Έκλεισα το τηλέφωνο και με ζώσαν οι τύψεις. «Τι σου έφταιγε τώρα ο άνθρωπος; Σου είπε τίποτα κακό; Απλά ότι του αρέσει να σε βλέπει και να κάνετε παρέα...» «Ναι, αλλά εγώ δεν θέλω! Γιατί...Γιατί έτσι!!» Νομίζω ότι έχω ανάγει την απόρριψη σε επιστήμη. Η προσέγγισή μου θυμίζει συνηθισμένη τακτική ηρώων ηλεκτρονικών παιχνιδιών: εκεί που το πλασματάκι είναι απόλυτα φιλικό και συζητήσιμο, με το που θα πεις την κατάλληλη ατάκα, μετατρέπεται σε τερατάκι και σε τρώει. Κατά τρόπο αντίστοιχο, με το που περάσει κάποιος τα αόρατα σύνορά μου, ξαφνικά αρχίζει και βαράει η σειρήνα του συναγερμού και πετιέται μια αναβοσβήνουσα ταμπέλα που γράφει με τεράστια γράμματα: «Προσοχή δαγκώνει!». Δεν λέω, η τακτική έχει αποδειχτεί εξαιρετικά αποτελεσματική, μιας και ακόμα και οι πιο τολμηροί δεν κατάφεραν να πλησιάσουν κοντύτερα από απόσταση βολής πυραύλου!
Δεν τον καταλαβαίνω τον εαυτό μου... Δεν τον καταλαβαίνω καθόλου! Αλήθεια σας λέω... Έχω επενδύσει σεβαστές ποσότητες χρόνου και χρήματος, για να εξοπλιστώ με όλα τα κατάλληλα σύνεργα και αξεσουάρ που να μου επιτρέπουν να μην περνάω (τελείως) απαρατήρητη, και όταν βρίσκεται κάποιος να με διαβεβαιώσει ότι οι προσπάθειές μου δεν ήταν μάταιες, μόνο που δεν τον βρίζω...Εξοργιστικό και όμως αληθινό!
Πείτε με τρελή, αλλά οι συνηθισμένες αβρότητες που χρησιμοποιούνται στην πιάτσα: κολακεία σύννεφο, εκδηλώσεις υπερβολικού θαυμασμού, χειροφίλημα (ούτε παπάς να ήμουνα!) όχι απλά δεν με συγκινούνε , αλλά με κάνουν να αισθάνομαι άβολα σε σημείο εκνευρισμού! Από την άλλη, η χύμα προσέγγιση του «γουστάρεις να ζευγαρώσουμε», προς μεγάλη απογοήτευση των οπαδών της, δεν ξυπνάει μέσα μου το ζώο, αλλά μάλλον τον κυνικό εαυτό μου, που είναι εξίσου δραστικό με ένα παγωμένου ντους.
Δεν τα πήγαινα που δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τα συνήθη κοινωνικά πρότυπα συμπεριφοράς, τώρα τελευταία έχω παρατηρήσει ότι μου δημιουργούν μια γκάμα αλλεργικών αντιδράσεων, που ξεκινάνε από απλό ξερόβηχα, και φτάνουν μέχρι την άκρως ευχάριστη συμπεριφορά –παγόβουνο. Λέτε να είναι σοβαρό;;;
3 σχόλια:
Σοβαρό δεν ξέρω αν είναι, είναι όμως σίγουρα σύνηθες.
Κι αν σου έθεσα το ερώτημα είναι γιατί συχνά το θέτω και στον εαυτό μου.
Η συνειδητοποίηση είναι ένα βήμα. Η αρχή όμως είναι το ήμισυ του παντός;
Σου έχω πει ότι μου αρέσουν τα κείμενά σου; Η γραφή σου ρέει, έχει σαφήνεια, χιούμορ και αυτοσαρκασμό και είναι ειλικρινής όσο τίποτε άλλο. (50 Εuro έκαστον)
Η φύση του μέσου (η γραφή ως πράξη μοναχική) υπερνικά τις φυσικές άμυνες που αναδύονται σε μια συνομιλία.
Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! (υπόσχομαι να σε αποζημιώσω με την πρώτη ευκαιρία!! :) )
Η αρχή είναι το ήμισυ, στη συγκεκριμένη περίπτωση αδυνατώ να σου απαντήσω τίνος πράγματος: της "απευαισθητοποίσης" από τις ...αλλεργίες μου ή από τις αιτίες που τις προκαλούν??
Α, και χρόνια πολλά!
Δημοσίευση σχολίου