Τίνος είναι, βρε γυναίκα, τα παιδιά;

Ερώτηση που αποκτάει καινούρια υπόσταση καθώς:

-Η προσφώνηση «γυναίκα» δεν ταυτίζεται πλέον αποκλειστικά με το ρόλο της μητέρας-συζύγου

-Ο ερωτών μπορεί να έχει το ίδιο φύλο με τον ερωτηθέντα.

-Τα παιδιά μπορεί να είναι προϊόν τεχνητής γονιμοποίησης με άγνωστο ή και ...πολλούς άγνωστους πατέρες (Ο ανασυνδυασμός του DNA είναι μια τεχνική που σου επιτρέπει να εισάγεις καινούρια γονίδια σε ένα μόριο DNA. Έχει πολλές γνωστές εφαρμογές, και ... δεν ξέρουμε πόσες άγνωστες!)

Απ’ ότι φαίνεται ο πόλεμος των φύλων βρίσκεται σε … σύγχυση μιας και οι αντιμαχόμενες παρατάξεις έχουν χάσει τους στόχους τους . Οι παραδοσιακοί ρόλοι δεν αμφισβητούνται πλέον μόνο ατομικά αλλά και κυβερνητικά.

Στο Αγγλικό κοινοβούλιο υπερψηφίστηκε διάταγμα που αναιρεί, από τον σχετικό νόμο, την διευκρίνιση πως για να μπορεί μια γυναίκα να υποβληθεί σε τεχνητή γονιμοποίηση θα πρέπει να διασφαλίσει την ύπαρξη ενός «πατρικού» προτύπου για το παιδί της. Αυτό, όπως είναι ευνόητο, ανοίγει, σε ομοφυλοφιλικά ζευγάρια γυναικών, τις πόρτες να αποκτήσουν παιδί χρησιμοποιώντας δότη σπέρματος, και στους αρχηγούς της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, τις πύλες της κολάσεως καθώς καλούνται να απαντήσουν για το «που βαδίζει το ποίμνιο τους». (Timesonline,20/5/2008)

Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που λίγο παραπέρα, στις ισλαμικές χώρες, η γυναίκα ακόμα θεωρείται «κτήμα» του άνδρα, με ελάχιστα δικαιώματα και φυσικά κανένα περιθώριο επιλογής ως προς το πατέρα του παιδιού της.

Εντάξει, ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο υπάρχει και όλη η παλέτα των χρωμάτων. Υπάρχουν όμως ερωτήματα που ίσως είναι πιο σημαντικά να απαντηθούν. Τι σημαίνει τελικά «πατρικό πρότυπο» και πόσο σημαντικό είναι να ταυτίζεται με συγκεκριμένο φύλο; Τι σχέση μπορεί να έχει η προσωπική μας σεξουαλικότητα (η πραγματική και όχι η φαινοτυπική) με την αντικειμενική ανάγκη για την διαιώνιση του είδους;

Και να το θέσω σε άλλο επίπεδο. Εχω κατά νου δύο αρκετά συνηθισμένα πρότυπα συμβατικών ετεροφυλικών οικογενειών: στη μία περίπτωση ένας άνδρας- πατέρας που εκτονώνει την ένταση, από την περίσσεια της τεστοστερόνης του, δέρνοντας την γυναίκα και το παιδί του, και στην άλλη μία κυρα-κατίνα μητέρα που έχει ισοπεδώσει με κάθε τρόπο τον άρρενα πατέρα των παιδιών της. Ποιο από τα δύο πρότυπα μπορεί να προσφέρει τις βάσεις για την σωστή ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού;

Όχι, δεν είμαι οπαδός των ομοφυλοφιλικών οικογενειών. Πιστεύω σθεναρά στην ανάγκη ύπαρξης ενός πατέρα και μιας μητέρας διαφορετικού φύλου, όμως παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες δεν έχω καταφέρει να ταυτίσω το «ιδανικό» (από άποψη ψυχολογική-συμπεριφοριστική) πατρικό ή μητρικό πρότυπο με κάποιο από τα κυκλοφορούντα. Άραγε υπάρχει;