The answer, my friend, is blowing in the wind…

Το 1961, σε μια ομιλία του στη συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, ο John F. Kennedy δήλωνε: «Η ανθρωπότητα θα πρέπει να βάλει ένα τέλος στον πόλεμο, πριν ο πόλεμος βάλει τέλος στην ανθρωπότητα». Αυτό βέβαια δεν τον εμπόδισε να επιχειρήσει απόβαση στην Κούβα και να εγκρίνει την αποστολή στρατευμάτων στο Βιετνάμ…

Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να καταλάβω την αναγκαιότητα ενός πολέμου. Το φτωχό μου μυαλό απλά αδυνατεί να συλλάβει τη φιλοσοφία της επιβολής με κάθε μέσο. «Ο πόλεμος έρχεται μες στη νύχτα σαν τον κλέφτη.» γράφει ο Ambrose Bierce στο «Αλφαβητάρι του Διαβόλου» «Οι προπαγανδιστές της αιώνιας συναδέλφωσης, τρέφουν τη νύχτα…». Και σε ένα άλλο σημείο του βιβλίου ορίζει την μάχη ως « μέθοδος να λύνεις με τα δόντια ένα πολιτικό κόμπο που δεν λύνεται με τη γλώσσα.» Έχοντας υπάρξει ο ίδιος βετεράνος ενός εμφυλίου (αυτού της Αμερικής) βίωσε στο πετσί του αυτό, που στη συνέχεια καυτηρίασε με την πένα του.

Υπάρχει άραγε ένας αντικειμενικά σωστός λόγος που να μπορεί να δικαιολογήσει έναν πόλεμο και όλες τις «παράπλευρες απώλειές» του; Προφανώς όχι, γιατί τότε δεν θα υπήρχε κανένας λόγος οι υποκινητές του να προσπαθούν να περιορίσουν τις… ορατές συνέπειες στο επίπεδο του «πολιτικά ορθού» (άραγε τι είναι politically correct ενός πολέμου;), πιθανών σκεφτόμενοι πως οποιαδήποτε καταδίκη είναι δυνατή μόνο όταν υπάρχει «χειροπιαστή απόδειξη»…

Όταν λοιπόν οι «χειροπιαστές αποδείξεις» παρ’ όλα αυτά σκάνε μύτη, κάνουν κάτι πολύ απλό: τις απαγορεύουν. Έτσι, για παράδειγμα ο πολεμικός φωτορεπόρτερ Zoriah Miller απομακρύνθηκε από την θέση του ως επίσημου φωτογράφου του αμερικάνικου πεζικού, όταν φωτογράφισε και δημοσίευσε νεκρούς αμερικανούς στρατιώτες από μια βόμβα αυτοκτονίας στο Ιρακ. Το παράπτωμά του: επέτρεψε να φανεί ότι σε έναν πόλεμο οι απώλειες είναι αμφίπλευρες, και ότι οι μόνοι νικητές είναι οι μικροοργανισμοί αποσύνθεσης.

Το blog-οπαίγνιδο που πρότεινε πριν μερικές μέρες το Giusurum ήταν για μια φωτογραφία και ένα τραγούδι εμπνευσμένο από τις εχθροπραξίες στην λωρίδα της Γάζας. Όμως τι διαφορετικό έχει ο πόλεμος στο Ισραήλ από τον πόλεμο στο Βιετνάμ, ή τον πόλεμο στο Ιράκ, ή τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, ή τους εμφυλίους πολέμους σε εκείνα τα ξεχασμένα, από Θεό και ανθρώπους, κράτη της Αφρικανικής ηπείρου;

Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες του Zoriah Miller δυσκολεύτηκα να αποφασίσω ποια ήταν η πιο εκφραστική, και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να ενσωματώσω μερικές στην εικονογράφηση του τραγουδιού του Bob Dylan, που αν και πρωτοακούστηκε πριν από 45 χρόνια, κατά ένα περίεργο τρόπο, φαίνεται να ταιριάζει γάντι στις εικόνες του σήμερα.

How many roads must a man walk down, before you call him a man?

How many seas must a white dove fly,before she sleeps in the sand? And how many times must a cannon ball fly, before they're forever banned?

The answer my friend is blowing in the wind, the answer is blowing in the wind... How many years can a mountain exist, before it is washed to the sea?

How many years can some people exist, before they're allowed to be free?

And how many times can a man turn his head, and pretend that he just doesn't see? The answer my friend is blowing in the wind, the answer is blowing in the wind... How many times must a man look up,before he sees the sky? And how many ears must one man have,before he can hear people cry ?

And how many deaths will it take till we know,that too many people have died?

The answer my friend is blowing in the wind,the answer is blowing in the wind...