Τι να τις κάνω τις τιμές τους,
Τα λόγια τα θεατρικά,
Μες στην οθόνη του μυαλού μου,
Χάρτινα είδωλα νεκρά….
Πόσο χρειαζόμαστε τον άλλον άνθρωπο που δίνει νόημα στη ζωή μας… Και πόσο πονάει όταν ανακαλύπτουμε ότι το νόημα το δώσαμε εμείς οι ίδιοι, φορώντας το προσωπείο του ιδανικού σε κάποιον που μόνο ιδανικός δεν ήταν.
Και όταν οι μάσκες επιτέλους πέφτουν, και συνειδητοποιείς ότι τόσο καιρό είχες μπροστά σου ένα πορτρέτο και όχι τον πραγματικό Ντοριαν Γρέι, νιώθεις τη γή να χάνεται κάτω απ’ τα πόδια σου…. «Και τώρα?»
Με τι κουράγιο να μαζέψεις τα κομματάκια της ψυχής σου και να γυρίσεις πίσω στο σταυροδρόμι, για να διαλέξεις άλλο μονοπάτι;
Απεχθάνομαι τους ανθρώπους που επιζητούν τη βολή τους με το μικρότερο δυνατό κόστος… Όλους αυτούς που θέλουν την πίτα αφάγωτη και τον σκύλο χορτάτο, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που αυτό μπορεί να έχει στους ανθρώπους γύρω τους. Το τραγικό είναι ότι οι ίδιοι ούτε καν το συνειδητοποιούν.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου ‘χει λείψει,
Το λάγνο ψέμα σου που τα ‘κανε όλα ωραία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου