Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, λένε. Τότε γιατί ξοδεύουμε τόσους τόνους χαρτιού για να γράφουμε βιβλία; Και όχι μόνο! Τηλεόραση, ραδιόφωνο, διαδίκτυο... Λόγια εκφρασμένα ποικιλότροπος.
Κάτι που επίσης ποτέ δεν κατάφερα να απαντήσω είναι , γιατί οι σκέψεις μας θα πρέπει να έχουν έναν αποδέκτη. Γιατί θα πρέπει να βγουν από το κεφάλι μας και να μπουν στο κεφάλι κάποιου άλλου; Γιατί να μην μας αρκεί απλά να σκεφτόμαστε;
Σκέψεις ατάκτως ριγμένες. Τρείς λέξεις που περιγράφουν πλήρως την συνήθη κατάσταση του ξύπνιου μου. Ίσως θα πρέπει να κοιμάμαι περισσότερο: τα όνειρα μου φαίνονται πιο οργανωμένα στη λογική τους.
Αρκετές φορές αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι που θα με γέμιζε από μόνο του. «Ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις...» . Όχι, εγώ το λέω αυτό, στον εαυτό μου πάλι. Πραγματικά όμως, θα ήθελα να βρω κάτι που να με γεμίζει από μόνο του.
Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορώ να είμαι «μπλαζέ», όπως είπε και η Συλβί Γκιλιέμ σε μια παράστασή της. Νιώθω το μυαλό μου σαν την τρελόμπαλα που παίζουν οι πιτσιρικάδες, η οποία εξοστρακίζεται προς την πιο απίθανη κατεύθυνση, κάθε φορά που συναντάει κάτι στην πορεία της. Δεν λέω, πλάκα έχει. Το πρόβλημα είναι ότι οι γύρω μου συνήθως δεν βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος. Και το μυαλό τους εξοστρακίζεται, αλλά πολύ φοβάμαι προς πολύ, συγκεκριμένη κατεύθυνση!
Άραγε, τι μου επιφυλάσσει το αύριο; Είναι φορές που το περιμένω σαν χριστουγεννιάτικο δώρο, με όλη την έξαψη που έχει κανείς όταν ανοίγει το περιτύλιγμα. Μου τη σπάνε όμως εκείνα τα μουντά και άχαρα πρωινά , που η μέρα σου φαίνεται σαν κάτεργο.
Λοιπόν, η ζωή του ενήλικα με κουράζει. Όχι γιατί είναι σωματικά κουραστική, άλλα γιατί έχει πολύ συγκεκριμένη δομή. Προτιμώ να βλέπω την καθημερινότητα σαν παιχνίδι. Ρίχνεις τα ζάρια και περιμένεις να δεις τι θα δείξουν. Με συναρπάζει το γεγονός των άπειρων πιθανών συνδυασμών... Γιατί να υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου που να θέλουν να με «συνετίσουν»;
Δεν θέλω να ενηλικιωθώ, πειράζει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου