Ακούγοντας τη σιωπή

Τα χρώματα του ουράνιου τόξου φανήκαν,
μες στης τελευταίες σταγόνες της βροχής
Και οι άχρωμες κουβέντες πνιγήκαν,
μες στη σωτήρια γαλήνη της σιωπής.

Οι στιγμές κυλούν και ο χρόνος μας φεύγει,
τρέχουμε ξοπίσω του και εμείς.
Και στη φρενίτιδα που μας κατέχει,
αναζητούμε την σωτήρια γαλήνη της σιωπής.

Άνθρωποι και δρόμοι που για πάντα χαθήκαν,
ένας κόσμος όπου δεν γλιτώνει κανείς.
Και όμως όταν η αρχή του τέλους φανεί πια,
τρέμουμε να βρούμε τη σωτήρια γαλήνη της σιωπής...