30/7/09

Ανακαλύπτοντας για άλλη μια φορά το νησί της Αφροδίτης...


Άλλο ένα καλοκαίρι παρελαύνει αγέρωχο στην κυλιόμενη πλατφόρμα του χρόνου. Και να 'μια πάλι εδώ, στο νησί της Αφροδίτης, περιμένοντας για το θαύμα που αρνείται πεισματικά να συμβεί.
Όταν επιστρέφεις σε έναν τόπο δεύτερη φορά, το βλέπεις με άλλο μάτι. Η έξαψη του άγνωστου και καινούριου έχει αντικατασταθεί με την χαλαρότητα της οικειότητας, και με την άκρη του ματιού σου απλά ψαρεύεις για γραφικές λεπτομέρειες που είχαν περάσει απαρατήρητες, πίσω από την μεγάλη εικόνα...

Βέβαια, το Καλαδί δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως λεπτομέρεια. Μάλλον ως ξεχασμένη σκηνή μιας καλογυρισμένης ταινίας, όπου δεν ξέρεις που να πρωτοεστιάσεις.


Η γοητεία του δεν εξαντλείται μόνο στον εντυπωσιακό σχηματισμό των βράχων.
Είναι και το φωτεινό γαλάζιο των νερών που ακόμα και κάτω από την επιδρομή των μελτεμιών αρνείται πεισματικά να θολώσει, αλλά και οι παχιές σκιές από τους πέτρινους όγκους, που εξασφαλίζουν έναν δροσερό παραλιακό υπνάκο, σε πείσμα του πρόωρου καύσωνα που πασχίζει να σκάσει τα τζιτζίκια.








Στα βόρια του νησιού βρίσκει κανείς τους Φούρνους.
Δεν ξέρω από πού προήλθε η ονομασία τους, όμως νομίζω ότι είναι οι πιο δροσεροί φούρνοι που έχω δει. Χαλάλι και ο καρόδρομος που πρέπει να διασχίσεις για να τους βρεις. Αν μάλιστα έρθεις αρκετά νωρίς για να πιάσεις τις γωνίες, την έχεις κάνει ζάχαρη!
Μέχρι να σε βρει βοριάς, βέβαια. Τότε απλά παίρνεις τα μπογαλάκια σου, πριν στα πάρει το κύμα, και πας σ' άλλη παραλία...






Εκείνο που δεν σε προϊδεάζει με τίποτα για το τι πρόκειται να δεις, είναι το Αυγό. Όχι αυτό της κότας, αλλά του Καψαλίου. Μια μεγαλούτσικη πετρούλα ριγμένη καταμεσής στο πέλαγος, με σχήμα που θυμίζει αυγό γιγάντιας χελώνας.

Θα μπορούσε μάλιστα να είναι απολιθωμένο απομεινάρι μακρινής προγόνου των συμπαθέστατων καβουκοφερόμενων πλασμάτων, που βολτάρουν νωχελικά το σούρουπο, στον κόλπο του Καψαλίου. Όμως αυτό μόνο από μακριά.

Αν το πλευρίσεις από δυτικά, θα διαπιστώσεις ότι είναι κούφιο, οπότε μάλλον για αναποδογυρισμένη Χύτρα σου κάνει (όχι ταχύτητος, αλλά από εκείνες που τις κρεμούσαν παλιά πάνω από το τζάκι), που στη δύση του ήλιου παγιδεύει τις τελευταίες ηλιαχτίδες σε μια πανδαισία αποχρώσεων από μωβ-γαλάζιο-πράσινο. Έτσι και βρεθείς βουτηγμένος στη θάλασσα του Αυγού-Χύτρας εκείνη την ώρα, μετατρέπεσαι και εσύ σε γαλάζιο στρουμφάκι που επιπλέει σε μια δροσερή σούπα από φώς. Αρκεί όμως ο πουνέντες να κουνήσει την γροθιά του, και η γαλήνια σιέλ σπηλιά μετατρέπεται σε επικίνδυνη παγίδα, που φημολογείται ότι αφαίρεσε στο παρελθόν, την ζωή σε έξι ανθρώπους που έψαξαν να βρουν καταφύγιο στα σπλάχνα της.








Καθώς πέφτει η νύχτα, την εκκωφαντική χορωδία των τζιτζικιών αντικαθιστά ο ρυθμικός ψίθυρος των τριζονιών, και το φλύαρο κουτσομπολιό των μπούφων και λοιπών νυκτόβιων φτερωτών πλασμάτων. Ο ουρανός ξάστερος, το αεράκι ευχάριστα δροσερό... Φέρνει μαζί του μυρωδιές του χωριού: καπνός από μισοσβησμένα κάρβουνα με μια ιδέα τσίκνας, κάτι λίγο από θυμάρι και φρεσκοποτισμένου χώματος, και μια διάχυτη χροιά από νοτισμένη θαλάσσια αύρα. Τα λιγοστά φώτα κάπου στο βάθος, συμπληρώνουν την εικόνα απολαυστικής , σχεδόν μεθυστικής, γαλήνης που σε ταξιδεύει, σαν φυσικό ναρκωτικό, μακριά από τις αγχωτικές σκέψεις της ρουτινιάρικης καθημερινότητας.
Σχεδόν μπορώ να νιώσω ένα χέρι να απλώνεται για να μ' αγκαλιάσει απαλά από τους ώμους . Το αόρατο χάδι παίρνει μαζί του την ένταση της ημέρας, και οι θλιμμένες σκέψεις ανακατεύονται με το θρόισμα των φύλλων μέχρι που να ξεθωριάσουν, αφήνοντας πίσω τους ένα αδιάφορο κενό...