλλογική συνείδηση πάει για ύπνο, και έτσι το μυαλό αφήνεται να δραπετεύσει στα ιδιαίτερα μονοπάτια του.

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.

Μακρινή και απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.

Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο - μου αρκεί για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα…

Μετά από μια ολόκληρη μέρα μέσα στην ηχορύπανση της μεγαλούπολης, η σιωπή φαντάζει σαν βάλσαμο ψυχής. Εύχεσαι να μπορούσες να κρατήσεις για λίγο ακόμα την διαύγεια του πνεύματος, ώστε να ρουφήξεις από δαύτην όσο περισσότερο γίνεται .

Όμως τα βλέφαρα ανυπάκουα βαραίνουν…

Όλα τα πρωινά του παιδικού μας κόσμου...

Τα κιτρινισμένα φύλλα των παλιών παιδικών βιβλίων αναδύουν μυρωδιά μούχλας και αραχνιασμένων αναμνήσεων. Παρατημένα για χρόνια στα ράφια της παλιάς αποθήκης περιμένουν υπομονετικά να έρθει η ώρα που θα ξαναδούν το φώς της ημέρας, και θα ζωντανέψουν τις μνήμες ενός σχεδόν ξεχασμένου κόσμου. Φανταστικά πλάσματα με ανθρώπινη λαλιά, μαγεμένα ξύλινα σπιτάκια, με πόδια κότας που περιστρέφονται προτείνοντας φιλόξενα την είσοδό τους στον ανύποπτο επισκέπτη, κακές μάγισσες και αιθέριες νεράιδες, ξεπηδούν σαν χείμαρρος, κουβαλώντας μαζί τις καθημερινές εικόνες του παρελθόντος, που έγιναν ένα με τα παλιά χιλιοδιαβασμένα παραμύθια. Τα συρταράκια της μνήμης ανοίγουν για να αποκαλύψουν τα πολύτιμα πετράδια των στιγμών που χάραξαν την πλακέτα της ψυχής μας, φτιάχνοντας τελικά αυτό που είμαστε σήμερα.

Οι οπαδοί της αναλυτικής ψυχολογίας ισχυρίζονται ότι το αγαπημένο παραμύθι των παιδικών χρόνων, αποτελεί ένα είδους σεναρίου για τις μετέπειτα επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας. Κατά κάποιον τρόπο εμείς οι ίδιοι ενσαρκώνουμε τους κεντρικούς ήρωες και η ζωή μας ξετυλίγεται σύμφωνα με τις σκηνές του παραμυθιού. Το παραμύθι για το παιδί είναι εξίσου σημαντικό με τις εμπειρίες, για την διάπλαση της προσωπικότητας του. Μέσα από αυτό βιώνει αυτά που δεν μπορεί να βιώσει στον πραγματικό κόσμο. Ξεπερνάει τις δυσάρεστες εμπειρίες, τιμωρεί αυτούς που τον αδίκησαν. Ερμηνεύει και κωδικοποιεί την πραγματικότητα έτσι ώστε να μπορέσει να την καταλάβει και να τη φέρει στα μέτρα του. Ακριβώς σ΄ αυτή την ικανότητα του παιδικού μυαλού χτίζει ο Γκιλιελμο ντελ Τόρο μια ταινία. Στο " Λαβύρινθος του Πάνα" η Οφέλια χτίζει ένα παραμύθι, γιατί απλά το παιδικό μυαλό της δεν μπορεί να χωρέσει τον τραυματικό παραλογισμό της πραγματικότητάς της.

.
Το παραμύθι χαρακτηρίζει την παιδική ηλικία, αλλά δεν σταματάει εκεί. Το συναντούμε σε όλες τις εκδηλώσεις τέχνης των ενηλίκων. Το βλέπουμε κάθε φορά που πάμε θέατρο, το ζούμε στις αίθουσες των κινηματογράφων, το διαβάζουμε στις σελίδες του αγαπημένου μας μυθιστορήματος. Είναι η ίδια σκέψη, που ξεφεύγοντας από την πορείας της ευθείας γραμμής, αναζητάει νέα μονοπάτια ώστε να εμπλουτίσει την ζωή μας με νέες εμπειρίες, πρωτόγνωρες, και εντελώς άφθαστες στην ρηχή πραγματικότητα της καθημερινότητας.

Ο Τζιάνο Ροντάρι, ιταλός παιδαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων, έλεγε πως τα παραμύθια για τον άνθρωπο είναι εξίσου "άχρηστα" με την μουσική ή την ποίηση. Είναι απαραίτητα μόνο όταν μιλάμε για ολοκληρωμένους ανθρώπους. Και η κοινωνίας μας έχει ανάγκη από ολοκληρωμένους ανθρώπους. Αυτούς που μπορούν να χρησιμοποιήσουν την φαντασία τους δημιουργικά και να οραματιστούν έναν διαφορετικό, καλύτερο κόσμο, ώστε τελικά να οδηγήσουν τον κόσμο μας στην υλοποίηση αυτού του οράματος.

Οι μεγάλοι έχουν να μάθουν πολλά πράγματα από τα παιδιά, έλεγε ο Ροντάρι. Και πρώτα απ' όλα αυτό που ονομάζει "αισιοδοξία της βούλησης". Είναι αυτό που κάνει ένα παιδί, τη στιγμή που βιώνει μια ζοφερή πραγματικότητα η οποία φαίνεται να καταλήγει σε ακόμα ζοφερότερο τέλος, να ρωτάει: "τι πρέπει να κάνουμε τώρα για να το αλλάξουμε;". Γι' αυτό και τα παραμύθια έχουν πάντα καλό τέλος.

Αυτό είναι που ενσαρκώνεται στο ήρωα του Τζ. Μπάρι, τον Πιτερ-Παν. Ο Πίτερ Παν είναι ένα αγόρι που αρνείται να μεγαλώσει. Η αστείρευτη αισιοδοξία του, του δίνει την δύναμη να πετάει. Οι ευχάριστες σκέψεις τον εκτινάζουν στα ύψη και οι μαύρες σκέψεις τον κρατάνε καθηλωμένο στο έδαφος. Μήπως όμως αυτό δεν είναι που συμβαίνει με όλους μας;

Τελικά τι σημαίνει άραγε "μεγαλώνω", πέρα από την προφανή έννοια του μεγέθους; Η στυγνή κοινωνιολογική προσέγγιση θέλει το "μεγάλωμα" να περιλαμβάνει πέντε βασικά στάδια κοινωνικής ενσωμάτωσης: αποφοίτηση από το σχολείο, εγκατάλειψη πατρικής στέγης, απόκτηση οικονομικής ανεξαρτησίας, γάμος και απόκτηση παιδιού. Η φιλοσοφική-ψυχολογική προσέγγιση όμως είναι πιο κοντά στα γούστα μου. Σύμφωνα μ'αυτήν η "ωριμότητα" ορίζεται ως η ικανότητα να αντιμετωπίζεις, και όχι απλά να αποφεύγεις, κάθε νέα κρίση που σου χτυπάει την πόρτα. Γι' αυτό και τα παραμύθια, που στην παιδική ηλικία είναι η μόνη πραγματικότητα, στην ζωή των ενηλίκων γίνονται πράξεις μικρής πολυτέλειας, που τους βοηθούν να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους για το επόμενο...χτύπημα στην πόρτα.

Σε μια εύστοχη παρατήρηση ο Σερ Πήτερ Ουστίνοβ δηλώνει πως :"Όταν είναι κανείς πολύ ηλικιωμένος, γνωρίζει ότι τα παιδιά έχουν δίκιο. Κρίμα που δε διαθέτουν και την απαραίτητη εξουσία." Φανταστείτε την ζωή σας στη "χώρα του ποτέ-ποτέ". Τότε το μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής σας θα ήταν ο Καπτεν Χουκ, και η πιο στενάχωρη σκέψη της ημέρας, για το ποια θα μπορούσε να είναι η επόμενη περιπέτεια. Δεν ακούγεται και άσχημα νομίζω....