Είναι μικρό, σκοτεινό και εντελώς άδειο, με μοναδική πηγή φωτός ένα παράθυρο κάπου στο βάθος. Εκεί σε μια γωνιά, κάθεται κατάχαμα, αγκαλιάζοντας τα γόνατα της, ένα μικρό κορίτσι. Το φως από το παράθυρο, που φωτίζει το πρόσωπό της, της θυμίζει ότι υπάρχει και άλλος κόσμος εκεί έξω, όμως δεν αισθάνεται ότι ανήκει σ’ αυτόν. Έχει από καιρό γίνει παρατηρητής, καθισμένο στη γωνιά του, χωρίς να περιμένει τίποτα, και χωρίς να την ξαφνιάζει τίποτα. Νιώθει ήρεμη και γαλήνια θλίψη. Η μοναξιά της κρατάει χρόνια τώρα συντροφιά, την χτυπάει παρηγορητικά στην πλάτη, της χαμογελάει με κατανόηση.
Το πραγματικό της πρόσωπο έχει πάψει πια να είναι μικρού παιδιού. Μικρές ρυτιδούλες έχουν κάνει ήδη την εμφάνιση τους και γκρίζες τριχούλες ξεπρόβαλαν ύπουλα στα μαλλιά της. Όμως το δωμάτιο είναι το καταφύγιό της. Είναι ασφαλής εκεί, και απλησίαστη, απ’ όλους και απ’ όλα.
Ο κόσμος έξω από το παράθυρο την κάνει να νιώθει περίεργη και ξεπερασμένη. Μια ξεχασμένη βαλίτσα σε πλατφόρμα τραίνου, που βλέπει το βιαστικό πλήθος να παρελαύνει μπροστά της, και κάθε τόσο κάποιος να γυρνάει για να την κοιτάξει με απορία: «μα τι ζητάει αυτή εδώ;» . Και αυτό δεν το αντέχει.
Κάποτε κυνηγούσε με αγωνία αυτά τα βλέμματα με το δικό της, μήπως και διαβάσει το μεγάλο μυστικό που θα έδιωχνε τις σκιές από το δωμάτιο και θα το έκανε ηλιόλουστο, όμως το μόνο που κατάφερε να βρει ήταν μικρές αναλαμπές φωτός, που όταν έσβηναν έκαναν τις σκιές πιο έντονες. Έτσι τις συνήθισε τις σκιές....Αφήνει το βλέμμα να ξεκουράζεται στο μισοσκόταδο και το μυαλό της πλάθει εικόνες φωτεινές, σαν αυτές που συναντάει κανείς μόνο στο παραμύθια. Αυτό την κάνει να χαμογελάει με το πιο ξένοιαστο παιδικό χαμόγελο. Τι και αν ο κόσμος την κοιτάει με απορία; Στο δωμάτιό της νιώθει οικεία, και ας έχει παρέα μόνο τις φευγαλέες φιγούρες που παρεμβάλλονται κάθε τόσο στο φώς του παραθύρου.
Σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα πράγματα που μπορεί να έχει, το μυστικό της δωμάτιο είναι το μόνο που δεν μπορεί να της το πάρει κανείς. Και αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να ονομάσει κανείς ευτυχία….
