25/12/10

Stand by me...

Μου λείπεις…
Μ’ αρέσει να φυλάω την μορφή σου στην άκρη του μυαλού μου, για να φωτίζει τις σκοτεινές γωνιές του όταν τα φώτα χαμηλώνουν…
Σε φαντάζομαι να έρχεσαι δίπλα μου, όταν τα πάντα γύρω μου μοιάζουν να καταρρέουν…Δεν λες τίποτα, δεν χρειάζεται άλλωστε, απλά είσαι εκεί, για να νιώθω την θαλπωρή της παρουσίας σου.
Κάποιες φορές η αίσθηση είναι τόσο μεθυστική, που αφήνομαι να βουλιάξω στη φαντασίωση, με την ηχώ της πραγματικότητας να φτάνει μέσα από το φίλτρο ενός απύθμενου πηγαδιού, υπόκωφη και εντελώς παράταιρη. 
Όχι πως μου αρκεί αυτό…
Το άγγιγμά σου με γαληνεύει. Νιώθω πως ανήκω εκεί, στη ζεστασιά και την ενέργεια του κορμιού σου. Είναι τόσο οικείο…Σαν να σε ήξερα πριν ακόμα γεννηθώ. 
Δεν μπορώ να το εξηγήσω…Αλλά ούτε και να το τιθασέψω δεν μπορώ. Απλά συμβαίνει…
Και είναι τόσο βασανιστικά έντονο, που η αδυναμία να το βιώσω στη φυσική του υπόσταση με αδειάζει…