Άρωμα καλοκαιριού...

Το καλοκαίρι μπήκε πια για τα καλά εντός των πυλών. Το θερμόμετρο χτυπάει κόκκινο και οι κάτοικοι του μεγάλου χωριού, σαν κυνηγημένα τρωκτικά ψάχνουν να βρουν δροσερό μέρος να βάλουν το κεφάλι τους. Και καθ’ ότι η υπό την άμμο επιφάνεια μόνο δροσερή δεν μπορεί να θεωρηθεί, απλώνουν τις ατέλειωτες (προς όλες τις διευθύνσεις) κορμάρες τους πάνω από αυτήν, με το κεφάλι να βουτάει που και που στο 0.1 τετραγωνικό νερού (θαλασσινού κατά προτίμηση, αλλά αν δεν βρεθεί και αυτό της βρύσης καλό είναι) που αναλογεί στον καθένα τους.

Οι ψηλές θερμοκρασίες της ατμόσφαιρας δεν ευνοούν την εγρήγορση, λένε οι επιστήμονες. Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ βολική δικαιολογία για μας τους έλληνες, ώστε να ισχυριστούμε πως, όχι, δεν είμαστε τεμπέληδες, έχουμε απλά θερμό κλίμα. Γι’ αυτό και μπορούμε να κοιμόμαστε λίγο παραπάνω, να παίρνουμε καμιά άδεια παραπάνω από τη σημαία, και φυσικά, να φιλοσοφούμε στο ενδιάμεσο, εκμεταλλευόμενοι το ράθυμο κλίμα του καλοκαιριού. (Περίεργο πράγμα η φιλοσοφία, βρε παιδί μου. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν είναι καλό ή κακό. «Αργία μήτηρ πάσης κακίας» λέγανε οι αρχαίοι, όμως οι φιλόσοφοί τους δεν είχαν καμία άλλη απασχόληση πέρα του φιλοσοφείν. )

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα τσιμεντένιου καζανιού που βράζει, και της αποσύνθεσης που ακολουθεί αναπόφευκτα κάθε περίοδο σπιναρίσματος, σκεφτόμουν την ουσία του καλοκαιριού. Στη φύση, η εποχή αυτή του χρόνου ταυτίζεται με την ολοκλήρωση, το θέρισμα, την συγκομιδή των καρπών. Μία τελεία δηλαδή, σε μια ακόμα εκφρασμένη πρόταση. Μετά ακολουθεί κενό και ξεκινάει μια καινούρια. Νομίζω ότι πολύ λαθεμένα γιορτάζουμε την πρωτοχρονιά στις 1 Ιανουαρίου αντί για τις 1 Σεπτεμβρίου, όπου θα είχε πράγματι κάποιο νόημα η αναγγελία ενός νέου ξεκινήματος.

Φαντάζεστε έναν χρόνο χωρίς καλοκαίρια; Από την άνοιξη να πηγαίναμε κατ’ ευθείαν στο φθινόπωρο. Η σκέψη μου φέρνει στο μυαλό έναν δίσκο βινυλίου σε ένα παλιωμένο πικ-απ, όπου η βελόνα πηδάει πάντα στο ίδιο σημείο, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να ακούσεις ποτέ ολοκληρωμένη τη φράση του τραγουδιού. Οι Σουηδοί το εκφράζουν πιο ρομαντικά: «A life without love is like a year without summer.»
Τα πάντα φαντάζουν εύκολα το καλοκαίρι. Ακόμα και οι χειρότερες αναμνήσεις είναι πλημμυρισμένες με φώς και με το πέρασμα του χρόνου χάνουν τελείως την μουντή χροιά τους, μένοντας απλώς σκουρόχρωμοι λεκέδες άνευ σημασίας στον καμβά της ζωής μας.

Summertime,
And the livin' is easy
Fish are jumpin'
And the cotton is high

Κάθε καλοκαίρι είναι ευκαιρία να ονειρευτούμε τα ταξίδια που δεν κάναμε ακόμα, και που μπορεί να περιμένουν να μας κάνουν «τσα» στην επόμενη γωνιά του τετραγώνου. Μ’ αρέσουν οι εκπλήξεις. Αρκεί να μην σου κόβεται η χολή!

Όμως αυτό που προέχει είναι η ενέργεια. (Τα πάντα για την ενέργεια δεν γίνονται τελικά;) Να φορτίσουμε τις εσωτερικές μας μπαταρίες. Και μετά ο κόσμος όλος είναι στα πόδια μας! Λοιπόν, νομίζω ότι τα ενσωματωμένα φωτοβολταϊκά στοιχεία που διαθέτουμε θα τα ζήλευε και το τελειότερο πράσινο σπίτι. Στη διαχείριση αυτής της ενέργειας υστερούμε κάπως. Το που την ξοδεύουμε και με ποιον τρόπο.

Τελευταία συνειδητοποίησα πως και στη ζωή των ανθρώπων ισχύει η αρχή της αλυσιδωτής αντίδρασης. Τι εννοώ; Εννοώ ότι αν δώσεις ένα μικρό κομματάκι ενέργειας μ’ όλη σου την καρδιά σε κάτι που νιώθεις ότι το αξίζει, αυτό το κομματάκι επιστρέφει πίσω υψωμένο σε δύναμη του 10, αφού στο μεταξύ έχει ενεργοποιήσει νέες παράλληλες αλυσιδωτές αντιδράσεις. Το αποτέλεσμα όμως στην περίπτωσή μας δεν είναι ένα θερμικό μανιτάρι, αλλά ένα πέπλο, σαν αυτό που δείχνουν στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας ότι περνάει από μια κατεστραμμένη περιοχή, και ο τόπος ξαναποκτάει ζωή.

Μαγικό πράγμα η ενέργεια! Και το καλοκαιράκι επίσης... Δεν έχει σημασία αν είσαι ο κροίσος της διπλανής έπαυλης ή το φτωχαδάκι του παραδιπλανού υπογείου. Καλή διάθεση να υπάρχει και όλα τα υπόλοιπα έρχονται!

Άσε τον παλιόκοσμο να σκούζει
σε πλαζ, εστιατόρια, πανσιόν
Εμείς με σλίπιγκ μπαγκ και με καρπούζι
θα κάνουμε το γύρο τον νησιών...

Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι σας εύχομαι! Φορτώστε ενέργεια, και βουρ για νέες αλυσιδωτές αντιδράσεις!

Α, όχι! Κακώς σας πέρασε από το μυαλό ότι θα χαθούμε... Εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε. Απλά, λέω να απλώσω τα φωτοβολταϊκά μου στον ήλιο και να βάλω τον υπολογιστή μου σε καραντίνα για λίγο (αν και, ως γνήσιος PC-μανής δεν νομίζω ότι θα αντέξω χωρίς τις «τζούρες» μου!)