Sex story

Δεν ξέρω αν φταίει το βιαστικό καλοκαιράκι, με την έξαρση του «τα πετάω όλα έξω» που το συνοδεύει, ή αν απλά είναι τυχαία σειρά συμπτώσεων. Όπως και αν έχει, συνέβη τις τελευταίες μέρες να επανέλθει στο προσκήνιο ένα παλιό (εώς αρχαίο) θέμα της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Το σεξ!

Είχα καιρό να διαβάσω κάποιο βιβλίο και η απραξία του προηγούμενου τριημέρου με ενέπνευσε στο να σκαλίσω τα ράφια της βιβλιοθήκης μου. Το μάτι έπεσε σε ένα βολικά λεπτό βιβλιαράκι με τον τίτλο «Ο κόσμος του σεξ» του Χενρι Μιλερ. Για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι πραγματιστική αυτοβιογραφική αφήγηση δοκιμιακού χαρακτήρα, όπου ο συγγραφέας δικαιολογεί την τάση που έχει στα (πρώτα, τουλάχιστον, γνωστά) βιβλία του, να περιγράφει τις ερωτικές του φαντασιώσεις και περιπέτειες, με την γλώσσα που τους αρμόζει.

Βλέπετε, τον καιρό που γράφτηκαν, τα βιβλία του χαρακτηρίστηκαν ως πορνογραφικά. Υποπτεύομαι πως κάποιοι πιστοί στο ρητό «τα εν οίκω ουκ εν δήμο» το έκαναν, φοβούμενοι μην τυχών και χαλάσει η ερεθιστική επίδραση του απαγορευμένου, στις οικόσιτες φαντασιώσεις τους.

Εκεί, λοιπόν, που είχα απορροφηθεί από το διάβασμα σκάει το τηλεφώνημα από εργένη φίλο μου, ο οποίος δήλωνε απόλυτα εξοργισμένος με το γεγονός οτι οι γυναίκες που γνωρίζει (και είναι πολλές οφείλω να ομολογήσω) ...δεν τον θέλουν για το κορμί του! Το τηλεφώνημα πήρε τη μορφή ολονυκτίας, όπου προσπαθούσα να τον αποτρέψω από το να βγάλει σε δημοψήφισμα αποκαλυπτικές φωτογραφίες του εαυτού του, για να επιβεβαιώσει τον ισχυρισμό. (Πήγα πάσο μόνο όταν διαπίστωσα ότι εναλλακτικά θα έπρεπε να δολοφονήσει έναν ενοχλητικό αντίζηλο, με τον οποίον συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: τον θέλουν όλες για το κορμί του...)

Η έλλειψη ύπνου, την επόμενη μέρα λειτούργησε ως αφροδισιακό για να κάνω... σεξ καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας , προσπαθώντας να σταθώ στο ύψος των καθημερινών μου υποχρεώσεων, ζώντας σε μια πόλη μπορδέλο. Μπαίνοντας στο σπίτι αργά το βράδυ, βρήκα τον γάτο μου να περιφέρεται από δωμάτιο σε δωμάτιο, βγάζοντας όσο αρρενωπή φωνή μπορεί να βγάλει ένας teenager γάτος, σε μια προσπάθεια να εκτονώσει τις ορμές που του γέννησε η γειτόνισσα της διπλανής πόρτας. Ως εδώ και μη παρέκει!

Άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως έχω κάποιο είδος διαστροφής που δεν εκδηλώνω σύνδρομο στέρησης, σε καταστάσεις που επιβάλλουν αποχή από την αναπαραγωγική δραστηριότητα. Να είναι θέμα φύλου ή σεξουαλικότητας; Και σαν να μην έφτανε αυτό, βρέθηκε και άνθρωπος να με ρωτήσει γιατί δεν χρησιμοποιώ θηλυκό ψευδώνυμο στο blog. Λες να...; Με όλη αυτήν την φιλολογία περί αμφισεξουαλικών προτιμήσεων και ομοφυλοφιλικών σχέσεων που γίνονται τον τελευταίο καιρό αγχώθηκα!

Μπήκα λοιπόν στο διαδίκτυο να μορφωθώ, και πέφτω πάνω σε τεστ που εξετάζει το φύλο του μυαλού σου. (Αν θέλετε να δοκιμάσετε την τύχη σας, ΕΔΩ) Εκεί ήταν το κερασάκι στην τούρτα! Σε σκόρ από 0-100 προς θηλυκό ή αρσενικό, παίρνω το απόλυτο 0. Έχω ερμαφρόδιτο μυαλό! Να χαρώ άραγε ή να κλάψω;

Πριν αποφασίσω τι θα έπρεπε να κάνω είπα να το φιλοσοφήσω το θέμα, (τι διάολο αμπελοφιλόσοφος είμαι, έστω και με η ως άρθρο!). Ξανάνοιξα τον Μίλερ: «Όταν σκέφτομαι το σεξ, το φαντάζομαι σαν μια επικράτεια που έχει εξερευνηθεί μονάχα τμηματικά, το μεγαλύτερο μέρος, για μένα τουλάχιστον, παραμένει μυστηριώδες και άγνωστο, και πιθανόν προορισμένο να μείνει ανεξιχνίαστο για πάντα. Μας περιβάλλει ένα πέλαγος δυνάμεων που μοιάζουν να αψηφούν την αδύναμη και ισχνή νοημοσύνη μας. Έως ότου αποδεχθούμε το γεγονός ότι η ίδια η ζωή θεμελιώνεται στο μυστήριο, δεν θα έχουμε μάθει τίποτα.».

Εξίσου ενδιαφέρουσα βρήκα και την άποψή του περί της διαφοράς, με την οποία αντιμετωπίζουν το θέμα τα δύο φύλα . « Μισή ευκαιρία να της δώσεις, και μια γυναίκα σου προσφέρει όλο της το είναι. Το έχει μέσα της από ένστικτο. Ο άντρας όχι! [...] Για τους άντρες το αληθινό δράμα πάντα παίζεται στο παγκόσμιο προσκήνιο. Το δράμα της συνύπαρξης, που είναι το δράμα κάθε ανθρώπου και μάλιστα είναι εξόχως ζωτικό, διεισδύει στη συνείδηση του αρσενικού μονάχα όταν είναι αντιμέτωπος με το διαζύγιο. [...] Ελάχιστοι άνδρες μοιάζουν ικανοί να αντιληφθούν τη σχέση με το άλλο φύλο σαν ένα δημιουργικό αγώνα.»

Κατά έναν περίεργο τρόπο, αυτή του η άποψη μοιάζει να συμφωνεί με τις τελευταίες έρευνες σχετικά με την σεξουαλικότητα των δύο φύλων. Ο μύθος της ανοργασμικής γυναίκας διαλύεται, αφήνοντας να φανεί απλά η συνθετότητα των ερεθισμάτων που οδηγούν τον άνθρωπο γένους θηλυκού στον δικό του οργασμό (Scientific American, 5/2008). Η έκπληξη των ερευνητών ήταν να ανακαλύψουν πως η σεξουαλική διέγερση του γυναικείου εγκέφαλου επιτυγχάνεται με ευρύτερη γκάμα ερεθισμάτων απ’ ότι αυτού, του άνδρα. Από την άλλη, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την ανακάλυψη ότι, κατά την στιγμή του γυναικείου οργασμού, υπάρχει «κατέβασμα του διακόπτη» σε περιοχές του εγκεφάλου που ευθύνονται για την ένταση και τις αναστολές, καθώς επίσης και μειωμένη ενεργοποίηση των κέντρων που ευθύνονται για την κρίση και αντανακλαστική αντίδραση.

«Ο φόβος και το άγχος, οποιουδήποτε είδους, θα πρέπει να αποφεύγονται με κάθε κόστος», τονίζουν οι ερευνητές, «για να φτάσει η γυναίκα στο σημείο του οργασμού». Και σαν να μην φτάνει αυτό, η αυξημένη, αυτήν τη φορά, ενεργοποίηση κέντρων που συσχετίζονται με την έκφραση εκδηλώσεων αγάπης, συνηγορούν στην υπόθεση ότι ο συναισθηματικός δεσμός του θηλυκού με τον παρτενέρ της είναι επίσης ζωτικής σημασίας για την σεξουαλική ευχαρίστηση.

Μετά απ' όλη αυτή τη φιλοσοφία, νομίζω ότι δεν είναι τόσο κακό να έχεις ερμαφρόδιτο μυαλό. Σε τελική ανάλυση το χρησιμοποιείς κατά περίσταση, και κατά πως σε βολεύει. Άλλωστε, «το παν στη ζωή είναι η αυτοέκφραση. Όχι το τι εκφράζεις ή το πώς, αλλά απλώς το να εκφράζεις τον εαυτό σου», όπως λέει και ο Μίλερ.