Εντυπώσεις, χρώματα, μουσικές και αρώματα

Το καράβι από τον Πειραιά φτάνει στα λιμάνι των Κυθήρων μαύρα μεσάνυχτα (στην κυριολεξία!). Αυτό που σου μένει σαν πρώτη εντύπωση είναι μια άχαρη προκυμαία με ένα άχρωμο έως και κακόγουστο τετράγωνο κτίριο στη μέση. Και μετά ο δρόμος με τις ατέλειωτες στροφές που σου φαίνεται πως δεν φτάνει πουθενά. Και σκέφτεσαι : «Αυτά είναι τα Κύθηρα;!» .
Αν το επόμενο πρωί ακολουθήσετε τον ίδιο δρόμο προς αντίθετη κατεύθυνση θα καταλήξετε σ’ αυτό:


Προσωπικά βλέποντάς το δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το αυθόρμητο επιφώνημα: «Ουάου!!» . Ο τοπικός ραδιοσταθμός βάζει συχνά μια διαφήμιση: «Αν ονειρεύεστε άσπρες παραλίες με πράσινα νερά και κοκοφοίνικες τότε...ήρθατε σε λάθος νησί!». Ακούγοντάς την για πρώτη φορά γέλασα θεωρώντας την μάλλον πετυχημένη. Αντικρίζοντας την θέα όμως σκέφτηκα ότι οι ντόπιοι απλά δεν ξέρουν να διαφημίζουν τον τόπο τους.


Πάντα μου άρεσαν οι μικρές πολιτείες όπου οι «δρόμοι» είναι ουσιαστικά σοκάκια, τόσο στενά που μόνο ένας πεζός, και μάλιστα όχι τεραστίων διαστάσεων, μπορεί να περάσει. Κάτι σαν αυτό δηλαδή:















Αυτός είναι ο δεύτερος κεντρικότερος δρόμος της Χώρας των Κυθήρων, που όταν την αντικρίζεις από το Κάστρο φαίνεται κάπως έτσι:

Η Χώρα ακολουθεί τον γενικό κανόνα του νησιού. Θα πρέπει να ψάξεις για να δεις την ομορφιά της. Τι εννοώ;

Παράδειγμα: η οδός Μέσα Βούργου :

ή η οδός Αγίας Βαρβάρας:

Ο περισσότερος κόσμος προτιμάει να μένει στην μεγάλη εικόνα και αφήνει τις λεπτομέρειες. Οι λεπτομέρειες όμως έχουν και αυτές την δικιά τους γοητεία. Όπως για παράδειγμα αυτή η πινακίδα:















Ή αυτό το «παράθυρο στον κόσμο» ενός παλιού οχυρού στον Αβλέμονα, μοναδικό άνοιγμα που συνδέει τα φαντάσματα των πολεμιστών, που χειρίζονταν τα σκουριασμένα και νεκρά πια κανόνια του οχυρού, με την διαρκώς μεταβαλλόμενη εικόνα του ζωντανού κόσμου.

Κάθε τόπος έχει τα χρώματά του, τα αρώματά του και τους ήχους του. Εδώ, από το ξημέρωμα μέχρι αργά το βράδυ οι μεγάλοι σολίστ είναι τα τζιτζίκια. Αυτό που ακούγεται θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κονσέρτο για χορωδία τζιτζικιών και παφλασμό κυμάτων, με χαλαρή υπόκρουση από θρόισμα φύλλων. Και ακούγεται στερεοφωνικά, οπουδήποτε και αν βρίσκεστε απλά με εναλλασσόμενη ένταση. Αν προσθέσετε σ’ αυτό μια διάχυτη μυρωδιά από ρίγανη, θυμάρι και δεντρολίβανο μέσα σε μια διακριτική χροιά από νοτισμένη θαλάσσια αύρα, έχετε την πλήρη εικόνα των αισθησιακών προκλήσεων του νησιού.

Δεν σας κρύβω ότι η αγαπημένη μου ασχολία αυτές τις μέρες είναι να αράζω σε μια ιδιωτική σκιά βράχου, σαν αυτήν αριστερά, και να συγκεντρώνομαι στους ήχους και τις μυρωδιές, μέχρι που το μυαλό να αδειάσει από τις σκέψεις, και το μόνο που μένει να κυριαρχεί, είναι το γαλάζιο του ουρανού.... Μπορεί κανείς να βρει καλύτερο ορισμό για τον όρο «διακοπές»;

Τα δικά μου Κύθηρα...

«…τα Κύθηρα φαίνεται ότι έμοιασαν, στα καπρίτσια τουλάχιστον, στην προστάτιδα τους την Αφροδίτη και δεν πρόκειται να σας αφήσουν να πλησιάσετε αν δεν το αποφασίσουν τα ίδια…» όπως αναφέρει η συγγραφέας του τουριστικού οδηγού για τα Κύθηρα. Υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει πιθανών να κάνω ευχαριστήρια θυσία στην θεά Αφροδίτη που με αξίωσε να επισκεφτώ τη γενέτειρα της. Και μάλιστα όχι απλά να επισκεφτώ αλλά να …λιμνάσω για ολόκληρο μήνα. Αναρωτιέμαι σε τί οφείλω την χάρη. Μήπως ένιωσε τύψεις που με ταλαιπώρησε τα προηγούμενα 25 χρόνια της ζωής μου; Ή απλά είναι ένα διάλειμμα για να με ταλαιπωρήσει για τα επόμενα 50;
Πολλοί πιστεύουν ότι οι ταξιδιωτικές εντυπώσεις είναι υπόθεση καθαρά προσωπική. Η ματιά του ταξιδιώτη βλέπει αυτό που το μυαλό του είναι διατεθειμένο να δει. Όπως όλα τα πράγματα άλλωστε που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας. Άρα ο καλύτερος τουριστικός οδηγός είναι το δικό μας ένστικτο και ένας λεπτομερής οδικός χάρτης, απλά για να βρίσκουμε το δρόμο της επιστροφής.
Το τέλος της πρώτης εβδομάδας στο νησί μου πρόσθεσε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες εμπειρίες. Κατ’ αρχήν μια νέα αντίληψη για την ασφαλή οδήγηση. Εχετε οδηγήσει σε πίστα του καρτ με το κανονικό σας αυτοκίνητο; Αν όχι, σας πληροφορώ ότι η εμπειρία είναι άκρως απολαυστική, μετά τα πρώτα 100 χιλιόμετρα! Βέβαια, το γλυκό χαλάει αν τύχει και βρεθείτε πίσω από κάποιον που μόλις ξεκίνησε να διανύσει τα πρώτα του 100 χιλιόμετρα, και γίνεται μέχρι και πικρόξινο, όταν βρεθείτε σε μη ασφαλτοστρωμένο δρόμο (όπου έχετε την ευκαιρία να διπλοχτυπήσετε τον πρωινό σας φραπέ ή να μετατρέψετε το γάλα σας σε μιλκ-σεικ απ’ ευθείας στην κοιλότητα του στομάχου σας).
Παραλίγο να ξεχάσω να αναφέρω την γραφικότητα της «Μυρτιδιώτισσας», το πλοίο της γραμμής ντε, που δεν πρέπει να το χάσουμε, γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το πότε θα έχει επόμενο δρομολόγιο. Όχι, δεν πρόκειται για δικό μου σαρκασμό, αλλά για πληροφορία που δίνεται στον εν λόγω τουριστικό οδηγό. Α, και που είσαστε; «..καλό είναι να μην προγραμματίσετε δουλειές δύο μέρες πριν και δύο μέρες μετά το ταξίδι σας» γιατί τα απρόβλεπτα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Πάλι πληροφορία του τουριστικού οδηγού. (Νομίζω πιο ακριβή οδηγό για τα Κύθηρα δύσκολα θα βρείτε! ) Ίσως γι’ αυτό οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού έχουν την δικιά τους κοσμοθεωρία , που περιγράφετε με μία λέξη: «Χ α λ α ρ ά α α !!!» . Λοιπόν, η γραφικότητα του πλοίου δεν περιορίζεται στην συχνότητα και την συνέπεια των δρομολογίων του, ούτε καν στην ταχύτητα κίνησης του. Μπορείτε να το διαπιστώσετε και μόνοι σας. Ναι, δεν γελιέστε! Πρόκειται για τις σωσίβιες λέμβους. Δεν ξέρω βέβαια αν ο χρωματισμός βοηθάει στην πλευστότητα και για να είμαι ειλικρινής δεν θα ήθελα να βρεθώ στην θέση να το δοκιμάσω. Όμως σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητος!
Ένταξη, σοβαρεύω. Το δικό μου ταξιδιωτικό μάτι είναι επιρρεπές να επικεντρώνεται σε χρώματα. Και έχει μπόλικα. Είναι μεταξύ Αιγαίου και Ιονίου και θυμίζει κάτι από Κυκλάδες-άσπρα σπίτια με μπλέ παντζουράκια, μέσα σε φόντο, χαρακτηριστικό για νησί του Ιονίου, με πλούσιες αποχρώσεις πράσινου.

Σήμα κατατεθέν; Οι μπουκαμβίλιες! Τις συναντάς ουσιαστικά παντού: σε χαλάσματα, σε παραθαλάσσια τοιχάκια αλλά και ως φυσικό διακοσμητικό των λευκών τοίχων των σπιτιών.

Όμως το νερό που περιβάλλει αυτό το κομματάκι ξηράς είναι άλλη μια μεγάλη ιστορία. Με δικό του χρώμα. Και δικούς του κατοίκους. Οι βράχοι και ο βυθός σφύζουν από ζωή. Καβούρια, καβουράκια, ψάρια, ψαράκια.

Μέχρι και η φίλτατη, γνώριμη πλέον aplysia fasciate έκανε την εμφάνιση της σε ένα βαθούλωμα βράχου στο γραφικό λιμανάκι του Αβλέμονα.

Οι κάτοικοι πιστεύουν ότι το νησί τους διαθέτει μια ξεχωριστή ενέργεια, που τυλίγει με το σύννεφο του παραμυθιού τον τόπο τους, προσελκύοντας και πυροδοτώντας τη ζωή όποια μορφή και αν αυτή μπορεί να πάρει. Και η ζωή είναι απόρροια του έρωτα . «Κεύθω» σημαίνει κρύβω στην κοιλιά μου (τον έρωτα ή τη ζωή) και κατά μία άποψη αποτελεί την ρίζα της ονομασίας των Κυθήρων. Προσωπικά δεν μπορώ να εκφέρω άποψη ... Ίσως η δικιά μου ενέργεια είναι ακόμα σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα για να νιώσω την ενέργεια που με περιβάλλει... Αλλά νομίζω είναι νωρίς για να βγάλω τους Κυθαριώτες ψεύτες . Καλή εβδομάδα να έχουμε και... τα ξαναλέμε!

Μικρή εξομολόγηση σε έναν ιδανικό φίλο

«Ο άνθρωπος την χρειάζεται την εξομολόγηση», όπως λέει η Βαμβουνάκη. Περισσότερο για να ακούσει ο ίδιος τις σκέψεις του, να τις μοντάρει, για να ταιριάζουν τελικά στο καλούπι του είναι του.

Για χρόνια με κατατρέχει ένα όνειρο. Γεννήθηκε πριν πολύ καιρό, τότε που καθόμουνα δίπλα στην αδερφή μου, σ’ έναν παλιό καναπέ στο σπίτι των παιδικών μου χρόνων, και κρεμόμουν από τα χείλη της, ακούγοντας το ένα παραμύθι πίσω από το άλλο.

Με την πάροδο του χρόνου, το όνειρο άλλαξε πολλές φορές μορφή, διατηρώντας πεισματικά τον βασικό του σκελετό, που μπορεί να περιγραφεί από δυο λέξεις, Ευτυχία και Πληρότητα, μέσα σε ένα background από άπλετο φως.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές για το βαθύτερο περιεχόμενο που μπορεί να έχουν αυτές οι δύο λέξεις. Σαν εικόνες σε ένα παιδικό καλειδοσκόπιο, άλλαζαν χρώμα και σχήμα στην πορεία της ζωής μου. Όμως πάντα υπήρχε η σκιά ενός σημαντικού κάποιου, που πρόσθετε το θεμέλιο λιθαράκι , γύρω από το οποίο περιστρέφονταν όλα τα άλλα. Και άνοιγε, η καρδιά, και φύραινε, για να χωρέσει τον αγαπημένο, και μετά κίναγε για αλλού ο αγαπημένος, και η καρδιά έμενε να κρέμεται σαν απομεινάρια από σκασμένο μπαλόνι.

«Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι,» συνήθιζαν να μου λένε όλοι γύρω μου. Κάπου βαθειά μέσα μου κράταγα τις επιφυλάξεις μου. Εγώ άλλαζα , άρα πρέπει να αλλάζουν και οι άλλοι. Το θέμα είναι προς πια κατεύθυνση. Την βολική ή την άλλη;

Δεν θα πάψω ποτέ να πιστεύω ότι δεν μπορεί κανείς να θέτει όρους και να ζητάει συγκεκριμένους ρόλους. Αυτά διαμορφώνονται στην πορεία. Εκτός και αν δεν υπάρχει ουσιαστικό ενδιαφέρον για το άτομο ως άτομο, αλλά μόνο για τους ρόλους και τη σωστή τήρηση των όρων. Όμως τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με την Ευτυχία και την Πληρότητα;

Και έπειτα είναι και η Συνέπεια. Δεν μιλάω για την εκτέλεση των όποιων καθηκόντων μας προς τους άλλους. Αλλά την πραγματοποίηση των υποσχέσεων στον ίδιο μας τον εαυτό. Πως είναι δυνατόν να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των άλλων, όταν, ενώ διατυμπανίζουμε την ανάγκη να κάνουμε κάποια πράγματα, δεν καταβάλουμε καμία προσπάθεια για να τα πετύχουμε;

Δεν μ’ ενδιαφέρει πια να παίζω κρυφτό με τα ίδια μου τα αισθήματα. Ούτε μ’ ενδιαφέρει να ψάχνω στις τσέπες ενός κρεμασμένου σακακιού, για ξεχασμένα σημειώματα, που μπορεί κάτι να μου πούνε για τις πραγματικές σκέψεις και προθέσεις του ιδιοκτήτη του. Όποιος διαλέγει να μην είναι ειλικρινής, απλά αποφασίζει ότι δεν μπορεί να έχει καμία σχέση μαζί μου.

Δεν είναι τόσο τραγική τελικά η μοναξιά. Πιο τραγική βρίσκω την εκδοχή, μια ζωή να προσπαθείς να απλώσεις τα πόδια σου, όντας σε ένα κοφίνι που σε χωράει μόνο διπλωμένο.

Άρωμα καλοκαιριού...

Το καλοκαίρι μπήκε πια για τα καλά εντός των πυλών. Το θερμόμετρο χτυπάει κόκκινο και οι κάτοικοι του μεγάλου χωριού, σαν κυνηγημένα τρωκτικά ψάχνουν να βρουν δροσερό μέρος να βάλουν το κεφάλι τους. Και καθ’ ότι η υπό την άμμο επιφάνεια μόνο δροσερή δεν μπορεί να θεωρηθεί, απλώνουν τις ατέλειωτες (προς όλες τις διευθύνσεις) κορμάρες τους πάνω από αυτήν, με το κεφάλι να βουτάει που και που στο 0.1 τετραγωνικό νερού (θαλασσινού κατά προτίμηση, αλλά αν δεν βρεθεί και αυτό της βρύσης καλό είναι) που αναλογεί στον καθένα τους.

Οι ψηλές θερμοκρασίες της ατμόσφαιρας δεν ευνοούν την εγρήγορση, λένε οι επιστήμονες. Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ βολική δικαιολογία για μας τους έλληνες, ώστε να ισχυριστούμε πως, όχι, δεν είμαστε τεμπέληδες, έχουμε απλά θερμό κλίμα. Γι’ αυτό και μπορούμε να κοιμόμαστε λίγο παραπάνω, να παίρνουμε καμιά άδεια παραπάνω από τη σημαία, και φυσικά, να φιλοσοφούμε στο ενδιάμεσο, εκμεταλλευόμενοι το ράθυμο κλίμα του καλοκαιριού. (Περίεργο πράγμα η φιλοσοφία, βρε παιδί μου. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν είναι καλό ή κακό. «Αργία μήτηρ πάσης κακίας» λέγανε οι αρχαίοι, όμως οι φιλόσοφοί τους δεν είχαν καμία άλλη απασχόληση πέρα του φιλοσοφείν. )

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα τσιμεντένιου καζανιού που βράζει, και της αποσύνθεσης που ακολουθεί αναπόφευκτα κάθε περίοδο σπιναρίσματος, σκεφτόμουν την ουσία του καλοκαιριού. Στη φύση, η εποχή αυτή του χρόνου ταυτίζεται με την ολοκλήρωση, το θέρισμα, την συγκομιδή των καρπών. Μία τελεία δηλαδή, σε μια ακόμα εκφρασμένη πρόταση. Μετά ακολουθεί κενό και ξεκινάει μια καινούρια. Νομίζω ότι πολύ λαθεμένα γιορτάζουμε την πρωτοχρονιά στις 1 Ιανουαρίου αντί για τις 1 Σεπτεμβρίου, όπου θα είχε πράγματι κάποιο νόημα η αναγγελία ενός νέου ξεκινήματος.

Φαντάζεστε έναν χρόνο χωρίς καλοκαίρια; Από την άνοιξη να πηγαίναμε κατ’ ευθείαν στο φθινόπωρο. Η σκέψη μου φέρνει στο μυαλό έναν δίσκο βινυλίου σε ένα παλιωμένο πικ-απ, όπου η βελόνα πηδάει πάντα στο ίδιο σημείο, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να ακούσεις ποτέ ολοκληρωμένη τη φράση του τραγουδιού. Οι Σουηδοί το εκφράζουν πιο ρομαντικά: «A life without love is like a year without summer.»
Τα πάντα φαντάζουν εύκολα το καλοκαίρι. Ακόμα και οι χειρότερες αναμνήσεις είναι πλημμυρισμένες με φώς και με το πέρασμα του χρόνου χάνουν τελείως την μουντή χροιά τους, μένοντας απλώς σκουρόχρωμοι λεκέδες άνευ σημασίας στον καμβά της ζωής μας.

Summertime,
And the livin' is easy
Fish are jumpin'
And the cotton is high

Κάθε καλοκαίρι είναι ευκαιρία να ονειρευτούμε τα ταξίδια που δεν κάναμε ακόμα, και που μπορεί να περιμένουν να μας κάνουν «τσα» στην επόμενη γωνιά του τετραγώνου. Μ’ αρέσουν οι εκπλήξεις. Αρκεί να μην σου κόβεται η χολή!

Όμως αυτό που προέχει είναι η ενέργεια. (Τα πάντα για την ενέργεια δεν γίνονται τελικά;) Να φορτίσουμε τις εσωτερικές μας μπαταρίες. Και μετά ο κόσμος όλος είναι στα πόδια μας! Λοιπόν, νομίζω ότι τα ενσωματωμένα φωτοβολταϊκά στοιχεία που διαθέτουμε θα τα ζήλευε και το τελειότερο πράσινο σπίτι. Στη διαχείριση αυτής της ενέργειας υστερούμε κάπως. Το που την ξοδεύουμε και με ποιον τρόπο.

Τελευταία συνειδητοποίησα πως και στη ζωή των ανθρώπων ισχύει η αρχή της αλυσιδωτής αντίδρασης. Τι εννοώ; Εννοώ ότι αν δώσεις ένα μικρό κομματάκι ενέργειας μ’ όλη σου την καρδιά σε κάτι που νιώθεις ότι το αξίζει, αυτό το κομματάκι επιστρέφει πίσω υψωμένο σε δύναμη του 10, αφού στο μεταξύ έχει ενεργοποιήσει νέες παράλληλες αλυσιδωτές αντιδράσεις. Το αποτέλεσμα όμως στην περίπτωσή μας δεν είναι ένα θερμικό μανιτάρι, αλλά ένα πέπλο, σαν αυτό που δείχνουν στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας ότι περνάει από μια κατεστραμμένη περιοχή, και ο τόπος ξαναποκτάει ζωή.

Μαγικό πράγμα η ενέργεια! Και το καλοκαιράκι επίσης... Δεν έχει σημασία αν είσαι ο κροίσος της διπλανής έπαυλης ή το φτωχαδάκι του παραδιπλανού υπογείου. Καλή διάθεση να υπάρχει και όλα τα υπόλοιπα έρχονται!

Άσε τον παλιόκοσμο να σκούζει
σε πλαζ, εστιατόρια, πανσιόν
Εμείς με σλίπιγκ μπαγκ και με καρπούζι
θα κάνουμε το γύρο τον νησιών...

Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι σας εύχομαι! Φορτώστε ενέργεια, και βουρ για νέες αλυσιδωτές αντιδράσεις!

Α, όχι! Κακώς σας πέρασε από το μυαλό ότι θα χαθούμε... Εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε. Απλά, λέω να απλώσω τα φωτοβολταϊκά μου στον ήλιο και να βάλω τον υπολογιστή μου σε καραντίνα για λίγο (αν και, ως γνήσιος PC-μανής δεν νομίζω ότι θα αντέξω χωρίς τις «τζούρες» μου!)