Τα λυπημένα ζευγάρια εναντίον του yin και yang

...ή μύθοι και πραγματικότητα της θεωρίας του έτερου ήμισυ...

«Τα λυπημένα ζευγάρια» της Μαρίας Χούκλη

Βράδυ Σαββάτου, τους συναντάω στο φανάρι όσο να ανάψει το κόκκινο.
Είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα, τη βροντώδη παρουσία της, το σκληρό περίγραμμα της, αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.
Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια που δε λένε τίποτα πια μεταξύ τους, σαν να τα έχουν πει όλα, που περιβάλλονται από μια τάφρο σιωπής, τα τοίχοι που τους προστάτευαν κατέρρευσαν χωρίς να το πάρουν είδηση.
Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι που το κονιορτοποίησαν; Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια τους άλλους ήσυχα, ξέπνοα, απόντες από το παρόν τους για λίγο, όσο να ανάψει το φανάρι.
Δεν μπορεί θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Εκείνος στο τιμόνι τραβηγμένος στην άκρη κοιτάζει έξω από το παράθυρο όχι το δρόμο αλλά τη ζωή του, κι εκείνη σφιγμένη στη άλλη άκρη γράφει και σβήνει τη δική της ζωή στο τζάμι που αντανακλά τη φρόνιμη φιγούρα της.
Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν. Κοιτάζουν ώρα τώρα η μήπως από χρόνια μέσα τους; Ούτε ένα βλέμμα δε χαρίζουν ο ένας στον άλλο σαν να μη τους περισσεύει, σαν να τα ξοδέψανε όλα, κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα, σα να βολεύονται με τη σιωπή. Μέσα υπάρχει το όχι έξω κοχλάζει το ναι. Μονομάχοι της συμβίωσης.
Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του. Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες, κάτι ρετάλια όνειρα, ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες, ανεμικές υποσχέσεις πως όλα αύριο θα' ναι αλλιώς, δείχνουν τόσο λυπημένοι και θυμωμένοι αλλά δεν ξέρω γιατί.
Άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία, μεγάλωσαν οι αποστάσεις και η σχέση τους μοιάζει με ήπειρο που κουραστήκαν η βαριούνται πια να εξερευνήσουν. Δε μπορεί θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι παίζει τα δικά του αλλά εκείνοι ακούνε το κονσέρτο για έναν άνθρωπο, μια λύπη, ένα παράπονο, σιγοψιθυρίζουν την ωδή που έχει γραφτεί για τη πλήξη και τη μοναξιά. Πόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το φανάρι και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους.
Περιμένουν πως και πώς να δραπετεύσουν από τη μέσα τους ξενιτιά.
Τους βλέπω να ξεκινούν αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια...
 

Μια από τις λίγες φορές που αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τετράτροχο χωρίς να το μετανιώσω... Σε ένα από τα κόκκινα φανάρια άκουσα στο ραδιόφωνο την φωνή της Τάνιας Τσανακλίδου να απαγγέλλει το παραπάνω κείμενο. Ασυναίσθητα κοίταξα γύρω μου...Ο δρόμος ήταν άδειος (ποιος τρελός θα κυκλοφορήσει 7:30 πμ Σαββατιάτικα!) όμως με τα μάτια του μυαλού μου μπορούσα εύκολα να φανταστώ την σκηνή. Αλίμονο! Τόσες φορές έχω πρωταγωνιστήσει σε real time αναπαράσταση... Και είμαι πανευτυχής που δεν ανήκω πια στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Αναζήτησα το κείμενο στο διαδίκτυο και προς μεγάλη μου έκπληξη το βρήκα σε ένα άλλο blog, να παραλληλίζεται με τις προσωπικές εμπειρίες του συντάκτη.
Κοινό μυστικό, λοιπόν...
Από τα γεννοφάσκια μας τρεφόμαστε με την ιδέα ότι «θα μεγαλώσουμε, θα βρούμε την πριγκίπισσα ή τον πρίγκιπα μας»…(«Kαι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα») Έχουμε αναπτύξει και θεωρίες σχετικά....

Ήταν, λέει, κάποτε οι άνθρωποι με τέσσερα πόδια και τέσσερα χέρια και πρόσωπο στις δύο πλευρές του κεφαλιού και ήταν τόσο δυνατοί που θέλησαν να φτάσουν στον Όλυμπο και να πάρουν την οικία των θεών. Τσατίστηκε, λοιπόν, ο Δίας και τους έκοψε στη μέση. (Σοφή κίνηση: και παραπάνω προσφορές θα έπαιρνε γιατί θα είχε διπλάσιους ανθρώπους και θα δεν θα κινδύνευε να χάσει το σπίτι του!!) Επειδή όμως δημιουργήθηκε πανικός, τους λυπήθηκε και έκανε το ένα μισό θηλυκό και το άλλο μισό αρσενικό, έτσι ώστε μέσα από την ένωσή τους να αναβιώνουν το αίσθημα της πληρότητας. Kαι από τότε... ψάχνονται!!

Τώρα τι πήγε στραβά και αντί για πληρότητα νιώθουν μεγαλύτερο κενό, είναι άλλο καπέλο...

 
 Στην Κινέζικη φιλοσοφία έχουμε μια πιο εξωτική εκδοχή του θέματος. Έχουμε την θεωρία του yin και yang, δύο αλληλοσυμπληρούμενων αντιθέτων, που δεν μπορούν να υπάρξουν ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Μάλιστα το ένα έχει και ένα μικρό κομματάκι από το άλλο ενσωματωμένο, για να τονιστεί η άρρηκτη σχέση των δύο. Βέβαια ούτε και οι Κινέζοι τα πάνε καλύτερα στην συνύπαρξη του yin και yang. Σε πρόσφατο άρθρο στο Βήμα διάβαζα ότι έχει ιδρυθεί μια ειδική υπηρεσία με ντεντέκτιβ που ανακαλύπτουν τις παρασπονδίες των yin ή yang και μετά τους πιάνουν από το αφτί και τους πάνε στο δάσκαλο (ήτοι σύμβουλος ζευγαριών), μπας και γλιτώσουν κανένα διαζύγιο!!!

Τελικά, ο γιαλός είναι στραβός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε?

Ο Βολταίρος, παρ’ ότι προηγούμενης γενιάς είχε μια πολύ ρεαλιστική θέση απέναντι στο φαινόμενο: «Ο Έρωτας είναι καμβάς που μας χαρίζεται από τη φύση, και διανθίζεται από την φαντασία.». Η δε ακραία εκδοχή του φαινομένου είναι η λεγόμενη «ερωτομανία» όπου κάποιος έχει τόση ανάγκη να ερωτευθεί και να νιώσει αυτό το αίσθημα της πληρότητας, που μεταφράζει οποιοδήποτε δείγμα προσοχής σε ερωτικό ενδιαφέρον, σε σημείο που να του γίνεται εμμονή.
Ίσως φταίει το ότι έχουμε μπερδέψει την συναισθηματική πληρότητα με την αλληλοσυμπλήρωση των βιολογικών μας αναγκών. («Οι άντρες ψάχνουν στο ταίρι τους την ομορφιά, ενώ οι γυναίκες τον πλούτο» Men’s health). Ίσως φταίει το ότι μαζί με την οικολογική ισορροπία έχουμε διαταράξει και την ισορροπία στην φυσική αναζήτηση του συμπληρωματικού μας «εγώ», αντικαθιστώντας την έννοια «συμπληρωματικό» με την έννοια «βολικό». Κάποτε μπορεί να ήταν αναγκαίο κακό, για την επιβίωση και την διαιώνιση του είδους. Σήμερα είναι απλά αποτέλεσμα ανασφάλειας, και υποταγής σε ένα (προς το παρόν) ισχυρό κοινωνικό «πρέπει», που καλούμαστε να εκπληρώσουμε, ως υποδειγματικά μέλη ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.

Το ενδιαφέρον σημείο στην όλη υπόθεση είναι 

ότι κανένας δεν είπε πως η συνύπαρξη με το έτερο ήμισυ είναι αναίμακτη. Μάλιστα, κατά μία άποψη (πιο επιστημονική!), τα δύο μισά παραλληλίζονται με την ύλη και την αντι-ύλη, φυσικές οντότητες, που όταν ενωθούν έχουν σαν αποτέλεσμα ισχυρή έκρηξη με ταυτόχρονη απελευθέρωση τεραστίων ποσοτήτων ενέργειας, ικανών να κινήσουν το σύμπαν. Κατά παρόμοιο τρόπο, η αρχική συνεύρεση ων δύο μισών μπορεί να είναι...εκρηκτική, που ως τόσο εξελίσσεται τελικά σε μια δημιουργική αρμονία. (Aυτή είναι και η αγαπημένη μου εκδοχή, καθ’ ότι από τη φύση μου είμαι άτομο εκρηκτικό...). Άλλωστε, η μη ταύτιση των απόψεων είναι η αρχή της συζήτησης , και η συζήτηση είναι η αρχή της αλληλοκατανόησης. Και όταν υπάρχει αλληλοκατανόηση, υπάρχει ενδιαφέρον, υπάρχει σπίθα, που κάθε στιγμή μπορεί να γίνει φωτιά και να μας ζεστάνει τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Εδώ να ξεκαθαρίσω κάτι: είμαι φανατική οπαδός της θεωρίας του έτερου ήμισυ. Είμαι απολύτως πεπεισμένη ότι

«Κάπου υπάρχει η αγάπη μου,
μα δεν ξέρω ποια 'ναι.
Κάπου υπάρχει η αγάπη μου
μα δεν ξέρω που...».

Μόνο που υπάρχει ένα λεπτό σημείο (τα εξής δύο...): Το «ποια είναι», που αντιστοιχεί σε μία πιθανότητα σε μερικά εκατομμύρια (που είναι τα υποψήφια θύματα), και το «που είναι», που σε μερικά χρόνια μπορεί να περιλαμβάνει και ...διαγαλαξιακές αποικίες. Βέβαια δεν χάνω τις ελπίδες μου, και καθ’ ότι σκοπεύω να αναβιώσω τον μύθο του Μαθουσάλα, έχω πολύ καιρό μπροστά μου για να την ανακαλύψω (άλλωστε πάντα ήθελα να ταξιδέψω στο διάστημα!)
Το ξέρετε ότι ο γηραιότερος γαμπρός που ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας ήταν 103 χρόνων ;! 

“Who doesn't long for someone to hold,
who knows how to love you without being told?...”

("Soulmate" της Natasa Bedingfield)