Εντυπώσεις, χρώματα, μουσικές και αρώματα

Το καράβι από τον Πειραιά φτάνει στα λιμάνι των Κυθήρων μαύρα μεσάνυχτα (στην κυριολεξία!). Αυτό που σου μένει σαν πρώτη εντύπωση είναι μια άχαρη προκυμαία με ένα άχρωμο έως και κακόγουστο τετράγωνο κτίριο στη μέση. Και μετά ο δρόμος με τις ατέλειωτες στροφές που σου φαίνεται πως δεν φτάνει πουθενά. Και σκέφτεσαι : «Αυτά είναι τα Κύθηρα;!» .
Αν το επόμενο πρωί ακολουθήσετε τον ίδιο δρόμο προς αντίθετη κατεύθυνση θα καταλήξετε σ’ αυτό:


Προσωπικά βλέποντάς το δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το αυθόρμητο επιφώνημα: «Ουάου!!» . Ο τοπικός ραδιοσταθμός βάζει συχνά μια διαφήμιση: «Αν ονειρεύεστε άσπρες παραλίες με πράσινα νερά και κοκοφοίνικες τότε...ήρθατε σε λάθος νησί!». Ακούγοντάς την για πρώτη φορά γέλασα θεωρώντας την μάλλον πετυχημένη. Αντικρίζοντας την θέα όμως σκέφτηκα ότι οι ντόπιοι απλά δεν ξέρουν να διαφημίζουν τον τόπο τους.


Πάντα μου άρεσαν οι μικρές πολιτείες όπου οι «δρόμοι» είναι ουσιαστικά σοκάκια, τόσο στενά που μόνο ένας πεζός, και μάλιστα όχι τεραστίων διαστάσεων, μπορεί να περάσει. Κάτι σαν αυτό δηλαδή:















Αυτός είναι ο δεύτερος κεντρικότερος δρόμος της Χώρας των Κυθήρων, που όταν την αντικρίζεις από το Κάστρο φαίνεται κάπως έτσι:

Η Χώρα ακολουθεί τον γενικό κανόνα του νησιού. Θα πρέπει να ψάξεις για να δεις την ομορφιά της. Τι εννοώ;

Παράδειγμα: η οδός Μέσα Βούργου :

ή η οδός Αγίας Βαρβάρας:

Ο περισσότερος κόσμος προτιμάει να μένει στην μεγάλη εικόνα και αφήνει τις λεπτομέρειες. Οι λεπτομέρειες όμως έχουν και αυτές την δικιά τους γοητεία. Όπως για παράδειγμα αυτή η πινακίδα:















Ή αυτό το «παράθυρο στον κόσμο» ενός παλιού οχυρού στον Αβλέμονα, μοναδικό άνοιγμα που συνδέει τα φαντάσματα των πολεμιστών, που χειρίζονταν τα σκουριασμένα και νεκρά πια κανόνια του οχυρού, με την διαρκώς μεταβαλλόμενη εικόνα του ζωντανού κόσμου.

Κάθε τόπος έχει τα χρώματά του, τα αρώματά του και τους ήχους του. Εδώ, από το ξημέρωμα μέχρι αργά το βράδυ οι μεγάλοι σολίστ είναι τα τζιτζίκια. Αυτό που ακούγεται θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κονσέρτο για χορωδία τζιτζικιών και παφλασμό κυμάτων, με χαλαρή υπόκρουση από θρόισμα φύλλων. Και ακούγεται στερεοφωνικά, οπουδήποτε και αν βρίσκεστε απλά με εναλλασσόμενη ένταση. Αν προσθέσετε σ’ αυτό μια διάχυτη μυρωδιά από ρίγανη, θυμάρι και δεντρολίβανο μέσα σε μια διακριτική χροιά από νοτισμένη θαλάσσια αύρα, έχετε την πλήρη εικόνα των αισθησιακών προκλήσεων του νησιού.

Δεν σας κρύβω ότι η αγαπημένη μου ασχολία αυτές τις μέρες είναι να αράζω σε μια ιδιωτική σκιά βράχου, σαν αυτήν αριστερά, και να συγκεντρώνομαι στους ήχους και τις μυρωδιές, μέχρι που το μυαλό να αδειάσει από τις σκέψεις, και το μόνο που μένει να κυριαρχεί, είναι το γαλάζιο του ουρανού.... Μπορεί κανείς να βρει καλύτερο ορισμό για τον όρο «διακοπές»;