Μικρή νυχτερινή ποίηση…

Ένα από τα τελευταία μου αποκτήματα είναι τα “Eίκοσι ερωτικά ποιήματα” του Pablo Neruda …

Δεν είχα βρει χρόνο να τα ξεφυλλίσω… Σήμερα, μέσα στη σιωπή της νύχτας, το μάτι έπεσε στο βιβλιαράκι που είχε λουφάξει στο ράφι της βιβλιοθήκης.

Ανοίγω στην τύχη :

Μ’ αρέσει άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία

κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς

η φωνή μου εμένα δε σε φτάνει

Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται, στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.

Και όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,

έτσι αναδύεσαι κι εσύ μεσ’ απ’ τα πράγματα,

ποτισμένη απ’ τη δική μου ψυχή.

Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,

Σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία…

Ο ήχος του ρολογιού που μετράει τα δευτερόλεπτα, μπλέκεται με τους απόηχους της νωθρής νυχτερινής κίνησης. Μ’ αρέσει η νύχτα. Νιώθω ότι είναι η ώρα που η συλλογική συνείδηση πάει για ύπνο, και έτσι το μυαλό αφήνεται να δραπετεύσει στα ιδιαίτερα μονοπάτια του.

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.

Μακρινή και απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.

Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο - μου αρκεί για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα…

Μετά από μια ολόκληρη μέρα μέσα στην ηχορύπανση της μεγαλούπολης, η σιωπή φαντάζει σαν βάλσαμο ψυχής. Εύχεσαι να μπορούσες να κρατήσεις για λίγο ακόμα την διαύγεια του πνεύματος, ώστε να ρουφήξεις από δαύτην όσο περισσότερο γίνεται .

Όμως τα βλέφαρα ανυπάκουα βαραίνουν…