Ανακαλύπτοντας τον blogοκοσμο

Όταν αποφάσισα να ξεκινήσω να γράφω σε blog είχα μια πολύ συγκεχυμένη ιδέα για το τι πρόκειται. Μου άρεσε όμως η ιδέα να έχω δικιά μου ιστοσελίδα (όπως λέμε δικιά μου κούκλα ή αυτοκινητάκι) και έτσι είπα να κάνω ένα test drive (κάτι σαν demo-blogging δηλαδή!). Προς μεγάλη μου έκπληξη ανακάλυψα ότι το blog είναι κάτι παραπάνω από μια απλή προσωπική ιστοσελίδα. Είναι μια ολόκληρη κοινωνία με δικούς της κανόνες και μέλη, κάποια από τα οποία έχουν το blogging ως τρόπο ζωής. Μέχρι και bloggers’ πάρτι έχουν γίνει !! (το φαντάζομαι λιγάκι σαν πάρτι-μασκέ όπου αντί να ρωτάς «τι ντύθηκες;» ρωτάς «πιο blog έχεις;»)

Και επειδή η λεξο-πλαστική είναι η μόδα της εποχής, blog = web log (όπως το okay γίνεται ΟΚ και το electronic mail γίνεται e-mail), δηλαδή «ιστο-καταγραφή» ή «ιστο-λόγιο» (βέβαια, μια άλλη πιθανή μετάφραση θα μπορούσε να είναι «ιστο-κούτσουρο» αλλά μάλλον δεν ταιριάζει με τα... συμφραζόμενα!). Με λίγα λόγια το παλιό μας παιδικό ημερολόγιο, που το κρατάγαμε φυλαγμένο και διπλοκλειδωμένο, το βγάζουμε σε πλειστηριασμό, για να δούμε τι τιμή (ή αν θέλετε αναγνωστικό κοινό) θα πιάσει. Και επειδή όπως εκφράστηκε ο Cling Eastwood «η γνώμη είναι ...(θα εκφραστώ κόσμια) σαν το σφικτήρα του πρωκτού, όλοι έχουμε από έναν» στον κόσμο του blog βρίσκεις ότι τραβάει η ψυχή σου: από προσωπικές αγγελίες μέχρι δοκίμια σημαντικής λογοτεχνικής αξίας.

Να ξεφύγουμε όμως λιγάκι από το φαιδρό του θέματος. ...Όχι, δεν είναι εύκολο να κάνεις blogging (τελικά), όπως ανέφερε σε κάποιο σχόλιο ένας blogger. Όταν έγραφες στο παιδικό σου ημερολόγιο, το κλείδωνες με λουκετάκι έκρυβες το κλειδί, και συνέχιζες ξαλαφρωμένος την μέρα σου, με τη γαλήνια πεποίθηση ότι δεν πρόκειται κανένας να σε κρίνει για το σωστό ή λάθος της γνώμης σου.("Ημερολογιο: Καθημερινή καταγραφή του μέρους της ζωής μας, το οποίο μπορούμε να αποδίδουμε στον εαυτό μας χωρίς να κοκκινίζουμε" Ambrose Bierce, Το αλφαβητάρι του Διαβόλου) Όταν όμως βγάζεις τα μέσα σου προς τα έξω θα πρέπει να έχεις το σθένος και την αυτοπεποίθηση να τα υποστηρίξεις. Μήπως όμως αυτό είναι τελικά που δημιούργησε την κοινωνία του blog; Η πρόκληση του να παραθέσεις την γνώμη σου (ή τέλος πάντων ότι έχεις να παραθέσεις), και να ακούσεις τον αντίλογο;

Σκαλίζοντας λίγο παραπάνω, ανακάλυψα μια πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά του Umberto Eco στη λειτουργία της επικοινωνίας. Εχουμε, λέει, μία Πηγή (Πομπό) που εκπέμπει μια Πληροφορία, η οποία αφού διασχίσει έναν δρόμο (ή Κανάλι επικοινωνίας) φτάνει στο Δέκτη. Το Μήνυμα όμως που θα πάρει ο Δέκτης εξαρτάται από τον Κώδικα ερμηνείας που θα χρησιμοποιήσει. Η λειτουργία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με την πολιτική του «βομβαρδισμού πληροφοριών», στοχεύει στην δημιουργία μιας παθητικής στάσης απέναντι στην ερμηνεία της πληροφορίας, που θα έχει ως επακόλουθο την λήψη ένος μόνο Μηνύματος από τον δέκτη, αυτού που υπαγορεύει ο Κώδικας της Πηγής. Η άρση αυτού του είδους της χειραγώγισης και τελικά περιορισμός της εξουσίας που ασκούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπως προτείνει, θα μπορούσε να γίνει μέσω ενός επικοινωνιακού «ανταρτοπόλεμου», που θα εισάγει νέους Κώδικες ερμηνείας στην προσφερόμενη Πληροφορία. (Από το βιβλίο του «Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή», -Για έναν σημειολογικό ανταρτοπόλεμο)

Η αναφορά του αυτή έγινε το 1967, όταν ο υπολογιστής και το διαδίκτυο ήταν ακόμα στα σπάργανα, αν όχι στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Η ιστορία του blog ξεκινάει κάπου την δεκαετία του ’90, όμως συγκεντρώνει σε μεγάλο βαθμό τα χαρακτηριστικά του ανταρτοπόλεμου επικοινωνιών που οραματίστηκε ο Eco «Μια εκδήλωση παράλληλη με τις εκδηλώσεις της τεχνολογικής επικοινωνίας, η συνεχής διόρθωση των κατευθύνσεων, η εξακρίβωση των κωδίκων, η πάντα ανανεωμένη ερμηνεία των μαζικών μηνυμάτων.» . Και οι blogger κάλλιστα θα μπορούσαν να παραλληλιστούν με τους «αντάρτες επικοινωνίας που θα ξανακαθιέρωναν μια κριτική διάσταση στην παθητική αποδοχή».

Ξαφνικά η αρχική μου αυθόρμητη κίνηση, να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με όποιον είχε την διάθεση να τις μοιραστεί, απέκτησε το βάρος μιας Πηγής που εκπέμπει μια Πληροφορία στον προσωπικό μου Κώδικα, και που δημιουργεί μια ποικιλία Μηνυμάτων στον όποιο τυχαίο αναγνώστη που θα τις διαβάσει. Και αυτό είναι μια ευθύνη, ακόμα και αν το αναγνωστικό μου κοινό αποτελείται από μια χούφτα φίλους.

Όμως πέρα από Κώδικες και Μηνύματα υπάρχει και η απλή ανθρώπινη ανάγκη για ανταλλαγή ιδεών. Ο Ι.Μ Παναγιωτόπουλος αναφέρει ότι «αυτό που έχει σήμερα χαθεί είναι η χαρά της συνομιλίας» «Οι καιροί δεν αφήνουν την καρδιά να φτάσει στα χείλη, το αίσθημα, την ιδέα, να γίνουν άνθη του λόγου.» «Μια συνομιλία είναι μια πολύτιμη συγγυμνασία ψυχής και νου». Ο blogοκοσμος λοιπόν, έχει τη λειτουργία ενός μεγάλου «σαλονιού», από αυτά που τον προηγούμενο αιώνα μαζευόταν η «καλή κοινωνία» για να «συνομιλήσει».«Η συνομιλία είναι καρπός ειρήνης και αμεριμνησίας...».Είναι και ένας τρόπος να ζωγραφίσεις τις σκέψεις σου, για να δείς τι χρώμα έχουν...

Και εδώ βρίσκεται και το παράλογο: η ανθρώπινη κοινωνικότητα βρίσκει διέξοδο μέσα από το μέσο που έχει κατηγορηθεί επανειλημμένα ότι έχει απομονώσει τους ανθρώπους μεταξύ τους... Αυτό και αν είναι επικράτηση της φύσης στην τεχνολογική εξέλιξη!!!