Μικρή εξομολόγηση σε έναν ιδανικό φίλο

«Ο άνθρωπος την χρειάζεται την εξομολόγηση», όπως λέει η Βαμβουνάκη. Περισσότερο για να ακούσει ο ίδιος τις σκέψεις του, να τις μοντάρει, για να ταιριάζουν τελικά στο καλούπι του είναι του.

Για χρόνια με κατατρέχει ένα όνειρο. Γεννήθηκε πριν πολύ καιρό, τότε που καθόμουνα δίπλα στην αδερφή μου, σ’ έναν παλιό καναπέ στο σπίτι των παιδικών μου χρόνων, και κρεμόμουν από τα χείλη της, ακούγοντας το ένα παραμύθι πίσω από το άλλο.

Με την πάροδο του χρόνου, το όνειρο άλλαξε πολλές φορές μορφή, διατηρώντας πεισματικά τον βασικό του σκελετό, που μπορεί να περιγραφεί από δυο λέξεις, Ευτυχία και Πληρότητα, μέσα σε ένα background από άπλετο φως.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές για το βαθύτερο περιεχόμενο που μπορεί να έχουν αυτές οι δύο λέξεις. Σαν εικόνες σε ένα παιδικό καλειδοσκόπιο, άλλαζαν χρώμα και σχήμα στην πορεία της ζωής μου. Όμως πάντα υπήρχε η σκιά ενός σημαντικού κάποιου, που πρόσθετε το θεμέλιο λιθαράκι , γύρω από το οποίο περιστρέφονταν όλα τα άλλα. Και άνοιγε, η καρδιά, και φύραινε, για να χωρέσει τον αγαπημένο, και μετά κίναγε για αλλού ο αγαπημένος, και η καρδιά έμενε να κρέμεται σαν απομεινάρια από σκασμένο μπαλόνι.

«Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι,» συνήθιζαν να μου λένε όλοι γύρω μου. Κάπου βαθειά μέσα μου κράταγα τις επιφυλάξεις μου. Εγώ άλλαζα , άρα πρέπει να αλλάζουν και οι άλλοι. Το θέμα είναι προς πια κατεύθυνση. Την βολική ή την άλλη;

Δεν θα πάψω ποτέ να πιστεύω ότι δεν μπορεί κανείς να θέτει όρους και να ζητάει συγκεκριμένους ρόλους. Αυτά διαμορφώνονται στην πορεία. Εκτός και αν δεν υπάρχει ουσιαστικό ενδιαφέρον για το άτομο ως άτομο, αλλά μόνο για τους ρόλους και τη σωστή τήρηση των όρων. Όμως τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με την Ευτυχία και την Πληρότητα;

Και έπειτα είναι και η Συνέπεια. Δεν μιλάω για την εκτέλεση των όποιων καθηκόντων μας προς τους άλλους. Αλλά την πραγματοποίηση των υποσχέσεων στον ίδιο μας τον εαυτό. Πως είναι δυνατόν να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των άλλων, όταν, ενώ διατυμπανίζουμε την ανάγκη να κάνουμε κάποια πράγματα, δεν καταβάλουμε καμία προσπάθεια για να τα πετύχουμε;

Δεν μ’ ενδιαφέρει πια να παίζω κρυφτό με τα ίδια μου τα αισθήματα. Ούτε μ’ ενδιαφέρει να ψάχνω στις τσέπες ενός κρεμασμένου σακακιού, για ξεχασμένα σημειώματα, που μπορεί κάτι να μου πούνε για τις πραγματικές σκέψεις και προθέσεις του ιδιοκτήτη του. Όποιος διαλέγει να μην είναι ειλικρινής, απλά αποφασίζει ότι δεν μπορεί να έχει καμία σχέση μαζί μου.

Δεν είναι τόσο τραγική τελικά η μοναξιά. Πιο τραγική βρίσκω την εκδοχή, μια ζωή να προσπαθείς να απλώσεις τα πόδια σου, όντας σε ένα κοφίνι που σε χωράει μόνο διπλωμένο.