Σκηνοθετώντας την παράσταση της ζωής μας.

Μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες είναι να παρατηρώ τους ανθρώπους. Βρίσκω μια απόμερη γωνιά και χαζεύω. Τους βλέπω να χειρονομούνε, να κάνουν γκριμάτσες , να ρίχνουν κλεφτές ματιές στους περαστικούς και να τραβάνε το βλέμμα τους όταν κατά λάθος συναντήσει το βλέμμα του απέναντι. Οι περισσότεροι από μας δεν αντέχουν ούτε 10 λεπτά με τον εαυτό τους και όταν βρεθούμε στο δρόμο κάνουμε απίστευτη προσπάθεια για να δείχνουμε αδιάφοροι, ενώ παράλληλα αγωνιούμε μην τυχών και δεν βρεθεί κανένας να μας κοιτάξει.

Περίεργο πράγμα η ζωή. Είμαστε αναγκασμένοι να την ανακαλύψουμε όταν κάποιοι άλλοι το αποφασίσουν , την ζούμε σαν καλοκουρντισμένα ρομποτάκια, χωρίς καν να αναρωτηθούμε το γιατί, και όταν κάποια στιγμή βρεθούμε μπροστά στον καθρέπτη αναρωτιόμαστε ποιος είναι αυτός που μας κοιτάζει από εκεί μέσα. Μοχθούμε χρόνια για να φτιάξουμε μια εικόνα, και μετά καταβάλλουμε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να χωρέσουμε σ’ αυτήν, με τρόπο αντίστοιχο που προσπαθείς να χωρέσεις σε ένα ρούχο, το οποίο αγόρασες χωρίς να το δοκιμάσεις, και ανακαλύπτεις ότι σου είναι μικρό. Και καταλήγουμε να είμαστε σαν τον κυρ-Αντώνη που...

....βιάζεται να πάει να κοιμηθεί,
Γιατί το βράδυ στα όνειρα του θέλει να θυμηθεί
Ότι ποτέ δεν έζησε μες στο όνειρο του ζει
Μα η νύχτα φεύγει και λυπημένο τον βρίσκει η χαραυγή.

Περίεργο πράγμα η ζωή... Κοροϊδεύουμε τον αφελή, ενώ κατά βάθος ζηλεύουμε την ικανότητά του να απλοποιεί τα πράγματα, και να μην βάζει τον αυθορμητισμό του πίσω από τα σίδερα της λογοκρισίας. Φανταζόμαστε τρόπους φυγής, ενώ είμαστε κολλημένοι σε μια καρέκλα. Θαυμάζουμε τα χρώματα, ενώ αρκούμαστε στο μαυρόασπρο. Δηλώνουμε επαναστάτες, ενώ ανεμίζουμε το φλάμπουρο του συμβιβασμού.

Χρόνια ολάκερα παίζουμε μια παράσταση για ένα άτομο. Και όλα αυτά τα χρόνια τρέφουμε τον εαυτό μας με την ψευδαίσθηση ότι, όταν η αυλαία επιτέλους πέσει, θα ακούσουμε το χειροκρότημα της γεμάτης αίθουσας. Μόνο που, τυφλωμένοι από τα φώτα της σκηνής, δεν έχουμε πάρει χαμπάρι ότι η αίθουσα είναι άδεια...